Στον αστερισμό των πανηγυριών

Δεν υπάρχει χωριό για χωριό, που να μην έχει τη γιορτή του. Καλούν ντόπιους και παραθεριστές να γευτούν τα προϊόντα τους, να ξεφαντώσουν, με το αζημίωτο. Ίσως έχει γίνει μόδα, που τείνει να γίνει παράδοση.
Aν και τα χρόνια μου δεν έχουν προχωρήσει τόσο, ωστόσο έχω μνήμες από πανηγύρια και χωριά, που γιόρταζαν κατά παράδοση τότε τους Αγίους τους. Γίνονταν το ίδιο ξακουστά γλέντια, τα σπίτια άνοιγαν τις πόρτες κι έκαναν το τραπέζι αφιλοκερδώς, για χάρη του Αγίου, στους επισκέπτες απ’ τα γύρω χωριά, που κι αυτοί επιφυλασσόταν σαν έρθει η σειρά τους να αναταποδώσουν. Τώρα δεν έχει Αγίους η γιορτή, γιορτάζεται το… «άγιο προϊόν», ότ,τι μπορεί να επινοήσει η φαντασία των τοπικών συλλόγων. Όλα στο βωμό του κέρδους.
Αυτό βέβαια ξεφεύγει, κατά τη γνώμη μου, απ’ την παράδοση και την πολυδιαφημισμένη φιλοξενία που ορίζει σα δεις ξένο, κάτι να τον φιλέψεις όσο φτωχός και να ‘σαι. Ενα φρέσκο σύκο, ένα τσαμπί σταφύλι, έτσι γινόταν από ανθρώπους περήφανους, που παρά τη φτώχεια τους κρατούσαν άξια τις παραδόσεις, τιμώντας έτσι την ιστορία του τόπου μας.