«Στον στάβλο απόψε ήρθε το φεγγάρι…/ Εκοίταξεν απ’ το παράθυρό του,/ είδε την αγελάδα, το μοσκάρι,/ που ήσυχα μασούσε το σανό του.// Στον κήπο μας ανήσυχα γλιστρούσε,/ ανέβηκε απάνω στη συκιά μας,/ εμέτρησε τα λίγα πρόβατά μας,/ είδε το γάιδαρό μας και γελούσε.// Πήγε στ’ αμπέλι, πήγε στο λιοστάσι,/ άκουσε τα κουδούνια απ’ το κοπάδι,/ χωρίς κουβά κατέβη στο πηγάδι/ κι ήπιε νερό πολύ να ξεδιψάσει.// Στης λεύκας μας τα φύλλα παιχνιδίζει./ Στον ουρανό τον καθαρό ανεβαίνει./ Μια χήνα το κοιτάζει σαστισμένη/ κι ο σκύλος μας ακόμα το γαβγίζει». Το ποίημα «Αγροτικό» του Ζαχαρία Παπαντωνίου. Και γιατί με παραπέμπει στα παιδικά μου χρόνια, στα οποία όλοι από κάποια ηλικία και μετά διαρκώς επιστρέφουμε -εκεί η πατρίδα μας- η συγκεκριμένη επιλογή.
«Η Σελήνη είναι η θεά του Φεγγαριού, η θεά της Νύχτας και η θεά των Μηνών […] Οι αρχαίοι Έλληνες μετρούσαν τον χρόνο με τους κύκλους του φεγγαριού, με τον σεληνιακό μήνα, τον οποίο διαιρούσαν σε τρία δεκαήμερα ανάλογα με το πόσο γεμάτη ή άδεια ήταν η Σελήνη. Έτσι κατά το πρώτο δεκαήμερο το φεγγάρι γεμίζει, κατά το δεύτερο βρίσκεται στο μέγιστο της φωτεινότητάς του και κατά το τρίτο αδειάζει, γι’ αυτό και τη θεωρούσαν θεά των Μηνών. Επίσης θεωρούσαν ότι τη
νύχτα που η θεά έβγαινε οδηγώντας το άρμα της έτρεφε τη φύση και όταν είχε πανσέληνο η Σελήνη λουζόταν στα νερά του Ωκεανού, ο οποίος την έκανε ακόμα πιο λαμπερή». Από το κείμενο «Η θεά της Νύχτας» της Βιργινίας Σκοτίδα και της Χρυσούλας Τζελέπη (project@astro.wordress.com/moon).
«Φεγγάρι μου ολόγεμο στέκω και σε ξανοίγω/ κι αποξεχνώ τη μοναξιά με σένα όντε σμίγω.// Φεγγάρι μου ολόγεμο και τ’ ουρανού καντήλι,/ ήθελα και να κάτεχα πως άφτεις δίχως φτίλι.// Φεγγάρι μου ταξιδευτή, στ’ αλήθεια σου ζηλεύω,/ μαζί σου πως θα το ‘θελα, πάντα να ταξιδεύω.// Γίνεται άστρο λαμπερό εις τ’ ουρανού την άκρη,/ όντε κυλήσει τση χαράς του φεγγαριού το δάκρυ.// Μόνος, φεγγάρι μου στη γη, κι εσύ στα ύψη μόνο/ κι έχουμε στην καρδιά κι οι δυο τση μοναξιάς τον πόνο». Πέντε (5) μαντινάδες για το Φεγγάρι του αξέχαστου Χανιώτη μαντιναδολόγου Ηλία Σταματάκη. Από το βιβλίο του «Στων αστεριών το πέλαγος», Χανιά 2000.
Αύριο βράδυ θα ‘ρθει και θα μείνει ολονυχτίς στον ουρανό ο Φέγγαρος – Φέγγαρο έλεγαν οι παλιοί μας στο χωριό μου την αυγουστιάτικη πανσέληνο. Για δεύτερη φορά τον φετινό Αύγουστο. «Μπλε πανσέληνο» την λένε οι ειδικοί, όχι γιατί η σελήνη αλλάζει χρώμα, αλλά γιατί, όπως διαβάζω στο Διαδίκτυο, αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιείται όταν αναφερόμαστε στη δεύτερη πανσέληνο που λαμβάνει χώρα τον ίδιο μήνα.
Και… στα πεταχτά
Για τις πυρκαγιές σήμερα και οι τρεις μαντινάδες της Νεκταρίας Θεοδωρογλάκη. «Σε εφιάλτη πύρινο η χώρα κι είναι κρίμα,/ τα δάση ανυπεράσπιστα να γίνονται το θύμα», μας λέει στην πρώτη. «Ανείπωτη καταστροφή, καρβουνιασμένοι τόποι/ και δυστυχώς πολλές φορές χάνονται και ανθρώποι», μας λέει στη δεύτερη. «Να πιάσουμε τους εμπρηστές λογαριασμό να δώσουν/ το έγκλημα που κάνουνε πικρά να μετανιώσουν», μας λέει στην τρίτη. Ελλάς, Ελλάς, χώρα της πυρκαγιάς! Πάει τον αποδεχτήκαμε και τον συνηθίσαμε τον ρόλο του Επιμηθέα;
Η Ελλάδα του Μίλτου Τεντόγλου! Η Ελλάδα που ξέρει να κάνει ασύλληπτα άλματα και να μας πηγαίνει μακριά… Η Ελλάδα της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη! Η Ελλάδα που ξέρει να τρέχει ξεπερνώντας όλα τα εμπόδια. Η Ελλάδα που επιμένει να δηλώνει παρούσα στους παγκόσμιους στίβους!
Δίχως “Στάσεις” και βέβαια δίχως “πεταχτά” το πρώτο 15νθήμερο του Σεπτέμβρη. Απαραίτητη, όπως κάθε χρόνο, η ολιγοήμερη… αγρανάπαυση… «Εκ των ων ουκ άνευ» βέβαια ότι θα έχω πάντα, όπου πάω κι όπου σταθώ μαζί μου το μπλοκάκι μου και το μολυβάκι μου. Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου, Θεού θέλοντος, η επιστροφή μου.
Καλό μήνα φίλες και φίλοι! Και βέβαια καλή σχολική χρονιά σε μαθητές και δασκάλους.
