Στον απόηχο των εξετάσεων

Σιγά-σιγά κατακάθεται ο ‘‘κουρνιαχτός’’ των Πανελληνίων εξετάσεων. Ρεπορτάζ για το ‘‘µυστικό’’ της επιτυχίας την αριστούχων που προφανώς δεν είναι άλλο από την συστηµατική µελέτη, το εξαντλητικό διάβασµα, την µεγάλη προσπάθεια συν τις ικανότητες των ίδιων των παιδιών που θυσίασαν πάρα πολλά πράγµατα για να επιτύχουν το στόχο τους.
Κάθε σχολική περίοδος που οδηγεί στο τέλος στις Πανελλήνιες εξετάσεις, είναι µια δύσκολη, επίπονη, νευρωτική πορεία που εγκλωβίζει χιλιάδες οικογένειες σε µια ιδιότυπη µέγγενη άγχους, ψυχολογικής και οικονοµικής επιβάρυνσης, αποπροσανατολισµού από την ουσία της εκπαίδευσης και της Παιδείας που θα έπρεπε να είναι ο κυρίαρχος στόχος ενός εκπαιδευτικού συστήµατος που ολοκληρώνει έναν κύκλο και παραδίδει ενήλικους πολίτες στην κοινωνία, την µέλλουσα αγορά εργασίας και βέβαια στην Ακαδηµαϊκή κοινότητα.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αν τα δηµοσιογραφικά ρεπορτάζ που διερευνούν τα ‘‘µυστικά’’ επιτυχίας των αριστούχων και όχι µόνο, συνεχίζονταν και διερευνούσαν άλλες πτυχές της παρεχόµενης εκπαίδευσης που ολοκληρώνεται µε την διεξαγωγή των Πανελληνίων Εξετάσεων.
Επί παραδείγµατι µια σειρά ερωτηµάτων που θα διερευνούσε πόσο ‘‘ευτυχισµένα’’ αισθάνονται τα παιδιά που διένυσαν αυτήν την διαδροµή ως τις εξετάσεις. Το ‘‘σχολικό ταξίδι’’ τους είχε κάτι από την Καβαφική µαγεία ή µήπως ήταν κωπηλάτες σε ρωµαϊκή γαλέρα;
Όλα αυτά τα παιδιά ακόµα και οι ‘‘αριστούχοι’’ µπορούν να απολαύσουν ένα λογοτεχνικό κείµενο, µπορούν να συνθέσουν την ιστορική γνώση ή πληροφορία που έµαθαν και να τη συσχετίσουν µε τη σηµερινή πραγµατικότητα; Είναι σε θέση να εκτιµήσουν ένα µουσικό έργο, να βρεθούν σε ένα µουσείο, µια έκθεση ζωγραφικής ή σε µια αίθουσα πολιτισµού; Τα παιδιά αυτά επιθυµούν να βρεθούν µετά τις εξετάσεις κοντά στην φύση και το περιβάλλον της Μυκόνου ή στα δάση της Πίνδου, στα ποτάµια, τα βουνά και τα δάση; Θέλουν να διασκεδάσουν µε «τραπ» ή σε ένα παρεΐστικο κουτούκι;
Ερωτήσεις ίσως ανούσιες για κάποιους ίσως ουσιαστικότερες για κάποιους άλλους. Οι Πανελλήνιες εξετάσεις, οι επιτυχίες, αλλά και οι αποτυχίες δεν συνιστούν το ‘‘τέλος’’, αλλά την ‘‘αρχή’’ για όλους. Είναι ένας αναβαθµός και πρέπει να κοιτάζουµε όχι το ‘‘εδώ και τώρα’’ αλλά το µέλλον όλων αυτών των υπέροχων παιδιών που έφτασαν ως εδώ µε κόπους, προσωπικές θυσίες και µεγάλη πίεση…
Ας συνεχιστεί λοιπόν το ρεπορτάζ…