Δικαιώματα! Ολοι σ’ αυτό τον τόπο έχουμε δικαιώματα. Επικαλούμεθα την προστασία τους από την Πολιτεία, από τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης και της Διοίκησης, απ’ τους διαβάτες στους δρόμους, από τους πάντες. Τα θεωρούμε κεκτημένα και ας έχουν παραχωρηθεί με πρακτικές που εξυπηρετούσαν κομματικά συμφέροντα. Δικαίωμα στη στάση εργασίας, δικαίωμα στις απεργίες, δικαίωμα στις καταλήψεις, αλλά οι υποχρεώσεις σε δεύτερη μοίρα! Πόλεμος για τα δικαιώματα μέχρι να φθάσει η στιγμή της πλήρους κατάχρησής τους. Ο προστατευτισμός αμβλύνεται. Τα δικαιώματα παύουν σιγά – σιγά να παραμένουν δημόσια αγαθά. Μετατρέπονται σε προβλήματα, που μεταφέρονται σε πολιτικό επίπεδο. Αλλοτε στη Νομική Σχολή και στο Πολυτεχνείο έγιναν καταλήψεις για λόγους πολιτειακούς, σήμερα γίνονται μόνο για την… κατάληψη. Το πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταντήσει άσυλο αλλοτρίων ανθρώπων μυημένων να προωθήσουν ιδέες σκοπιμοτήτων από τη σκοπιά των δικαιωμάτων.
Τώρα με τέτοιου είδους παρεμβάσεις στα Πανεπιστήμια και στα σχολεία της Μ. Εκπαίδευσης υποκινούν την πολιτική εξουσία να παίρνει αποφάσεις που εξυπηρετούν κομματικά ή προσωπικά συμφέροντα. Κάθε χρόνο γινόντουσαν καταλήψεις για την επέτειο της 17ης Νοεμβρίου. Φέτος ξεκίνησαν νωρίς διά της ηλεκτρονικής μεθόδου με τίτλο “πανελλήνια κατάληψη, όχι στο νέο σύστημα”. Δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι ελεύθερες ή υποκινούμενες για να μαθαίνουν τα παιδιά! Θεωρείται “υγιής αντίδραση” των μαθητών που ασκούνται στην προετοιμασία να γίνουν “καλύτεροι μαθητές και ενεργοί πολίτες”. Πιστεύουν ότι με τη βία μπορούν να περνούν, με το έτσι θέλω, τις απόψεις τους, αδιαφορώντας αν προκαλούν πολιτικές αντιπαραθέσεις και καταστρέφουν τις δομές του κράτους. Πάντως από τα 3.500 Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας, μόνο το 10% περίπου είναι υπό κατάληψιν και αυτό κάτι λέει. Χωρίς επίγνωση, όμως, της νομιμότητας καλλιεργείται η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης. Κοντεύουμε να μην λειτουργούμε ως συνειδητοί πολίτες.
Εδώ θέλουμε να ’χουμε δικαιώματα, αλλά να απεμπολούμε τις υποχρεώσεις μας. Ενώ πρέπει οι παρεμβάσεις μας να γίνονται υπέρ της ηθικής και του νόμου. Να μην αδιαφορούμε και κάνουμε πως δεν βλέπουμε, όταν άλλοι παραβαίνουν τον νόμο και τις ηθικές αξίες. Να μην ανεχόμαστε την παρανομία, επειδή φοβόμαστε, αν καμιά φορά μας ψάξουν και μας βρουν “λερωμένους”. Ολοι μας ποιος λίγο, ποιος πολύ δεν είμαστε απόλυτα “καθαροί”. Το κακό ξεκινάει από την υποβάθμιση των αξιών, που μεταδόθηκε στο κύτταρο της κοινωνίας, την οικογένεια και μέσα σ’ αυτήν, συχνά, χάνεται το μέτρο. Η κοινωνική νόσος από εκεί προέρχεται. Για να μην διαταράξουμε τις καθημερινές συνήθειές μας, ανεχόμαστε και με τη σιωπή μας καλύπτουμε κάθε παρατυπία που την ξέρουμε ή την υποπτευόμαστε και αδιαφορώντας την αφήνουμε και όπου καταλήξει. Φταίνε τα παιδιά, τα άγουρα, τα αθώα; Γιατί γίνονται τόσο νευρικά; Αφοσιώνονται στην πλαστή, κυρίως, καθοδηγούμενη συλλογικότητα και η ζωή τους, έτσι κι αλλιώς στερημένη, δυσκολεύεται να χωρέσει στην καθημερινότητα μόνο με συνθήματα. Χρειάζεται η αυτεπίγνωση των προτερημάτων και των αδυναμιών από τότε που το παιδί αρχίζει και διαπλάθει χαρακτήρα. Οι γονείς οφείλουν πρώτα να κάνουν την αυτοκριτική τους κι ύστερα την επανάστασή τους. Δεν μπορεί να ζέψουν ένα νεογέννητο “πουλάρι” να τραβήξει το “κάρο”.
