Στον Μίκη Θεοδωράκη έναν μεγάλο σεβασμό…

Παρά τις όποιες αντιδραστικές σκέψεις μου για, συγκεκριμένες περιόδους της πολιτικής σκέψης του Μίκη, υποκλίνομαι στη μουσική διάνοιά του και στο γεγονός ότι όλες οι μουσικές του δημιουργίες, όσα χρόνια και αν περάσουν έχουν τη δύναμη να στηρίξουν το συναίσθημα και τη λογική για κάθε δίκαιο αγώνα μας… Το ευχαριστώ, δεν του αρμόζει…
Ο σεβασμός που αναδύεται στη ματιά μας, όποτε κοιτάζουμε το αύριο και το χθες τη χώρα μας, σκεπτόμενοι ή μνημονεύοντας κάθε πολιτικό – κοινωνικό αγώνα που περάσαμε, που έρχεται, που συμμετείχαμε, που θα συμμετέχουμε. Τούτο λοιπόν του αξίζει… Ο σεβασμός σε κάθε ματιά μας. Κάποτε στην ΕΣΗΕΑ, ο Μίκης μου είπε: «…να αγαπάς για δύο… όσο μπορείς αυτό να πράττεις, έτσι μόνο στον πόλεμο θα έχεις συμπολεμιστή». Για τα 90 χρόνια μιας τόσο γεμάτης ζωής του αφιερώνω μέσα από τα τρίσβαθα μου το παρακάτω κείμενο.
Να αγαπάς για δυο…
Με κοίταξε παράξενα ο θεός. Λοξή ματιά, λοξή σκέψη (σκέφτηκα). Σα να θέλει κάτι να μου πει και βαριέται την απάντησή μου.
Εντάξει δε λέω… Οι απαντήσεις που του δίνω δεν είναι και οι πιο λακωνικές, μα το βρίσκω λογικό μιας και όποτε τον ανταμώνω, θέλω να κερδίσω χρόνο και κουβέντα μαζί του, μέχρι την επόμενη φορά που θα σκεφτεί… πως, του έλειψα.
– Γιατί με κοιτάς παράξενα; Αμαρτίες δεν έχω καμωμένες από την προηγούμενη φορά. Αισθάνομαι πως με κρίνεις αυστηρά. Άσε που τρέμω αυτές τις λοξές σου ματιές. Ηγεμονικές, γεμάτες δύναμη, που προκαλούν κεραυνούς στο μυαλό μου.
– Φόβο;
– Ε, όχι και φόβο… Εσύ δεν μου είπες να μη σε φοβάμαι; Απλά προβλέπω σύγκρουση. (Το βροντερό του μα συνάμα… τόσο γαλήνιο… γέλιο του, δεν το κρύβω, με αναστάτωσε ακόμη πιο πολύ).
– Λοιπόν για λέγε. Τι συμβαίνει και όλο με παραγκωνίζεις τώρα τελευταία. Μια σου, είσαι σκεφτικός και μια σου, απότομος, στις σκέψεις σου. Ή με ξεχνάς ή κάτι θες να μου πεις μα σε προβληματίζει η αντίδραση μου. Αγαπάς;
– Θαρρώ πως ξέρεις όλη την αλήθεια. Οπότε τι με ρωτάς;
– Αγαπάς;
– Το ναι θες να ακούσεις ή να με δεις να χαμηλώνω τα μάτια;
– Αγαπάς;
– Για δύο, αγαπώ. Για δύο σκέφτομαι, για δύο ζω.
– Άρχισες τις υπερβολές πάλι. Θες να σου ξεμακρύνω; Πες μου τι σου συμβαίνει και νιώθεις τόση ένταση μέσα σου.
– Νιώθω σαν να είμαι εσύ.
– Δηλαδή; Τα κατάφερες και γίναμε ίδιοι; Έγινες θεός του λόγου σου; Μη με περιπαίξεις για θα σε κατακεραυνώσω…
– Είδες; Πάλι πας να με φοβίσεις. Μα δεν έχεις πάρει χαμπάρι θεούλη, πως ζω, αντιδρώ, λειτουργώ όπως θέλω, γιατί θέλω να σε δω να με εκπλήσσεις.
– Τι σημαίνει αγαπάς για δυο;
– Ότι σημαίνει για σένα πως αγαπάς για όλο τον κόσμο, για όλα σου τα πλάσματα.
– Αυτό αφορά, στο ότι είμαι θεός. Μου πρέπει η ανοχή, η συγχώρεση, το να επιτρέπω την ελευθερία, σε κάθε έναν σας ξεχωριστά. Είστε ελεύθεροι να κάνετε ό,τι θελήσετε, ό,τι νιώσετε. Επιτρέπω να υπάρχετε ελεύθεροι μιας κι έτσι μάλλον, σας αγαπώ ακόμα πιο πολύ.
– Μία από τα ίδια λοιπόν… Αγαπώ για δύο, αφού μπορώ, αφού το θέλω, αφού το επιτρέπω στον εαυτό μου αλλά και σε κείνη. Επιτρέπω δηλαδή να αγαπάει με τον τρόπο της, χωρίς να της υποδεικνύω άλλον πέρα από το δικό της τρόπο.
– Βαρύς μου ακούγεσαι ή είσαι κουρασμένος;
– Συμβαίνουν και τα δύο.
– Βαραίνεις δηλαδή αν αγαπάς για δυο; Κουράζεσαι;
– Βαραίνει, η μη μοιρασιά. Να τα κάνεις όλα μόνος σου. Να ακούς το σ΄ αγαπώ, δύο φορές στα χείλη σου στα αυτιά σου, μέσα στο κεφάλι σου. Να αισθάνεσαι διπλούς τους χτύπους στην καρδιά σου και να ξέρεις πως δεν πρόκειται για αρρυθμία. Να φιλάς τα χείλη σου και να κοιτάς τα μάτια σου γνωρίζοντας πως μέσα σε αυτά υπάρχει εκείνη.
– Κι εκείνη;
– Εκείνη είναι εκείνη… Δεν υπάρχουν απαντήσεις για κείνη. Δεν είμαι εγώ εκείνη. Εγώ, είμαι οι δυο μας… Δεν με πειράζει. Απεναντίας, χαίρομαι που το μπορώ, που το αντέχω, που το ζω. Ελευθερία, Ζωή, Αξιοσύνη, αυτό δεν είναι η ζωή; Άστην λοιπόν να συνεχίσει να υπάρχει ,για να μπορώ να αντέχω τη μη μοιρασιά… Ο αγώνας μου να την φτάσω με κάνει θαρρώ, καλύτερο. Σαν να σε πλησιάζω… όσο και να σε εκνευρίζει αυτό.
– Δε ζεις όμως ομότιμα.
– Πλάκα μου κάνεις; Εσύ, θαρρείς πως είσαι θεός επειδή χώρισες γη από θάλασσα και δημιούργησες πρασινάδες και τετράποδα;
– Για να ακούσω… ενδιαφέρουσα πρέπει να είναι η άποψη σου. (το βαθύ του γέλιο, τούτη τη φορά, με ενόχλησε).
– Δε θα έλεγα πως έχω ανάγκη την ειρωνεία σου…
– Κουραστικός γίνεσαι. Συνέχισε.
– Θεός, δεν είσαι επειδή δημιούργησες. Είσαι θεός, επειδή αντέχεις να αγαπάς, όλα όσα δημιούργησες. Θεός είσαι μιας και αντέχεις να συγχωρείς, χωρίς να κρίνεις την πράξη. Θεός είσαι επειδή συμπορεύεσαι με την ελευθερία που έχεις χαρίσει. Με το συναίσθημα που υποστηρίζεις, με τον άνθρωπο που ξέρεις ότι εσύ τον έχεις γεννήσει. Τον ξέρεις δηλαδή καλά. Θεός είσαι και μπορείς να απλώνεις τα δακτύλια σου, να αγγίζεις ότι θέλεις, χωρίς να ξιπάζεις. Είσαι θεός όχι επειδή είσαι δημιουργός. Μα πιότερο θεό, σε κάνει, επειδή μπορείς να συνεχίζεις να είσαι δίπλα στην αγάπη σου και να αγαπάς για όλα.
– Εσύ αγαπάς για δυο, όμως.
– Αγαπώ το όλον μου. Αγαπώ να κουράζομαι, να πονάω που για δύο αγαπώ, για δύο αγωνίζομαι… Μα είναι όμορφος αυτός ο αγώνας, μιας και κάποτες αν δεν καταφέρω να φτάσω την Ελευθερία, τη Ζωή, την Αξιοσύνη, σίγουρα θα έχω φτάσει δίπλα σου… Κι αυτό με κάνει να χαμογελώ. Και μην τίποτα… Σώπα… κι Άκου… ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ.