Στον αστεριών το πέλαο να ‘μουν κι εγώ εν’ αστέρι
να ‘ριχνα τις ακτίνες μου – κρυφή μου πεθυμιά –
όταν κοιμάσαι πάνω σου, και την αυγούλα αγέρι
καλή μου να γινόμουνα να σου ‘φερνα δροσιά.
Βαρκούλα ήθελα να ‘μουνα στις λίμνες των ματιών σου
για να λικνίζομαι απαλά, σ’ όλη μου τη ζωή,
κι ακόμα ήθελα να ‘μουνα το χρώμα των χειλιών σου
να με φιλάς, να μου μιλάς σε κάθε σου στιγμή.
Φτωχό σπουργίτι να ‘μουνα να χτίζα τη φωλιά μου
σε μια γωνιά στο σπίτι σου ώρες να σε κοιτώ,
να λέω εγώ πως σ’ αγαπώ στα τιτιβίσματά μου
και ‘συ να λες, γιατί έρημο είμαι και μοναχό;
Πλάστη μου να ‘ταν όταν ‘ρθει ο χάρος για να πάρει
την πονεμένη μου ψυχή, την ύστερη στιγμή
ως ήταν να την έβλεπα κάνε μου αυτή τη χάρη
ξέρεις πως είναι η αγάπη μου, σαν τη δροσούλα αγνή.
Δημήτρης Κ. Τυραϊδής,
Μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών και μέλος της Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων
