«Στην κορυφή της αρετής φτασμένοι τον θάνατο νικήσαμε. Και τώρα με λουλούδια του Μάη στεφανωμένοι, πάνω από χρόνο και φυλή και χώρα με την Ελλάδα μέσα μας ακέραια. Χορό Ζαλόγγου σέρνουμε στην πλάση κι απλώνουμε στον άνθρωπο τα χέρια στην κορυφή της αρετής να φτάσει».
Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη
Από τις συγκλονιστικότερες, τις αξιώτερες περγαμηνές Ιστορικής υπόστασης για τη βασανισμένη Πατρίδα, είναι βεβαίως και η εκτέλεση των διακοσίων πατριωτών στην Καισαριανή, την Πρωτομαγιά του ’44…
Εκείνη την ολοσκότεινη και ολομάτωτη πρωτομαγιά!..
Επειδή θεωρώ ότι ο συγκλονισμός και η συγκίνηση όλων μας “αναζωπυρώνονται” κάθε τέτοιες ημέρες, επιθυμώ όσα θυμηθώ από την ιερότητα της έμπνευσης των ποιητών μας, να τα αναφέρω σ’ αυτές τις γραμμές, έτσι, ως μικρά “Ιστορικά εδάφια”. Των οποίων η Αγιότητα ΔΕΝ μειώνεται, δεν σκιάζεται, δεν ατονεί!
Η αυθεντικότητα του λόγου του Βάρναλη, λοιπόν, αποτυπώνεται στους στίχους του, αφού βίωσε τον θανατερό ήχο της εκτέλεσης!
Για «το αίμα των Ακροναυπλιωτών στον τοίχο της Καισαριανής, που αράδιασε πα’ στο σοβά πισθάγκωνα δεμένους»…
Ο Νίκος Καββαδίας στο έξοχο ελεγείο του για τον Λόρκα, δεν παραλείπει τη μείξη στη σκέψη του για το Γεγονός!
«…Στον τοίχο της Καισαριανής, μας φέραν από πίσω… Κι όσο ένα αντρίκειο ανάστημα, ψηλώσαν τον σωρό…». Χριστέ μου μια σύλληψη εξαίσια, για την τραγικότητα!
Θέλω όμως να “ξεκλέψω” κι από το Μέλος το… κάτι τις…
«Πρωτομαγιά με το σουγιά χάραξαν το φεγγίτη, και μια βραδιά, σαν τα σκυλιά, σε πήραν απ’ το σπίτι»… Ασφαλώς από το «Νυν και αεί» του Γκάτσου, με τις νότες του Ξαρχάκου και την ψυχή της Μοσχολιού.
«Παράξενη πρωτομαγιά
μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα
στεφάνια ήρθε ο καιρός του
έχε γεια… Τι να την κάνεις
πια την περηφάνια»
Είναι ο δεύτερος “οβολός” του Γκάτσου, με του Χατζηδάκη όμως τη μελωδία, αυτή τη φορά, και τον ωραίο ερμηνευτή Μανώλη Μητσιά ν’ αποδίδει τον λόγο του εσωτερικού βάρους, να το πω έτσι.
…Ας αποκαλυφτούμε…, κι ας αφιερώσουμε τον μόσχο και το χρώμα της ημέρας που οργιάζει, στην Αιματοχυσία των παλληκαριών που αγκαλιάστηκαν την Αθανασία και μας χαμογελούν παρήγορα, φωτισμένοι μ’ εκείνη την «άπλετη τιμή» της Άσβεστης Μνήμης τους!..
Όπως συμβαίνει με όλους, όσοι άγγιξαν του υψηλότερο αροδαμνό της Μεγάλης Θυσίας!..
Πάντα.
