Ούτε στην Αργεντινή του Μέσι, ούτε στη Βραζιλία του Νεϊμάρ που ήταν τα “λογικά” φαβορί (λες και υπάρχει λογική στο ποδόσφαιρο) το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ρωσίας… Ούτε στη Γερμανία, στην οποία πόνταραν πριν αρχίσουν οι αγώνες όλοι εκείνοι, που ασπάζονται το γνωστό “τσιτάτο” του Λίνεκερ που μας λέει ότι ποδόσφαιρο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί… Γαλλία και πάσης, ποδοσφαιρικής και όχι μόνο, οικουμένης! Να ’τοι, να ’τοι οι πρωταθλητές του κόσμου στο ποδόσφαιρο! Ο Γιορίς, ο Βαράν, ο Γκριεσμάν, ο Μπαπέ και τ’ άλλα λευκά και μαύρα Γαλλάκια που ανέβασαν τους πολίτες της χώρας τους στους εφτά ουρανούς. Δίκαιη πέρα ως πέρα κατά κοινήν ομολογία και η πρόκρισή τους στον τελικό και η νίκη τους σ’ αυτόν επί της Κροατίας. Μακράν, και παρουσία του Μακρόν, καλύτερη ομάδα απ’ την ομάδα του Λούκα Μόντριτς, του καλύτερου ποδοσφαιριστή.
Το πιό σημαντικό από τ’ ασήμαντα πράγματα της ζωής η μπάλα, κατά μία άποψη. Το πιο ασήμαντο απ’ τα σημαντικά κατά μία άλλη. Το πιο σημαντικό απ’ τα σημαντικά, κατά μια παράλλη, προ πάντων κατά τη διεξαγωγή του Μουντιάλ. Η μπάλα. Η στρογγυλή θεά. Η μαγεία της επαφής της με τα δίχτυα. Οι σκηνές του θριάμβου. Το βουβό κι ενίοτε γοερό κλάμα των ηττημένων. Τα δάκρυα της χαράς των νικητών. «Τα πάντα όλα», για να χρησιμοποιήσω τη γνωστή φράση του Νίκου Αλέφαντου. «Τα πάντα όλα», όπως κι εγώ, τα έζησα, παρακολουθώντας, αν όχι όλους, πολλούς απ’ τους αγώνες του Μουντιάλ, έστω από την τηλεόραση. Εχοντας πάντα “σύμβουλο” το όντως συλλεκτικό, ειδικό 24/σέλιδο αφιέρωμα της εφημερίδας μας με τίτλο “Πάμε Μουντιάλ” (πάντα ωραίοι Γιώργη Δρακάκη, Μάνο Καρτσωνάκη και Γιώργο Σταυριανουδάκη!) και, βέβαια, ανά χείρας το μολυβάκι μου. Κι αν έχω κρατήσει σημειώσεις…
«Ακουμπώντας στα κάγκελα,/ ένα μήνα τώρα, είχαν αποθέσει/ στα πόδια των ποδοσφαιριστών/ το “αχ” της αγωνίας των./ Ηθελαν να ζήσουν/ τη μαγεία της επαφής/ της στρογγυλής θεάς με τα δίχτυα,/ τις σκηνές του θριάμβου,/ τα δάκρυα της χαράς…/ Μετά βρέθηκαν πάλι/ στα ίδια καγκελόφραχτα κλουβιά,/ έχοντας πάντα συντροφιά,/ ένα μικρό σκουλήκι·/ μιαν απροσδιόριστη ανησυχία/ που, όμως δεν προλαβαίνει/ να τους ξεσηκώσει/ πριν να ’ρθει το επόμενο Μουντιάλ./ Μια ζωή, συνεχώς, οφσάιντ». Το ποίημα “Μουντιάλ” του γράφοντος.
Ίου ίου το λάμδα του Ιουλίου
«Γυμνός, Ιούλιο μήνα, το καταμεσήμερο. Σ’ ένα στενό κρεβάτι,/ ανάμεσα σε δύο σεντόνια χοντρά, ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του. Κοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας. Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια. Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα: δύο παντελόνια, τέσσερα πουκάμια, κάτι ασπρόρουχα. Δίπλα η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Χάμου στ’ άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δύο μου σάνταλα. Εχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο. Γεννήθηκα για να ‘χω τόσα. Δε μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ. Από το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε. Μόνο που ‘ναι πιο δύσκολο. Κι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίζεις οπόταν η φύση σου υπακούει. Κι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της». Από τον “Μικρό Ναύτιλο” του Οδυσσέα Ελύτη.
«Φυλλώματα χαράς και έρωτα ο κόσμος. Ενα σύγνεφο ξηλώνει τα ουράνια./ Τα τζιτζίκια ανάβουν/ ένα χρώμα επουράνιο./ Ολα υπάρχουν· εσύ τους δίνεις όμως νόημα/ και σαν Ιούλιος Λέοντας/ στα στρώματα θα τυραννιέσαι των ερωτικών». Το ποίημα “Λιόκαυτο του Ιούλη” του Νίκου Καρούζου.
Ίου ίου το λάμδα του Ιουλίου! Το τζι και τζι και τζι και τζι των τζιτζικιών σε ελεύθερη απόδοση.
