Στον κύκλο της ζωής…

Ήταν εκείνη η βαριά, μαντεμένη χύτρα -η αθάνατη-  αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής και της καθημερινότητας των γονιών. Σφύριζε αδιάκοπα κι εγκαίρως προειδοποιούσε, ήθελε τον χρόνο της για ν’ ανοίξει, μα σ’ αποζημίωνε με τη γρηγοράδα στο ψήσιμο και το νόστιμο φαγητό που σου πρόσφερε…
Από δίπλα το μίξερ. Βαρύ κι αυτό με μερικά απ’ τα  εξαρτήματά του ακόμα αχρησιμοποίητα, μια που κάποια στιγμή  τα μέλη της οικογένειας  πήρε το καθένα τον δρόμο του κι  ένα μικρό κι εύχρηστο χειροκίνητο ήλθε να τ’ αντικαταστήσει!
Ήταν κι εκείνη η χρυσοποίκιλτη, ψηλή βάση του λαμπατέρ, με το παλιομοδίτικο, πλισεδωτό καπέλο που χρόνια στεκόταν  σε περίοπτη θέση στο  σαλόνι τους…
Κι ο καφετί καναπές του καθιστικού  με το βελούδο του ακόμα στιλπνό και ακέραιο,  ένα χαλί με ιστορία, δυο διάδρομοι, ένα κομοδίνο, ένα χαριτωμένο ραφάκι που σήκωνε τα πολύτιμα σημειωματάρια με τις συνταγές, μερικά κατσαρολάκια διαφόρων μεγεθών, δυο κουρτίνες με χαρούμενα χρώματα, μαζί κι ένα περισσευούμενο στρώμα που δυο δεκαετίες στριμωγμένο σε  μια γωνιά της αποθήκης, μάταια ανέμενε κάποιον να το χρησιμοποιήσει…
Και τρείς κουβέρτες σε καλή κατάσταση που θα ζεστάνουν κι άλλες ψυχές και σώματα…
Ήταν και το φορητό ψυγείο με τις παγοκύστες, πάντα γεμάτο κρυμμένες λιχουδιές, κεφτεδάκια, τυριά, κρεατικά  κι αναψυκτικά, που σημάδεψε με την παρουσία του  κάθε χαρούμενη εκδρομή τους…
Μαζί και το τραπεζάκι το πτυσσόμενο με τα δυο βοηθητικά καρεκλάκια  του, που είδαν, κι αν είδαν, χαρούμενες στιγμές…
Κι οι δυο βαλίτσες τους, οι καφετί, με τα καρτελάκια με τ’ όνομά τους ακόμα να κρέμονται στο χερούλι, έτοιμες για καινούργια ταξίδια και περιπέτειες…
Τ’ αποχαιρετούσες καθώς έπαιρναν τον δρόμο τους στην καρότσα του φορτηγού και μαζί τους αποχωρούσαν και χάνονταν στο βάθος του δρόμου μνήμες, αναμνήσεις κι ένα σωρό συγκινήσεις.
Γιατί όλα όσα απαρτίζουν ένα παλιό νοικοκυριό συνδέονται στενά μ’ αυτούς που αγαπούμε…
Μας θυμίζουν τις συνήθειες, την κάθε μικρή κίνησή τους, μας γυρίζουν πίσω στον κύκλο της ζωής τους  που μοιραίως κάποτε κλείνει…
Με κάποια πίκρα αποχωρίζεσαι πράγματα και πραγματάκια του πατρικού…
Αλλά και με μια μικρή χαρά, που οι άνθρωποι που τα πήραν τα’ χαν μεγαλύτερη ανάγκη από σένα…
Θα τα χαιρόταν το ίδιο!
Κι ένας καινούργιος κύκλος ζωής θα ξεκινούσε για το μωράκι τους που μόλις ήλθε στον κόσμο, και με τον καιρό θα γινόταν τ’ άψυχα αντικείμενα του πρώτου νοικοκυριού των γονιών του, μνήμες γλυκιές κι ανεπανάληπτες…