Διαχρονικές λέξεις το «θα», μόριο, ήδη από το 15ο αιώνα, από το θε να, θέλω να, σχηματίζοντας το μέλλοντα χρόνο, ή εκφράζοντας και το δυνητικό ή το πιθανό. Το δε «πρέπει» απρόσωπο ρήμα, το συναντούμε στη νεοελληνική μας γλώσσα στον Ενεστώτα και τον Παρατατικό χρόνο, «πρέπει να πας, θα έπρεπε να γίνει…». Λέξεις που χρησιμοποιούμε εκ του ασφαλούς στην καθημερινότητα, εκφράζοντας επιθυμία, διαπίστωση, ευχή, λύση, συνήθως, εκ των υστέρων ή εκ των προτέρων. Λέξεις που δηλώνουν το μελλοντικό ή το τετελεσμένο (θα πρέπει, θα έπρεπε…).
Εδώ ταιριάζει η ρήση: στερνή μου γνώση που αντικρούει τις παραπάνω φράσεις, εννοώντας πως όταν συντελούνταν το γεγονός δεν ήσουν εκεί, δεν ήσουν παρών, οπότε είναι τουλάχιστον υποκριτικό μετά να εκφέρεις άποψη για το πώς θα ήταν σωστότερο. Εκφράζεσαι τώρα για μια πράξη, ένα γεγονός που έχει συντελεστεί ή που θα συντελεστεί! Μιλώντας για τον μέλλον, καθένας μπορεί να εκφράσει τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, τους στόχους του! Αυτό δεν είναι μεμπτό, όμως όταν γίνεται φλύαρο με πλεονάζοντα τα «θα» και τα «πρέπει», οι λέξεις εξανεμίζονται και χάνουν το νόημά τους! Ιδιαίτερα τώρα στην προεκλογική περίοδο που ο σάκος των υποψηφίων «ξεχειλίζει» από υποσχέσεις πολλαπλών «θα» και «πρέπει», τα περισσότερα των οποίων πέφτουν στον δρόμο σαν μπανανόφλουδες, καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες! Για ένα λαό βουτηγμένο βαθιά στην κρίση των μνημονίων και της εξαντλητικής αφαίμαξης της ποιότητας της ζωής του!
Η μεγάλη πλειοψηφία της πληθώρας των υποψηφίων των αυτοδιοικητικών εκλογών και του ευρωκοινοβουλίου, συντάσσεται γύρω από ακατάσχετη υποσχεσιολογία. Μια συνταγή που «έπιανε» στο παρελθόν και λειτουργούσε ως έξυπνος ψηφοσυλλέκτης σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο! Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, ο κόσμος έχει αφυπνιστεί από το λήθαργο των προηγούμενων δεκαετιών, έχει γίνει καχύποπτος, ή μάλλον πιο κομψά, υποψιασμένος για τους υποψήφιους της πολιτικής που με ελαφρά τη καρδία τάζουν από δω κι από κει λαγούς με πετραχήλια! Κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε, βλέπετε δε μπορεί κανείς να ξεφύγει από το «θα» και το «πρέπει», να υπάρχει μια γραπτή ρήτρα εγγύησης, ενός είδους συμβολαίου όλων των υποψηφίων δημάρχων, περιφερειαρχών, βουλευτών, υπουργών κ.ά. με το σκεπτικό αναγκαίας λογοδοσίας δημόσια, εάν οι υποσχέσεις τους δεν υλοποιηθούν σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια της θητείας τους! Νομίζουμε, πως έτσι θα υπήρχε μια πιο ειλικρινής και πιο έντιμη σχέση μεταξύ των εκλεκτών του λαού και των πολιτών της χώρας.
Οι υποσχέσεις παρωχημένων εποχών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και ο λαός που δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει, λόγω των δεινών της κρίσης ψάχνει να βρει τις κλεμμένες ελπίδες των «θα» και των «πρέπει» που του πούλησαν ή του πουλούν για ένα αβέβαιο μέλλον!
