«ὅμως δὲ χρὴ θαρρεῖν καὶ τῆς
λύπης παραιρεῖν εἰς τὸ ἐνδεχόμενον, καὶ μεμνῆσθαι μὴ μόνον τοῦ θανάτου τῶν τετελευτηκότων, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀρετῆς ἧς καταλελοίπασιν. εἰ γὰρ θρήνων ἄξια πεπόνθασιν, ἀλλ’ ἐπαίνων μεγάλων
πεποιήκασιν. εἰ δὲ γήρως θνητοῦ μὴ μετέσχον,
ἀλλ’ εὐδοξίαν ἀγήρατον εἰλήφασιν, εὐδαίμονές τε
γεγόνασι κατὰ πάντα».
Υπερείδου Επιτάφιος 41-43.
«Όμως πρέπει να έχουμε θάρρος και να διώχνουμε μακριά την λύπη, όσο το δυνατόν, και να θυμόμαστε όχι μόνο το θάνατο αυτών που πέθαναν, αλλά και την αρετή που άφησαν πίσω. Γιατί αν έχουν πάθει κάτι άξιο για θρήνους, τουλάχιστον έκαναν έργα άξια μεγάλων επαίνων. Και αν δεν έφτασαν στα θνητά γηρατειά, τουλάχιστον έχουν αποκτήσει δόξα αγέραστη και έχουν γίνει ευτυχισμένοι από κάθε πλευρά.» Υπερείδου Επιτάφιος 41-43.
Αλήθεια τι λόγια παραμυθίας μπορεί να προσφέρει κανείς σε ανθρώπους που έχασαν πρόωρα και αιφνίδια τον αγαπημένο τους και αναγκάστηκαν και οι ίδιοι να μάθουν να ζουν πάλι από την αρχή; Νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να εκφράσω τις σκέψεις μου καλύτερα απ’ ό,τι ο αρχαίος Υπερείδης στο επίλογο του επιτάφιου αυτού λόγου του, ο οποίος εκφωνήθηκε την Ανοιξη του 322 π.Χ. για να τιμήσει τους νεκρούς της πρώτης φάσης του Λαμιακού πολέμου.
Αιώνες μετά την εκφώνηση των παραπάνω παρηγορητικών λόγων, την Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015 μαζευτήκαμε στο όρος Βερτίσκος στη Θεσσαλονίκη για να τιμήσουμε τους Κρήτες ήρωες πεσόντες αξιωματικούς του Ελληνικού στρατού Συνταγματάρχη (ΠΖ) Κωνσταντίνο Μπούρλο, Υπολοχαγό (ΕΜ) Περικλή Μελιδονιώτη και Ανθυπολοχαγό (ΠΖ) Ιωσήφ Κατσαρό, που έχασαν την ζωή τους στην συγκεκριμένη τοποθεσία ακριβώς 40 χρόνια πριν. Μαζευτήκαμε άνθρωποι από διαφορετικούς χώρους και με διαφορετικές καταβολές, άγνωστοι μέχρι πρότινος οι περισσότεροι μεταξύ μας. Εκπρόσωποι της Εκκλησίας και των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, συγγενείς και φίλοι, κάτοικοι των γειτονικών χωριών. Ενωμένοι όμως από ένα κοινό σκοπό. Το χρέος μας, την επιθυμία μας, την αδήριτη ανάγκη μας να αποτίσουμε φόρο τιμής στους πεσόντες μας, σε ανθρώπους που έδωσαν την ζωή τους κάτω από αντίξοες συνθήκες, υπηρετώντας την Πατρίδα!
Αλλά όχι μόνο! Όχι απλά να τιμήσουμε την μνήμη τους. Μέσα σε ένα τοπίο βροχερό και ομιχλώδες -που έμοιαζε και αυτό σαν να συμπάσχει μαζί μας- κληθήκαμε να απλώσουμε ο ένας το χέρι στον άλλο, να ψάξουμε απαντήσεις ή έστω να αρθρώσουμε βουβά ερωτήματα, να αναζητήσουμε τη λύτρωση ηθική και ψυχική, εν τέλει να αναμετρηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, με το μεγαλείο, αλλά και την ματαιότητα αυτής καθ’ εαυτής της ύπαρξής μας…
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναεπισκεφθώ το μνημείο. Την Ανοιξη όμως! Οταν τα φυλλώματα των δέντρων θα είναι καταπράσινα, ο ορεινός άνεμος δροσερός και οι ήχοι της φύσης γύρω μας θα αγγέλλονται μηνύματα ελπίδας και αναγέννησης! Γιατί τι άλλο μας απομένει από το να υπομένουμε με όση αξιοπρέπεια μπορούμε τα δεινά, να υπηρετούμε -και ενίοτε να θυσιαζόμαστε- για τα υψηλότερα ιδανικά και να τιμάμε στο έπακρο το ωραιότερο δώρο, εκείνο της ίδιας της ζωής, μη ξεχνώντας ποτέ πόσο πολύτιμο , αλλά και εύθραυστο συνάμα είναι…
Θερμά ευχαριστούμε όσους συνέβαλλαν στην ανέγερση αυτού του μνημείου.
Αφιερωμένο στους τρεις αγαπημένους μας και ιδιαίτερα στον Ανθυπολοχαγό Ιωσήφ Κατσαρό, το θείο μας που δεν προλάβαμε να συναντήσουμε, γνωρίσαμε όμως, μέσα από χαμογελαστές ασπρόμαυρες φωτογραφίες και περιπετειώδεις διηγήσεις -προφορικές και μετέπειτα γραπτές- για ένα δραστήριο και τρυφερό άνθρωπο, για πάντα 24 χρονών!
Μακάρι να ήσασταν όλοι ακόμα μαζί μας! Είμαι σίγουρη ότι ο κόσμος μας θα ήταν φωτεινότερος…
*φιλόλογος
Μικρό ιστορικό του συμβάντος
Οι Συνταγματάρχης (ΠΖ) Κωνσταντίνος Μπούρλος, Υπολοχαγός (ΕΜ) Περικλής Μελιδονιώτης και Ανθυπολοχαγός (ΠΖ) Ιωσήφ Κατσάρος, κατέπεσαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος με αεροπλάνο, πριν από 40 έτη (ημέρα Παρασκευή της 27ης Νοεμβρίου 1975) στο όρος Βερτίσκος στο ύψωμα Χαρβάτα, πλησίον της περιοχής των Κρύων Νερών και του Σοχού.
