Στον απόηχο της γιορτής του πατέρα…

Η θάλασσα γύρω μας λυσσομανούσε, η βάρκα είχε γείρει επικίνδυνα, το ξαφνικό μπουρίνι την έστελνε ολοταχώς στα βράχια, και τότε έσβησε κι η μηχανή! Μάταια προσπαθούσε, γυρίζοντας τη μανιβέλα να τη βάλει μπρος. Υστερα έπιασε αποφασιστικά τα κουπιά και με μεγάλο αγώνα μας έβγαλε σώους στην ακτή…
Ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή μέσα στο κατακαλόκαιρο, η βαριά μοτοσυκλέτα με το καλάθι φορτωμένο εμάς τα μικρούλια, κυλούσε ανεξέλεκτα στη λασπερή κατηφόρα, μα εκείνος με τους κατάλληλους ελιγμούς -κρατώντας γερά το τιμόνι- μας έφερε σώους και ασφαλείς στην πεδιάδα…
Τι να πρωτοθυμηθει κανείς…
Τις θαλάσσιες εκδρομές σε κοντινές νησίδες ή τις αξέχαστες, περιπετειώδεις αναρριχήσεις μας στον πευκιά;
Τα χειμωνιάτικα βράδια μετά τα νυχτέρια που γύριζες μισοκοιμισμένη μέσα στα σκοτάδια των καλντεριμιών του ορεινού χωριού μας, απόλυτα ασφαλής ωστόσο, στην αγκαλιά του;
Τη χαρούμενη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε ο αισιόδοξος, δοτικός χαρακτήρας του…
Τη σύνεση και τη σταθερότητα στις αρχές του, αλλά και το ότι έτοιμος πάντα ήταν να επαινέσει, να δώσει ευκαιρίες και να ενθαρρύνει πρωτοβουλίες;
Τις πολύτιμες συμβουλές του, που ακόμα ηχούν στα αυτιά σου σε κάθε περίσταση;
Ή το γεγονός ότι δούλεψε σκληρά για να μην μας λείψει τίποτα;
Είναι τόσα πολλά, μα ένα είναι το πιο βασικό!
Η ασφάλεια που νοιώθαμε κοντά του…
Αυτή που μας έδωσε αυτοπεποίθηση και σιγουριά…
Για τη γιορτή του πατέρα…
Για όλους τους καλούς πατεράδες που η συνεχής παρουσία και προστασία τους αποδίδει στην κοινωνία ήρεμους, ισορροπημένους, και χρήσιμους ανθρώπους…