Στον περίγυρό μας αναζητούμε τα γιατί

Οι κατά καιρούς δημοσιεύσεις, χωρίς να διαψεύδονται, μας βοηθούν να διαμορφώνουμε πολιτικές απόψεις επί των κοινωνικών ασφαλιστικών ταμείων. Σε μια περίοδο 40 χρόνων, 1950 – 1990, οι εφαρμοζόμενες πολιτικές των εκάστοτε, εναλλασσόμενων κυβερνήσεων καθόριζαν την τύχη του μέλλοντος των κοινωνικών ασφαλιστικών οργανισμών.
Οι κεντρικές πολιτικές εξουσίες φρόντιζαν να φορτώνουν υποχρεώσεις στους οργανισμούς και να αφαιρούν δικαιώματα απ’ αυτούς. Τις υποχρεώσεις τις μετέφεραν στους ασφαλισμένους και τα δικαιώματα τα αφαιρούσαν απ’ αυτούς οι οργανισμοί σε επέκταση. Με τον νόμο 1611/1950 υποχρέωναν τα ασφαλιστικά ταμεία να καταθέτουν τα πλεονάσματά τους, που ήταν αρκετά, στην Τράπεζα της Ελλάδας, με αρνητικά κατά περιόδους επιτόκια. Δηλαδή αντί να εισπράττουν κάποια έσοδα από τόκους, πλήρωναν φύλακτρα για τις καταθέσεις των. Με το νομικό αυτό καθεστώς, το 1950 επλήρωναν -7,6%, το 1954 επλήρωναν -11,1%, το 1974 -218%, το 1981 -13%, το 1986 -8% και το 1990 συνέχισαν να πληρώνουν -2,4%.
Την ίδια αυτή χρονική περίοδο, η Τράπεζα της Ελλάδος, έδινε στις εμπορο-τράπεζες (Εθνική – Εμπορική κ.ά.) δωρεάν τα συσσωρευμένα αυτά χρήματα των κοινωνικών ασφαλιστικών ταμείων. Οι εμπορο-τράπεζες, διά νόμου, τα εμπορεύοντο μέσω χορηγήσεων δανείων, με αρκετά υψηλά επιτόκια, κερδοσκοπώντας σε βαθμό ανηθικότητας. Με αυτά και μόνο τα στοιχεία των 40 χρόνων, αναζητούνται υπεύθυνοι για την τύχη των ασφαλιστικών μας οργανισμών. Αλήθεια ποιοι φταίνε; Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις; Οι διορισμένες διοικήσεις; Ή οι ασφαλισμένοι, που εξέλεξαν τις κυβερνήσεις; Που ανέχοντο τους διορισμούς των διοικήσεων με σχέδια, που βασίζονται στους μεσο-μακροπρόθεσμους στόχους, επωφελούμενοι οι ημέτεροί των; Για τη νόμιμη κλοπή των χρημάτων δεν θα πρέπει να φοβούνται οι κλέφτες, αλλά να ντρέπονται οι ασφαλισμένοι που επέλεγαν και ανέχονταν τους κλέφτες.
Πλέον, πώς εξηγούνται παρόμοια συμβάντα τότε και τώρα, από τους απαιτούντες για απόκτηση ομολόγων δημοσίου και σε συνέχεια κουρέματός των. Ας αναζητήσουμε τις αιτίες, ίσως έχουν την ίδια λογική.
Προσοχή – προσοχή, στην αυτοκαταστροφή χωρίς γιατί.