Στον απόηχο της Επετείου του Πολυτεχνείου

Έχουν περάσει έκτοτε χρόνια σαράντα έξι
του κάθε Έλληνα ο νους στρέφεται μόλις φέξει.
Τη μέρα κείνη τη λαμπρή που νιοι κάναν αγώνες
πρέπει να τη θυμούμαστε, σε ούλους τσι αιώνες.
Αγώνες ν’ αποχτήσουμε πάλι δημοκρατία
που χούντα την εστέρησε σαν βρήκε ευκαιρία.
Τέτοιους αγώνες θα ‘πρεπε ούλοι να τσοι τιμούμε
και μονιασμένοι να ‘μαστε για να δικαιωθούμε.
Θα ‘πρεπε να μαθαίνουμε σωστά την ιστορία
για να τιμούμ’ ανάλογα του έθνους την πορεία.
Είναι το σπουδαιότερο μάθημα των Ελλήνων
για να βαδίζουμε σωστά την ατραπό εκείνων.
Ποτέ να μη βαδίζουμε χώρια και διχασμένοι
αυτό το δρόμο δυστυχώς ανοίγουνε οι ξένοι.
Κι άλλες φορές στο παρελθόν καμπάνες εχτυπούσαν
να δείξουν πατριωτισμό σ’ αυτούς που δε γρικούσαν.
Συγκίνηση που νιώθουμε σα βλέπουμε μνημεία
ξεχνιέται και ‘ξορίζεται απ’ την πολυκαιρία.
Θα ‘πρεπε να θυμούμαστε ο διχασμός τι φέρνει
αγάπη και ομόνοια ο κάθα εις να σέρνει.
Μόνο ετσά θα παμ’ ομπρός και θα γενούμε πάλι
χώρα μεγάλη δυνατή, να σέβουνται οι άλλοι.