Κι άξαφνα γροικάται μέσα στση νύχτας τη σιγαλιά να ψάλλει ο παπάς με στεντορεία τη φωνή, το Χριστός Ανέστη. Και το πλήθος τω συγκεντρωμένω πιστώ, να του συμπαρίσταται μ’ ενθουσιασμό. Οι δε έντονοι ήχοι από τσοι κωδωνοκρουσίες και τσ’ ομοβροντίες από τσ’ εκρήξεις τω βεγγαλικώ και τω πυροτεχνημάτω, εμεταφέρνανε την ίδια ώρα το χαρμόσυνο γεγονός τσ’ Ανάστασης, σ’ ούλες τσοι γειτονιές του χωριού.
Eίχε αρχινίξει η τελετή τσ’ Ανάστασης του Χριστού. Ούλη η περιοχή αντιβόα από τα επαναλαμβανόμενα Χριστός Ανέστη, τα κεράκια απου ανυψώνουντανε στο άκουσμα του Χριστός Ανέστη, και τα χαμογελαστά πρόσωπα απου εφωτίζουντανε από το αμυδρό φως τωνε, επροδιαθέτανε για μια αντάξια για τη βραδιά τσ’ Ανάστασης ενθουσιώδη συμμετοχή. Κι έτσα εσυνεχίζουντανε η γι Αναστάσιμη ακολουθία, ώσπου απαρχίνιξε η κανοναρχά με τη βροντερή φωνή του ο παπάς το στίχο του θριάμβου τσ’ Ανάστασης του Χριστού: “Αναστήτω ο Θεός, και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν”. Την ίδια ώρα αρχίνιξε ν’ αναταράσσεται το πλήθος τω πιστώ.
Ατζεμπις Θεέ μου νάτανε σύπτωση, απού πατούλιες πατούλιες από τσοι ενθουσιώδεις, πρίχου, πιστούς, εγυρίζανε εδά τη πλάτη στη συνέχεια τσ’ Αναστάσιμης Ακολουθίας; Το θέαμα ήτανε θλιβερό, και μεγάλη η περιφρόνηση προς τον Αναστημένο Χριστό. Θεέ μου, όμως κιόλας! έτσα δεν έκαμε κι ο Ιούδας; εσκέφτηκα. Γιατί κι εκείνος έφταξε ως το Μυστικό Δείπνο, κι απόις τον εκερδίσανε οι γι αδυναμίες του κι εκείνο. Ας μας συγχωρέσει ούλους ο Αναστημένος Χριστός, για κάποιες κακιές μας συμπεριφορές, κι αθρώπινες αδυναμίες μας. Αν και το έντονο ερώτημά του προς τους Μαθητές του, τσ’ ώρες τση Μεγάλης του Αγωνίας, ολίγο πριν από την παράδοσή Του “εις χείρας αμαρτωλών” αντιβοά στ’ αφθιά μου σαν παράπονο. “…Ουκ ισχύσατε μιαν ώραν γρηγορήσαι μετ’ εμού;” (Ματθ. Κστ’ 40).
Ομως, πέρα από τσ’ ιεροτελεστίες και τσ’ οποιεσδήποτε θρησκευτικές ακολουθίες, μικιές γή μεγάλες, του ετήσιου κύκλου, ακλουθά από κοντά όπως συνηθίζω να λέω, και η παράδοση. Γι’ αυτό και σε κάθε θρησκευτική ακολουθία έχει και η παράδοση τη δικιά τση ανάλογη παρουσία, και δεν ήτανε λίγες οι φορές απού τουτεσάς οι παραδοσιακές συμπεριφορές εκάνανε τσ’ αθρώπους και πεταρίζανε οι καρδιές τωνε από ευχαρίστηση. Γιατί σε τουτεσάς τσ’ εκδηλώσεις τσοι θρησκευτικές και κοινωνικές, εξεδηλιαίνανε όνειρα, εξυπνούσανε αιστήματα, εξαναζωντανεύανε ελπίδες, κι αδειάζανε κιόλας και τσοι ψυχές τωνε από τσοι δυσκολίες και τα βάσανα απου τση γέμιζε η φτώχεια, η μιζέρια κι η γι ανέχεια.
Με τουτανά τα γλέντια ακόμη εθρέφανε τη λεβεδιά, τη τσαχπινιά και τη μερακλοσύνη ντωνε γυναίκες κι άντρες. Κι εγεμίζανε και τα σακούλια των αναμνήσεων ντωνε, απούναι μεγάλο αποκούμπι και κατάκαλη συντροφιά για τα γεράματά ντωνε. Τουτεσάς τσ’ απολαύσεις επροσφέρανε οι γι Ιερές ακολουθίες στα μιτσομέγαλα πανηγύρια με τη συμπόρευσή ντωνε με την παράδοση τη ψυχική ανάταση από τα χωμάτινα, το ξύπνημα των αιστημάτων και την ανακούφιση στσοι καρδιές τωνε από τσοι δυσκολίες τση καθημερινότητάς ντωνε. Μα ‘τανε κι οι Μεγάλες εορτές τση Χριστιανοσύνης, οι χρονιάρες μέρες, όπως τσοι λέγανε, γή και οικογενειακές εορτές, απού εσυνηθίζαμε σ’ ούλες να προηγούνται πολυήμερες νηστείες. Γι’ αυτό κι ανήμερά ντωνε εσμίγανε οι δικολογιές και τα σόγια, σε οικογενειακές συνάξεις, ύστερα από κάθε θρησκευτική ακολουθιά, κι ύστερα από την απόλυση και τη ευκή του παπά, απού είχε λειτουργήσει. Ούλα τουτανά τα οικογενειακά τραπεζώματα ήτανε τρισευλογημένα και τρισχαριτωμένες οι γι εικόνες απού επαρουσιάζανε. Κι όπως έλεγα τσοι προάλλες στο τέλος από κάθε οικογενειακό συμπόσιο, ούλοι εσταυροκοπιούντανε ευχαριστημένοι και χαρούμενοι γι’ αυτό και λέγανε Δόξα σοι ο Θεός, κι εύχουντανε αναμεταξύ ντωνε χρόνια πολλά κι αναζήτηχτοι. Τούτεσας τσ’ αναμνήσεις μου ‘φερε στο νου ο απόηχος τση φετινής Λαμπρής. Αναμνήσεις απου ήτανε στολισμένες μ’ όμορφες κι άφθαρτες εικόνες από τσοι δεκαετίες απούχουνε περάσει, απόκεια κι ύστερα, απου συγκινούνε ιδιαίτερα τουτουσές τσοι χρόνους. Παρά ‘πο χρόνο σε χρόνο τσοι σκεπάζουνε τα μαύρα σύννεφα τση λησμονιάς, και μαζί με τσοι συνήθειες κι ούλα τα έθιμα του παλιού καιρού πνίγουνται εδά στα ορμητικά και ξενόφερτα ρέματα κάποιου δήθεν πολιτισμού. Μ’ αποτέλεσμα να χάνονται τα καλά και σοφά τα καλά και σοφά ήθη και έθιμα, απου ο πάνσοφος λαός μας εκαθιέρωσε, κι οι πανάξιες Αρχόντισσες νοικοκυρές εβαστήξανε μ’ αξιοσύνη για πολλούς αιώνες. Είναι αλήθεια πως πολλές φορές, κι ιδιαίτερα ανήμερα τουτονά τω Μεγάλω εορτώ, η θύμησή μου με σεργιανίζει στσοι περασμένους χρόνους. Κι ανεξίτηλες εικόνες μούρχονται στο νου από τουτεσάς τσ’ οικογενειακές συνάξεις, των οικογενειακώ εορτώ. Αξέχαστες μου μένουνε τουτεσάς οι στιγμές, κι ας έχουνε περάσει κάμποσες δεκαετίες από τοτεσάς.
Γι’ αυτό κι εδά από κάθε μέρα και λιγοστεύει το λαδάκι και στο δικό μου καντηλάκι, και το άστρο μου οδηγείται οθέ τη Δύση, όπως λέει και το Ευαγγέλιο Λουκ. ΚΔ’ 29, “Προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα”, αποφάσισα, να καταθέσω το μεγάλο μου θαυμασμό, και την απέραντη ευγνωμοσύνη μου στη μεγάλη πρωταγωνίστρια των οικογενειακών συμποσίων τσοι χρονιάρες μέρες τη γυναίκα με το τρίπτυχο Σύζυγο – Νοικοκερά – Μάνα σ’ αυτή την ακάματη αεικίνητη και πανταχού παρούσα ύπαρξη, που στσοι δύσκολες στιγμές εστήριξε το σύζυγό τση με την ανεξάντλητη υπομονή τση, εστόλιζε το φτωχόσπιτό τση με τα εργόχερά τση, κι εφαίνουντανε παλάτι. Κι ακόμη εζέστανε πεσίχαρη, πρόθυμη και χαμογελαστή το οικογενειακό περιβάλλον με τη συμπεριφορά τση. Και τέλος, εγέμιζε τσοι ψυχές τω μωροκόπελώ τση όπως κι ο δημιουργός απού ενεφύσησε πνεύμα εις τον άνθρωπο, απού έπιασε ετσά κι εκείνη εγέμιζε μ’ αιστήματα κι ευαιστησίες με τσοι χτύπους τση καρδιάς τση, τσοι ψυχές τωνε, οδηγούμενη και καθοδηγούμενη από τη Θεία πρόνοια και το Θείο δώρο τση Μητρότητας. Σ’ αυτή την πανέμορφη και χαρισματική ύπαρξη απού τα καλλυντικά τση ήτανε ο τίμιος ιδρώτας τσ’ αγροτικής ζωής, και το νεράκι του Θεού. Γιατί όπως λέω σε μια μαντινάδα απου εγώ εταίριασα:
“Τη μορφή στον άθρωπο η φύση καθορίζει
και η ψυχή την ομορφιά ύστερα ζωγραφίζει”.
Σ’ αυτή τη Γυναίκα απού συγκαταλέγεται και η δικιά μου Μάνα, αφιερώνω τούτανε τα ταπεινά μου λόγια σαν Ιερό Μνημόσυνο. Κι εύχομαι να πιάσουνε τόπο στσοι καρδιές όσων εδεχτήκανε κανακέματα από τα ροζιασμένα χέρια τση κι εφάγανε ψωμί ζυμωμένο με τον ιδρώτα τση κι έχουνε φωνή απού γροικάται ν’ αγωνιστούνε για να χτιστούνε μνημεία ευγνωμοσύνης σε πόλεις και χωριά που θα τιμάται η μεγάλη προσφορά στσοι κοινωνίες των αθρώπω τση Γυναίκας – Συζύγου – Νοικοκεράς -Μάνας, που θα γίνονται τελετές ολοχρονίς του χρόνου, για να προβάλλεται η τεράστια προσφορά τση για να προβληματίζονται οι καινούριες γενιές.
Βλέπε μας Θεέ μου το νου μας.
Χριστός Ανέστη Αναγνώστριες και Αναγνώστες.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Γροικώ = Ακούω
Ατζεμπις = Αραγε
Πατούλιες πατούλιες = Ομάδες ομάδες
Ξεδηλιαίνω = Φανερώνομαι
Δικολογιά = Το συγγενολόι
Μιτσομέγαλα = Μικρομέγαλα
Προάλλες = Πριν από λίγες μέρες
Πεσίχαρη = Πρόθυμη και χαμογελαστή
Κι απόις = Κι ύστερα
