«Μόλις φώτισε, η κίνηση στο δάσος ζωήρεψε και οι διαταγές έφταναν στους λόχους. Όλοι ετοιµάζονταν για την επίθεση. Μας µοιράσανε βιαστικά από µια χούφτα σταφίδες, επειδή δεν υπήρχε τίποτε άλλο. Ο Λοχαγός µας (που λεγόταν Κορτέσης) φώναζε από πιο πάνω: “Να προχωρεί ο ενδέκατος λόχος”. Τύλιξα στα γρήγορα την κουβέρτα γύρω από τον γυλιό, τοποθέτησα και το αντίσκηνο, φόρεσα τα διάφορα κι από πάνω την άσπρη κελεµπία, πήρα το όπλο στο χέρι και ήµουν έτοιµος. Ο άλλος στρατιώτης αργούσε να τακτοποιήσει τα πράγµατα του και µε καθυστερούσε. Του λέω: “Κάνε γρήγορα γιατί φωνάζει ο Λοχαγός!” “Έρχοµαι, έρχοµαι!”, µου απαντούσε και προσποιόταν πως κάτι πρέπει να συγκεντρώσει ακόµα. ∆εν τον περίµενα άλλο και προχώρησα. Θα είχα διανύσει προς τα πάνω λιγότερο από εκατό µέτρα, όταν άκουσα έναν πυροβολισµό και αµέσως µετά κάποιον να κλαουρίζει δυνατά λέγοντας “Όφου, Παναγία µου, όφου και σκοτώθηκα”».
«Γρήγορα πήραµε θέση προς το µέσον της πλαγιάς, µε κατεύθυνση τη µεγάλη κορυφή της Κλεισούρας. Κι αµέσως άρχισε το κελάηδηµα των όπλων. Οι οβίδες των κανονιών µας έσκαζαν λίγο πιο µπροστά και των ιταλικών σε διάφορα σηµεία. Το ίδιο και οι όλµοι, ενώ τα πολυβόλα κακάριζαν, όπως λέγαµε. Οι εχθρικές σφαίρες σχίζανε µε ταχύτητα τον αέρα και δεν άκουγες παρά ένα συνεχές “σβιτς – σβιτς”, όπως ακούµε να κάνουν οι µέλισσες στο πέταγµά τους όταν βρεθούµε, προπάντων την άνοιξη κοντά σε κυψέλες. Πότε σκοπεύαµε όρθιοι πότε πέφταµε για λίγο χάµω, πάνω στο χιόνι, ρίχναµε κάµποσες ντουφεκιές, µετά σηκωνόµαστε και προχωρούσαµε µερικά µέτρα, συνεχίζοντας την ίδια τακτική. Τώρα ο φόβος είχε εκλείψει, µόνο ένα πείσµα µας κυρίευσε και η προσπάθεια όλων ήτανε να καταλάβουµε το καταραµένο αυτό βουνό και να διώξουµε πίσω µακριά τον εχθρό».
«Ύστερα συνέχισαν τη µάχη. Ο Αλκιβιάδης έµεινε εκεί, τον σκέπασαν κι άλλα χιόνια τη νύχτα και µετά ακόµα πιο πολλά. Έπειτα ήλθε η άνοιξη, τα χιόνια λιώσανε, έλιωσε κι αυτός µε τον ανοιξιάτικο ήλιο και µόνο η ψυχή του πλανιόταν εκεί που έψαχνε για ζωντανούς συντρόφους µα δεν έβρισκε κανέναν. Είχανε φύγει. Άλλος εχθρός, δίδυµος του πρώτου, τους ανάγκασε να τα παρατήσουν όλα, κι ας ήταν και νικητές και να γυρίσουνε, αν προλάβαιναν πίσω στην πατρίδα. Έτσι η αγνή ψυχή του περιφέρεται ακόµα στα άγνωστα αλβανικά βουνά, µαζί µε πολλές άλλες φίλιες και εχθρικές και περιµένουν τη ∆ευτέρα Παρουσία. Τότε που θα έχουν εκλείψει οι πόλεµοι και οι συµφορές των ανθρώπων».
‘‘Ένας στρατιώτης θυµάται’’, ο τίτλος του βιβλίου που έγραψε ο αξέχαστος Αποκορωνιώτης (απ’ το Μπρόσνερο) Μάρκος Ν. Ντουκάκης, έκδοση της Ένωσης Φρεδιανών “Η Παναγία των ∆ύο Βράχων”, του Συλλόγου Φρεδιανών Αττικής “Η Ευαγγελίστρια” και του Κ.Ο. “Ο Αποκόρωνας” το 1991. Απ’ αυτό και συγκεκριµένα απ’ το κεφάλαιο “Στον χώρο της µάχης” τα παραπάνω αποσπάσµατα µε αφορµή την 83η επέτειο του ΟΧΙ…
Και στα πεταχτά
«Αύριο στην παρέλαση οι Έλληνες τιµούνε/ τους ένδοξους προγόνους τους/ που δεν τους λησµονούνε.// Χειµάρα µα και Κορυτσά γενναίοι οι τσολιάδες/ κατάφεραν να διώξουνε και τους Μακαρονάδες.// Είχανε του λιονταριού καρδιά οι Έλληνες κι ανδρεία/ µε πάθος αγωνίστηκαν για την ελευθερία». Και βέβαια στο ΟΧΙ του ’40 επιστρέφει σήµερα µε τις µαντινάδες της η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη. Στις ηµέρες εκείνες…
Απ’ το κακό στο χειρότερο ηµέρα µε την ηµέρα η κατάσταση στη Μέση Ανατολή. Τι κι αν ο γενικός γραµµατέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες µίλησε τις προάλλες για ξεκάθαρες παραβιάσεις του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου στη Γάζα και για άµεση κατάπαυση του πυρός.
«Τι πρόοδος! Τι πρόοδος!/ Το σιτάρι που βρέθηκε στους τάφους των Φαραώ/ ύστερα από τριάµισι χιλιάδες χρόνια/ το σπείρανε και φύτρωσε./Το ρύζι που βρέθηκε στα σπίτια της Χιροσίµα/ ύστερα από τριάµισι χρόνια/ το σπείραν και δεν φύτρωσε». Από το “Ψηφιδωτό” (τρίτη ποιητική σειρά) του Ιάσονα Ευαγγέλου (εκδ. “∆ρυµός”).
