Παραμονή της Αγίας Σοφίας σήμερα και όλοι οι δρόμοι του Αποκόρωνα θα οδηγούν, γι’ άλλη μια χρονιά απόψε, επί του “ηλίου δύσιν”, στου Μπαμπαλή το Χάνι, στους σημερινούς Αγίους Πάντες της πάλαι ποτέ ένδοξης επαρχίας και νυν Δήμου των Αποκορώνων. Εκεί όπου η σοφία του εκ Νεροχωρίου ορμώμενου Αγίου Ειρηναίου Γαλανάκη, έκτισε, κάνοντας ένα τάμα της μητέρας του Σοφίας (το γένος Μαριακάκη), δίπλα στο Κοινωφελές Ιδρυμα της πίστης, της αγάπης και της ελπίδας που δημιούργησε, ένα εκκλησάκι. Και όπου, το μεράκι και η αγάπη για τη δημοσιογραφία του και ιδρυτή της εφημερίδας μας, τζιτζιφιανού Γιάννη Γαρεδάκη, έστησε, ανακαινίζοντας εκ βάθρων, υλοποιώντας σχετική απόφαση του Συνδέσμου Περιφερειακών Εφημερίδων, του οποίου ήταν πρόεδρος, το Ινστιτούτο Επαρχιακού Τύπου, μοναδικό στο είδος του “σχολείο” δημοσιογραφίας σε πανελλήνιο επίπεδο.
Ωσεί παρών εκεί, στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης, όπως τον θυμούμαστε μια ζωή, ο Παππούς που έχει μετοικήσει εδώ και τεσσερισήμισι μήνες στους ουρανούς, μετά των δικαίων.
Πολύ πριν χτυπήσει η καμπάνα για να στείλει το μήνυμα της γιορτής στα χωριά του κάμπου και της ρίζας. Για να υποδεχθεί έναν – έναν τους προσκυνητές που απ’ τ’ απόγευμα θ’ αρχίσουν να ’ρχονται, στο αγαπημένο του πατάρι. Στον τόπο όπου, πιο πολύ από οπουδήποτε αλλού, του άρεσε, τα τελευταία χρόνια της επίγειας ζωής του, να στοχάζεται για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον… Τι μεγάλη ευλογία για μένα το γεγονός ότι στην καθιερωμένη φετινή μετά από τον Εσπερινό εκδήλωση θα γίνει η παρουσίαση (απ’ τον επίκουρο καθηγητή του Α.Π.Θ. και διευθυντή του Ινστιτούτου Αντώνη Σκαμνάκη) του βιβλίου μου “Στα πεταχτά (Επιλογή από το 2012)” που μόλις κυκλοφορήθηκε σκέφτομαι, ενώ γράφω τούτη την εύφημη μνεία. Και τι ακόμα μεγαλύτερη ευλογία ότι εκτός απ’ κάποια δικά μου “πεταχτά” ο ηθοποιός και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. κ. Μιχάλης Αεράκης και η προϊσταμένη ΕΡΑ Χανίων Αννα Μακράκη – Καρέλλα, θα διαβάσουν και κάποια κείμενα απ’ το βιβλίο “Στοχασμοί από την Αγία Σοφία” του Γέροντα! Ο,τι καλύτερο να φιλοξενήσω στον χώρο τους ένα από αυτά…
Από το πατάρι του Αποκόρωνα
«Πόσοι έχουν πει μέχρι σήμερα, Κύριε, αυτό τον ψαλμικό θαυμασμό για τα έργα της Δημιουργίας Σου;
Πόσοι άγιοι ποιητές, ζωγράφοι, ερημίτες, “φυσιολάτρες;”.
Πόσοι μύστες των φυσικών επιστημών; Γεωλόγοι, αστρονόμοι, βοτανολόγοι, βιολόγοι…
Πόσοι παλιοί και πόσοι καινούργιοι, θαυμαστές του κόσμου, που δημιούργησε η άπειρη σοφία και πρόνοιά Σου, Κύριε.
Από το θαυμασμό λέγω και γω σαν στέκω και κοιτάζω τον όμορφο κόσμο γύρω μου, από το πατάρι του Αποκόρωνα, την Αγία Σοφία.
Σαν βλέπω κάθε πρωί τον ήλιο να πετά το φως του απέναντί μου στις κορφές του Σπαθιού, του Σωρού και της Κόρδας (Μαδάρες) να τις βάφει κόκκινες, ασπροκόκκινες.
Και κάθε απόγευμα να τις αποσέρνει σιγά – σιγά, να ισκιώνει τις πλαγιές και τις χαράδρες και να βασιλεύει ολοπόρφυρος πίσω από τις Καμπιανές Κεφάλες. Σαν βλέπω τ’ Αυγουστιάτικο φεγγάρι να προβαίνει σιωπηλό από τη Δραπανοκεφάλα, να μεσουρανεί πάνω από τη Βαγγελίστρα του Φρε και να χάνεται πίσω στα Κεραμιανά βουνά.
Σαν βλέπω τις μικρές κοιλάδες τ’ Αποκόρωνα με τις ελιές και τα κυπαρίσσια και τις ασκητικές χαλέπες με τους βράχους τους σα σιωπηλούς ερημίτες. Σα βλέπω τα λουλούδια π’ ανοίγουν χιλιόχρωμα τα ματάκια τους την άνοιξη κι ύστερα να τα κλείνουν σιγά – σιγά πεθαίνοντας στις ζέστες του καλοκαιριού γιανα ξαναζήσουν πάλι.
Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου Κύριε!
Αυτά λέω και γω ο ταπεινός δούλος Σου σαν βλέπω και ακούω από την Αγία Σοφία. Σαν ακούω το τραγούδι των πουλιών και του ανέμου, που παίζει τα θιαμπόλια του στις φυλλωσιές των δέντρων και στις σχισμές των βράχων.
Σαν ακούω τις καμπάνες το Σαββατόβραδο στα εκκλησάκια των χωριών μας και βλέπω ν’ ανάβουν τα καντήλια, μικρόφωτα και πολύφωτα, στον απέραντο ουράνιο θόλο του σύμπαντος.
Σαν ακούω τη σιωπή της νύχτας, που ξυπνά από το λήθαργο τις απόκοσμες αισθήσεις μας.
“Εκ νυχτός ορθρίζεις το πνεύμα μου ο Θεός, διότι φως τα προστάγματά σου επί της γης”.
Είναι βαθύς ο κόσμος και είναι βαθύς ο πόνος. Μα πιο βαθειά είναι η χαρά. Μα η αληθινή χαρά ζητά αιωνιότητα (Νίτσε).
Εδώ είδα κι άκουσα στα πρώτα παιδικά μου χρόνια την ομορφιά του θεϊκού κόσμου. Και τώρα στα στερνά μου την ξαναβλέπω με τα ίδια μάτια. Την ξαναβλέπω και την αποχαιρετώ. Και λέω και γω μαζί με τους αγίους ποιητές το θαυμασμό και τη δοξολογία μου:
“Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου”
Μάρτιος (1989)».
(Από το βιβλίο του Μητροπολίτη Ειρηναίου Γαλανάκη “Στοχασμοί από την Αγία Σοφία”.
