Στοργικός γονιός…

Το κοιτά με λατρεία, εκεί που αναπαύεται στην κούνια του, που την εξόπλισε με όλα τ’ απαραίτητα αξεσουάρ…
Ό,τι χρειαζόταν, για να μην λείψει τίποτα απ’ το παιδί, του το πρόσφερε με χαρά!
Ξοδεύοντας σχεδόν όλο τον μισθό του κι όχι μόνο…
Αλλά χαλάλι! Το διάλεξε ανάμεσα σε πολλά άλλα, και το υιοθέτησε χωρίς δεύτερη σκέψη!
Φταίει που μόλις το πλησίασε, τ’ ορφανό άνοιξε τα ματάκια του και τον κοίταξε, ικετευτικά λες.
«Θα σε πάρω από εδώ μέσα! Θα σου προσφέρω μια καλύτερη ζωή!!», του είπε φωναχτά κι αυτό ανοιγόκλεισε ξανά τα μάτια, σα να συμφωνούσε.
«Θα σε πάρω εγώ!», ξαναείπε αποφασισμένος.
Έγιναν οι απαραίτητες διατυπώσεις και σύντομα βρέθηκε να το κράτα μέσα στην καλά ασφαλισμένη κούνια του, τρυφερά να το ταχτοποιεί στο πίσω κάθισμα και να οδηγεί αργά – αργά προς το σπίτι, αγχωμένος μην ταράξει το γαλήνιο ύπνο του.
Μέρες και μέρες πάλευε για να βολευτεί όσο γινόταν πιο καλά το νέο μέλος της οικογένειας.
Όλα έγιναν κατά πως πρέπει…
Και στέκεται τώρα πάνω απ’ το παιδί, το κοιτά και σκέφτεται διάφορα!
Πώς το κανακεύει εδώ και μερικά χρόνια! Πώς βγήκε απ’ τη σειρά του για να μην του λείψει τίποτα. Πως καταξοδεύεται γι’ αυτό…
Το λατρεύει είν’ αλήθεια!
Και πόσο χαίρεται ν’ ακούει τα καλά λογάκια που του λεν φίλοι και γνωστοί, να επιδεικνύει την ταχύτητά του στα παιχνίδια, να καμαρώνει για τη δύναμη και την ομορφιά του…
Και δες πόσο μεγάλωσε!
Τρεις φορές του άλλαξε κρεββάτι!
Άσε τώρα που δεν του χαλά ποτέ χατίρι…
Το έχει πάντα από κοντά, το ταΐζει στο στόμα κι όλο το ρωτά: «Θες κάτι; Θες τίποτα άλλο;».
Το παιδί ποτέ δεν απαντά. Ανοιγοκλείνει τα μάτια, ανοίγει το στόμα με τα πολλά δοντάκια και χτυπά με δύναμη πόδια – χέρια για να δείξει τη χαρά του!
Κι είναι κι εκείνο το συνεχές το χτύπημα της… ουράς!
Πόσο δυνατά ακούγεται τις νύχτες, όταν πλατσουρίζει στο νερό της τεχνητής λιμνούλας του κήπου, τον ξυπνά και τρέχει να δει αν όλα πάνε καλά…
Κουράζεται βέβαια! Αλλά όχι, δεν φοβάται! Τι να φοβηθεί; Το ίδιο του το… παιδί; Πολλές φορές μάλιστα σκέφτηκε μήπως να του φέρει ταίρι -μπας και ηρεμήσει- μα τον συμβούλεψαν να μην το κάνει, γιατί είναι μικρός ακόμα!
«Μικρός», τρόπος του λέγειν…
Γιατί τώρα, μαζί με την ουρά, το μωρό ξεπερνά τα δυο μέτρα… Κι είναι κι αυτή η μόνιμη… λαιμαργία του!
Τρώει τόσο πολύ που ώρες – ώρες νομίζει πως θα… φάει και τον ίδιο! Κι έτσι ανήσυχος που έχει γίνει- μπορεί και ν’… αποδράσει απ’ το κατάλυμά του, να μπει στο σπίτι μέσα και να τα κάνει γης μαδιάμ!!
Δεν το ήθελε με το τίποτα, μα το πήρε πια απόφαση… Το τέκνο πρέπει να… ανεξαρτητοποιηθεί!
Να βρει τον δρόμο του…
Φόρτωσε μια νυχτιά το παιδί στο αμάξι, το πήγε σε μακρινό, πολυσύχναστο πάρκο στη συμβολή δυο ποταμιών, άνοιξε το κλουβί και καθώς το ερπετό – θηρευτής βούλιαζε και χανόταν στη θολούρα των νερών, το αποχαιρέτισε με δάκρυα στα μάτια και βραχνή φωνή: «Να προσέχεις τον εαυτό σου! Να περνάς και να τρως καλά! Έτσι παιδί μου αγαπημένο! Μ’ άκουσες Σηφαλιό;».