««Προβαίνει ο Γέρω – Δάσκαλος κι οι θύμησες γυρνούνε:/ Ξάνοιξε, Δάσκαλε, αρμαθιές προβαίνουνε στον δρόμο/ για γροίκα ποδοβολητά, φωνές παιδιών και γέλια/ κι ελόγου σου να στέκεσαι αυγή τσ’ αυγής στη θύρα/ κι ως αρχινά το μάθημα πάλι ν’ αναθιβάλλεις,/ για την πατρίδα βάσανα κι αγώνες ματωμένους/ θυσίες για την λευτεριά κι ήρωες ξεχασμένους/ με κλονισμένη την φωνή και με καρδιά σφιγμένη/ μιλάς κι όλοι σωπαίνουνε, μιλάς κι όλοι δακρύζουν./ Ξάνοιξε, Δάσκαλε, και δες στην αστραπή του χρόνου/ οι μνήμες ζωντανεύουνε και πάλι εδώ γυρνούνε/ πάλι στον χωματόδρομο φωνές παιδιών βουίζουν./ Κανείς δεν λείπει σήμερο, απ’ τ’ ανθισμένο σμάρι!/ Δάσκαλε πάντα του Θεού να σ’ ευλογεί η Χάρη». Ποίημα για τον δάσκαλο Βασίλη Ιγγλεζάκη από τη μαθήτριά του, γιατρό – λογοτέχνη Πηνελόπη Ντουντουλάκη (18.10.2018).
“Στον Γέρω – Δάσκαλο με αγάπη”, ο τίτλος της εκδήλωσης τιμής κι ευγνωμοσύνης που διοργανώνουν αύριο Τετάρτη 29 Ιανουαρίου και ώρα 7 μ.μ., στο Ενοριακό και Πολιτιστικό Κέντρο “Κωνσταντινουπολειάδα” η Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας, ο Σύνδεσμος Πολιτικών Συνταξιούχων Χανίων και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Χανίων, για τον, και πρώην πρόεδρο του Διδασκαλικού Συλλόγου Χανίων, συντ. δάσκαλο Βασίλη Ι. Ιγγλεζάκη. Με αφορμή τη μεθαυριανή μεγάλη των Ελληνικών Γραμμάτων Γιορτή των Τριών Ιεραρχών. Καημό το ‘χα, εδώ και πολλά χρόνια να τιμηθεί, όπως του αξίζει, ο ξεχωριστός αυτός συμπολίτης μας. Ο Δάσκαλος που, κατά κοινήν ομολογία, υπήρξε μια ζωή δημιουργός και φορέας αξιών και που επιμένει ακόμα και στα 99 του χρόνια (γεννήθηκε το 1921) να κουνά το μαντήλι της Δασκαλοσύνης. Οντας, όπως πάντα ορθοστατών στις Θερμοπύλες του χρέους, όπως αυτός ο αντιλαμβάνεται και ορθοβαδίζων στους δρόμους της ευθύνης, όπως αυτός την ορίζει… Με άκρα σεμνότητα αλλά και θαυμαστή σταθερότητα, εντός και εκτός αιθουσών διδασκαλίας.
Ο Βασίλης Ιγγλεζάκης γεννήθηκε στα Ζυμβραγού Κισσάμου το 1921. Γονείς του ο Ιωάννης Ιγγλεζάκης και η Ελένη (το γένος Φιωτάκη) που απέκτησαν άλλα δυο μικρότερα παιδιά, τον Γιώργο και την Λητώ. Τέλειωσε το Δημ. Σχ. του χωριού του, το 1ο Γυμνάσιο Χανίων και στη συνέχεια την Παιδαγωγική Ακαδημία Ηρακλείου. Δάσκαλος διορίστηκε τον Σεπτέμβρη του 1943. Υπηρέτησε κατά σειράν στα Δημ. Σχ. Γλώσσας, Επισκοπής, Κουκουναράς, Ραβδούχα, Βασιλόπουλου και Ζυμβραγού και στη συνέχεια σε σχολεία της πόλης των Χανίων (στο 3ο, στο 6ο και 1ο) τα περισσότερα χρόνια ως διευθυντής. Ασχολήθηκε ενεργά με το συνδικαλιστικό κίνημα και διετέλεσε πρόεδρος του Διδασκαλικού Συλλόγου Χανίων. Είναι συνταξιούχος από το 1979, όντας πάντα ενεργός πολίτης. Εχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με την τοπική ιστορία. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα ποικίλου περιεχομένου δημοσιεύματά του σε τοπικά έντυπα. Σύζυγός του ήταν η μακαριστή Ιπποδάμεια Σαριδάκη με την οποία απέκτησαν τρεις κόρες, την Ελένη, τη Μαρία και την Ευαγγελία. Εχει 8 εγγόνια και 2 δισέγγονα… Μια πρώτη “συμπλήρωση του παραπάνω “στεγνού”, όπως το ήθελε ο ίδιος βιογραφικού του, το ποίημα της μαθήτριάς του Πηνελόπης Ντουντουλάκη. Κι αν έχουν να πουν τα μύρια γι’ αυτόν οι μαθητές του (οι μεγαλύτεροι απ’ αυτούς είναι 87 χρόνων!), οι δικοί του και οι συνάδελφοί του, όπως και όλοι όσοι χάρηκαν τη “συναναστροφή” του σε καλές μα και σε κακές εποχές. Οπως τα χρόνια του Εμφυλίου και της Δικτατορίας… Και βέβαια εγώ που, εκτός των άλλων, τον “χρησιμοποιούσα” σαν “ειδικό” συνεργάτη στη στήλη “Στα πεταχτά” που είχα στην εφημερίδα για 12 χρόνια…
«Μετά τις διακοπές τα παιδιά ξαναγυρίζουν στη σχολική καθημερινότητα. Στις πρώτες μέρες του Μάη, την ώρα της Ωδικής ο Δάσκαλος τους ανακοινώνει ότι θα μάθουνε να τραγουδούνε Ριζίτικα. Ως παιδί της πόλης πολύ λίγα πράγματα ήξερε για την κρητική μουσική και το κρητικό τραγούδι. Τους γράφει τα λόγια στον πίνακα. “Πότε θα κάνει ξαστεριά, πότε θα φλεβαρίσει! […] Το κορμί του δασκάλου πάλλονταν κι έτρεμε ολόκληρος. Ο ιδρώτας έτρεχε βρύση στο κούτελό του. Το πουκάμισό του ήταν μουσκεμένο ως κάτω. Μέχρι να τελειώσει το ριζίτικο, νόμιζε ότι θα καταρρεύσει. Ομως διαψεύστηκε. Στο τέλος ο δάσκαλος χαμογελαστός, συνέχισε το μάθημα». Από το αφιερωμένο στον Βασίλη Ιγγλεζάκη διήγημα του μαθητή του, επίσης συνταξιούχου δασκάλου σήμερα Γιώργου Πιτσιτάκη με τίτλο “Μάθημα Δημοκρατίας” (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 21.4.2017). Χωρίς (και λόγω χώρου) δικό μου σχόλιο.
Τιμή, τιμή μεγάλη, για μένα ότι θα είμαι ο συντονιστής της περί ης ο λόγος αυριανής εκδήλωσης στην Κωνσταντινουπολειάδα. Και γιατί ο Βασίλης Ιγγλεζάκης είναι για μένα ο ορισμός της λέξης Δάσκαλος. Και γιατί θα μιλήσουν γι’ αυτόν τρεις καταξιωμένοι ανά το πανελλήνιο πνευματικοί δημιουργοί του τόπου μας, ο δάσκαλος – λογοτέχνης Βασίλης Χαρωνίτης, ο δάσκαλος – λαογράφος Σταμάτης Αποστολάκης και η γιατρός – λογοτέχνις Πηνελόπη Ντουντουλάκη. Μα και γιατί τον τιμούν, όπως τον τιμούν η Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Νέας Χώρας, ο Σύνδεσμος Πολιτικών Συνταξιούχων Ν. Χανίων και ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ν. Χανίων Σε μια κατάμεστη είμαι σίγουρος γι’ αυτό αίθουσα. Γέρω – Δάσκαλε, χαίρε!
