» Performance της Φρόσως Ζαγοραίου
Την τελευταία Δευτέρα του φετινού Μάη αργά… όταν η νύχτα σκουντούσε την μέρα, και μοίραζε απλόχερα το καλοκαιρινό αχνοσκόταδο, βρεθήκαμε στο ζεστό εργαστήρι του όψιμου φίλου Γιάννη Π. Μαρκαντωνάκη, στον Χώρο Τέχνης Χανίων, σε ένα ενεργό καλλιτεχνικό κλάσμα από το εικαστικό πρόγραμμα δράσεων Κρητομυθολογικά, που επιμελήθηκε ο Δημήτρης Αγγελάτος.
Δεν θέλω να γράψω με μιας τι ένιωσα… για να μην καρφωθώ. Απλά ήθελα μετά, στην παρέα να εκφραστώ και ο Γιάννης με σταμάτησε λέγοντας μου: μην τα λες, γράψε τα!
Ζήτησα και εγώ την βοήθεια του κοινού για να παραθέσω σωστά τα αυτονόητα:
[Μία Performance με video, λόγο και μουσική που ιχνηλατεί πειραματικά μονοπάτια.. «Μη κοιτάζεις τον δρόμο. Ακολούθησέ τον ως το τέλος» είναι η περίφημη φράση του Φερνάντο Πεσσόα που σαν σπίθα φάρου φωτίζει τα απόκρημνα βράχια και τις ξέρες για να ξεδιπλώσει στα μάτια μας ένα οδοιπορικό αυτογνωσίας και παράλληλα μία περιήγηση στη γεωγραφία του σώματος. Διαρκεί 25 λεπτά και βασίζεται σε ένα πρωτότυπο κείμενο, γεμάτο εικόνες και λυρισμό, εμποτισμένο από το ένστικτο της φυγής, και της ελευθερίας.
Συντελεστές
Κείμενο/Σκηνοθεσία/Ερμηνεία: Φρόσω Ζαγοραίου
Κοστούμι: Ολυμπία Σιδερίδου
Video: Μιχάλης Αδάμης
Μουσική/Ηχητικά τοπία: Γιάννης Αναστασάκης
Artwork: Πάρης Χαβιάρας
Make up artist: Ελευθερία Μιχαηλίδη
Ηχοληψία: Ισμήνη Πετρίδου
Παραγωγή: Αστροναύτες
Οι φωτογραφίες που παρατίθενται είναι του Δημήτρη Κυριακάκη]
..και ως συνέχεια να σας μεταφέρω με την σειρά μου, μια ξεχωριστή εμπειρία από την παράσταση αυτή.
Αρχικά ένιωσα ότι η Φρόσω μας σήκωσε (χωρίς παρενθέσεις) όλες και όλους μέσα στην αίθουσα στην πλάτη της και μας πέρασε από την ακινησία της καθημερινότητας στην κίνηση: της τέχνης, της φαντασίας, της δημιουργικότητας…
Μας πήγε από την κίνηση στον ρυθμό, μας άφησε να αφουγκραστούμε τους βαθυστόχαστους στοχασμούς της, που συνοδεύονταν από απόμακρους αλλά οικείους ήχους, που έντυναν την παράσταση και με τα (ε)ξωτικά, παράξενα και φευγάτα τοπία, συνταιριασμένα με του μινωϊκούς δαίμονες του Γιάννη και τις αρμονικές κινήσεις του σώματός της, που τις οδηγούσε η καλλιτεχνική απόδοση της δημιουργικής φαντασίας, όχι όμως ξέμακρα αλλά δίπλα μας, κοντά μας….
Οι μαγευτικές εικόνες θύμισαν αρχικά το μαύρο θέατρο της Πράγας. Ένας μικρός φακός σκόρπιζε χιλιάδες φωτεινά λαμπιόνια που σκόνταφταν στο κινούμενο σώμα και άπλωναν δημιουργικές σκιές που μας αγκάλιαζαν εναλλασσόμενες. Οι σκιές χόρευαν, μιλούσαν, έκλαιγαν και γελούσαν και μαζί με αυτές θαρρώ και εμείς… Πως γινήκαμε όλοι μας ένα με αυτές, ούτε που το αντιληφθήκαμε…
Εκπληκτικός ο χορός της πλαστικής καταπίεσης που πέρα από την συσκευασία του Christo και Jeanne-Claude, μας πνίγει κουκουλιάζοντάς μας. Υπέροχη και η τελική απόδραση που θύμισε την πορεία προς το μονοπάτι που φαίνεται από μακριά, αυτό της Αριδήλας, μέσα στον καθημερινό μας λαβύρινθο…
Και εκεί, προς το τέλος, η αποθέωση: μας έδειξε πώς να ζωστούμε στην μέση μας τον μίτο…για την μεγάλη μετάβαση: από την στεριά στην θάλασσα…αχνοπατώντας στις πατημασιές της φύσης. Από το στερεότυπο στο υπερβατικό, σπρώχνοντάς μας να την μιμηθούμε στην φωτεινή μεταμόρφωση, στην προσωπική μας υπέρβαση, για την προσέγγιση του επιθυμητού, του άπιαστου(?) σκοπού του γίγνεσθαι…
Φρόσω σ’ ευχαριστούμε, απλά, εγκάρδια και θερμά!
