Αρκετές φορές η COSMOTE TV προβάλλει το δεκαπεντάλεπτο ντοκιμαντέρ του άρχοντα του πολιτισμού και της παράδοσης, Ματθαίου Φραντζεσκάκη, αφιερωμένο στους Αγίους Αποστόλους και την εκεί κατασκήνωση.
Ας συμπληρώσω κι εγώ, με κάποιες εμπειρίες, μιας και το καλοκαίρι του 1955, εικοσάχρονος άνεργος εργάστηκα εκεί σαν ομαδάρχης. Είχαμε την αγαθή τύχη να έχουμε αρχηγό κατασκήνωσης τον αλησμόνητο και ανεπανάληπτο άνθρωπο, τον γυμναστή, Μιχάλη Δρακωνάκη, και σ’ αυτόν αφιερώνω τις λίγες αυτές γραμμές.
Το ράντζο μου ήταν σε μια γωνιά του μεγάλου θαλάμου – κοιτώνα των παιδιών, που τα πηγαίναμε για κολύμπι στον ανατολικό κολπίσκο, στη δυτική πλευρά του οποίου υπήρχε ένα σπήλαιο – βραχοσκεπή που έφτανε η θάλασσα λίγο στο εσωτερικό του. Εκεί «ανακάλυψα» ότι δέκα χρόνια μετά την αποχώρηση των Γερμανών κατακτητών, υπήρχαν ακόμη αρκετά αντιαεροπορικά βλήματα, που όσο ήταν στο βάθος ήταν σε άριστη κατάσταση. Πέρασαν τόσα χρόνια και με δέος θυμάμαι την ανοησία, στην οποία είχα προβεί, μία από τις σοβαρότερες στη ζωή μου, περισυλλέγοντας κάποια από αυτά τα βλήματα που μετέφερα στον θάλαμο καλυμμένα. Όταν, μεσημέρι, τα παιδιά ησύχαζαν, η αφεντιά μου ήθελε να κάνει τον πυροτεχνουργό και άρχιζα από την κορυφή του βλήματος, που είχε ρυθμιζόμενο για το ύψος που θα εκραγεί κώνο, και μετά έφτανα σε έναν μηχανισμό, όπως ρολογιού για την παραπάνω ρύθμιση και αφαιρώντας τον ήταν μετά κάτι σαν κάλυκας περίστροφου με καψούλι. Εκεί θα χτυπούσε φαίνεται ο μηχανισμός για την έκρηξη. Αν γινόταν έκρηξη θα έπαιρνα στον λαιμό μου πόσα παιδιά; Μετά από καιρό κατάλαβα ότι το μεγαλύτερο βλήμα ήμουν εγώ!
Η περιοχή ανήκε στην οικογένεια Τσιμένη και ένας, μεγάλος κάπως, από αυτούς, που είχε και λίγα πρόβατα ήταν και φύλακας των κτηρίων. Ο μισθός μου ήταν 500 δρχ. και κάποια ημέρα ο Τσιμένης με προέτρεψε να δώσω ένα πεντακοσάρικο, να μου δώσει κάποια έκταση, δεν θυμάμαι πόση, αλλά εγώ σκέφτηκα να δώσω έναν μισθό, να αγοράσω… αμμούτσα;
Επί χούντας αφίχθηκε στα Χανιά, νομίζω πρώτη φορά, η Α΄ Μοίρα Καταδρομών, που στεγάστηκε εκεί και μιας σε χειμερινή διαβίωση στον Ομαλό των ανδρών της, και προσπαθώντας να βρούμε χρήματα για το χτίσιμο του καταφυγίου Καλλέργη, είχαμε γνωριστεί.
Μας κάλεσε εκεί ο διοικητής, ένας αντισυνταγματάρχης Ευσταθίου, που από καραβανάς είχε φτάσει σε αυτόν τον βαθμό λόγω ανδραγαθιών στον πόλεμο της Κορέας και ήταν γνωστός με το παρανόμι Κινεζοφάγος από τη δράση του κατά τη μεγάλη επίθεση των Κινέζων, που απέκρουσε επιτυχώς το Ελληνικό Εκστρατευτικό Σώμα.
Στα σπήλαια του παραπάνω ορμίσκου, στην ανατολική του πλευρά, γίνονταν ασκήσεις βολών, ανατινάξεων, κ.λπ.
Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο μόλις απαλλοτριώθηκε η περιοχή από τον Ε.Ο.Τ., λες και ήταν από άλλο κράτος οι υπηρεσίες πρόνοιας, σταμάτησε η κατασκήνωση και πάλι, όπως συμβαίνει πάντα, λεηλατήθηκαν τα κτήρια και μέχρι τα κεραμίδια κλάπηκαν.
Λησμόνησα ότι στην ανατολική αμμουδιά, κάποτε το κύμα ξέβρασε κάποια ίχνη από ρούχα και αναφέρθηκε από ανθρώπους της περιοχής ότι εκεί εκτελούσαν οι Γερμανοί τους δικούς τους καταδικασμένους από το στρατοδικείο τους. Το ανέφερα αργότερα, όταν συγκέντρωναν τα λείψανα των Γερμανών για το πολεμικό νεκροταφείο, αλλά δεν έμαθα πόσους σκελετούς ανέσυραν.
