Να ’μουν ο ήλιος της αυγής, γή λαμπερό φεγγάρι,
να ’μουν αγριολούλουδο, στον τάφο του Λευτέρη.
Να ’μουν αέρας δροσερός, σ’ τση Κρήτης τ’ ακρογιάλια
να ’μουν λαμπάδα να ’καιγα, στον τάφο του Λευτέρη.
Κυπαρισσάκι ας ήμουν, εις τον Προφήτη ’Λία
τον ασκιανό μου να ’ριχνα στον τάφο του Λευτέρη.
Αηδονάκι ας ήμουνε στ’ Ακρωτηριού τσι πεύκους
να κελαηδώ κάθε πρωί, στον τάφο του Λευτέρη…
Μα ο ήλιος θα ’τονε θαμπός δε θα ’φτανε το φως του
θα ’τονε λίγος ο σκιανιός κι ο δροσερός αέρας
κι η μυρωδιά του λουλουδιού, φτωχό και το τραγούδι,
για να τιμήσω το Νεκρό, το μέγα τον Εθνάρχη,
τον πιο μεγάλο Έλληνα…..
Κάθε που βλέπω σταυραετούς
να τσι ρωτήξω θέλω
ποιος απ’ αυτούς είν’ η ψυχή
του Γέρο – Βενιζέλο.
πρόεδρος του Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων
