«Ο άνθρωπος που δουλεύει µε τα χέρια είναι εργάτης,
µε τα χέρια και το µυαλό, τεχνίτης,
µε τα χέρια, το µυαλό και την καρδιά, καλλιτέχνης».
(François Mauriac)
Αν οι ψυχές τριγυρνούν τα βράδια όπως οι νυχτοπεταλούδες, κάπου πρέπει να τριγυρνά τούτες τις µέρες µια από αυτές!
Τριγυρνά έχοντας αγκαλιά και παραµάσχαλα βιβλία ποιητών και συγγραφέων, καλλιτεχνών και µη -γνωστών σε πολλούς και αγνώστων σε πάµπολλους- και µεταδίδει σε όποιον κι αν συναντήσει, όλα εκείνα τα µοναδικά κι ιδιαίτερα ενός όντος όπως αυτή που προσπαθεί το σκότος και το φως να τα µονιάσει, να διαµορφώσει µε το πνεύµα ή µε τα χέρια τις ιδέες σε… Τέχνη!
Τέχνη απτή για το µάτι, για τις αισθήσεις, για όλες τις αισθήσεις… Τέχνη από ένα ιδιαίτερο καλλιτέχνη που λειτουργούσε µοναδικά ανάµεσα και µέσα στους χώρους όπου βρισκόταν, ανάµεσα και µέσα στους ανθρώπους που συνδιαλεγόταν, µε τη µοναδική Μαρκαντωνική στάση, στάση και προέκταση Ζωής! Ένας άνθρωπος που ήξερε καλά τη ρίζα του, την Πέτρα πάνω στην οποία µπορούσε και πατούσε για να πάρει φόρα και να διακτινιστεί σε µέρη που πολύ ήθελε να ανακαλύπτει και που επιθυµούσε να τα κοινωνήσει µε όλους!
Κάτι ανάµεσα στο όνειρο και στο ονειροπόλο, στη ζώσα πραγµατικότητα και στην υψηλή διανοητικότητα, κάτι µικρό και κάτι µεγαλειώδες, ένας συνεχώς αναζητητής των ορισµών κάθε πόρου που ορίζει αυτό που λέµε Ζωή!
Ο Γιάννης Πέτρου Μαρκαντωνάκης άφησε δυνατό το αποτύπωµά του σε τούτον τον τόπο…
Kι εδώ στο “παρόν” για πάντα θα “βρίσκεται”, θα µένει, όπως κάποιοι λίγοι το έχουν καταφέρει…!
