Στον “Κορωνάνθρωπο”* Σωτήρη Τσιόδρα

Στο κεφάλι του κορώνα το καθήκον
ασπίδα τα στήθη του στην πανδημία
όπλο το έργο του, ο λόγος ξιφολόγχη
το δάκρυ του εμβόλιο στον κορονοϊό.
Η μάνα που γέννησε ετούτο το παιδί
με μύρα το έραναν οι Μοίρες
το βύζαξαν με αγάπη και στοργή
σωτήρια τονε βάφτισαν Σωτήρη.
Τον πήρε από το χέρι τύχη αγαθή
ίδρωσε το θρανίο, ματώθηκε η έδρα
σπούδασε την επιστήμη με σπουδή
πτυχιούχος με γνώσεις και σοφία
προσωποποίηση αγάπης, ανθρωπιάς
πραότητας, ταπεινοφροσύνης
αγιοσύνης και αρχοντιάς
«ψυχούλα» με ύφος και με ήθος
μ’ αισθήματα και συναισθήματα ακριβά
πολύτιμος λίθος η καρδιά του
μονόπετρο στα χέρια του η προσφορά
η παρηγοριά ελπίδα στην επιθυμία
ο λόγος του βάλσαμο και γιατρικό
το δάκρυ του εμβόλιο στην πανδημία.
Πάνδημος στο πλευρό του ο λαός
ο ιατρικός κόσμος σε εκστρατεία
σημαιοφόρος στον πόλεμο εμπρός
γράφει μια λαμπρή για όλους ιστορία.
Παράδειγμα προς μίμηση καθώς
είναι είδος προς εξαφάνιση στην πλάση
έχει το θάρρος και στέκεται ορθός
σθεναρός στου κορονοϊού την καταιγίδα.
Η ζωή χωρίς ηθικό στην εντατική
στην απομόνωση χωρίς επισκεπτήριο
παίρνει ανάσα ελπίδας από το γυαλί
που βλέπει τον «Κορωνάνθρωπο» Σωτήριο!

Β. Γ. Βλαχάκος

*άνθρωπος με κορώνα