Όποιο κανάλι κι αν ανοίξεις, θα δεις επαναλαμβανόμενες εικόνες απ’ τη ρωσοουκρανική σύρραξη και θα παρακολουθείς αναλύσεις περί αυτής απο διεθνολόγους και πολεμικούς ανταποκριτές. Και όταν αυτοί κουραστούν να λένε, κι εσύ ν’ ακούς, αλλάζεις κανάλι. Όμως κι εκεί θα πληροφορηθείς για ληστείες, βιασμούς, φόνους, μερικά περί της ακρίβειας, λίγα για την πανδημία που αναζωπηρώθηκε και ελάχιστα για την επικαιρότητα του έξω κόσμου, ενώ επαναφέρεται ως πανάκεια η διενέργεια πρόωρων εκλογών.
Παράλληλα με τον πόλεμο των όπλων, για τον οποίον η πλειοψηφία των Ρώσων έχει εσφαλμένη αντίληψη, συνεχίζεται ο ψυχολoγικός και ο οικονομικός πόλεμος των κυρώσεων.
Πλήθος περιοριστικών μέτρων επιβάλλονται απ’ τη Δύση κατά αξιωματούχων και ολιγαρχών, όπως η απαγόρευση πρόσβασης σε αεροδρόμια ρωσικών αεροσκαφών και να μην επιτρέπονται τραπεζικές συναλλαγές μέσω του συστήματος Swift, εκτός δοσοληψιών για το φυσικό αέριο.
Υφίστανται και οι περιορισμένες κυρώσεις απ’ το 2014 για την προσάρτηση της Κριμαίας. Το εμπάργκο δοσοληψιών αγροτικών προϊόντων και τροφίμων από την Ε.Ε., όπως φαίνεται, δεν συνέτισαν τη Ρωσία, να συμμορφωθεί με το Δ. Δίκαιο και να μην παρέμβει στην Ουκρανία, αντιγράφοντας την Τουρκία στην Κύπρο το 1974.
Οι Ρώσοι πίστεψαν οτι η Ουκρανία θα ήταν ένας περίπατος, ότι δεν θα κρατούσε ν’ αντιστέκεται για πολύ, ότι οι Ουκρανοί εκτός από “ναζί” είναι και “δειλοί”, και ότι αυτός ο “πρώην ηθοποιός, που παριστάνει τον πρόεδρο” θα δραπέτευε. Όταν είδαν την πραγματικότητα διερωτήθηκαν: “Γιατί δεν παραιτείται; Δεν καταλαβαίνει οτι ο ίδιος φταίει που σκοτώνονται οι Ουκρανοί και καταστρέφεται η χώρα;” Επιδιώκεται η παραποίηση των πραγμάτων, για να ‘χουμε αντιστροφή των ρόλων, “ο θύτης να γίνει θύμα”. Ευκαιρίας δοθείσης ο Ρώσος πρόεδρος απαγόρευσε δια νόμου τη χρήση από ΜΜΕ και δημοσιογράφους των λέξεων “πόλεμος” και “εισβολή” αλλά “ειδική στρατιωτική επιχείρηση”.
Η επέλαση συνεχίζεται με δυσκολίες, 19η μέρα σήμερα, και όσο παρατείνεται ο πόλεμος, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος να γίνει κάποιο πυρηνικό ατύχημα, οπότε θα ξαναζήσουμε τον εφιάλτη του Τσερνομπιλ. Εν τω μεταξύ, ο Πούτιν απειλεί τη Δύση για τις κυρώσεις που έχουν επιβληθεί.
Πάντως ο γύρος των διπλωματικών διαβουλεύσεων στην Αττάλεια δεν υπολείπεται της υποκρισίας και του φαρισαϊσμού, που θάφτηκε κάτω από τα συντρίμια των βομβαρδισμών του νοσοκομείου παίδων και μαιευτηρίου της Μαριούπολης. Η κοινή γνώμη των Ρώσων πολιτών δεν πείθεται με τις δικαιολογίες του Πούτιν για τη ρωσική καταστροφική εισβολή, η αποκλιμάκωση της οποίας δεν φαίνεται να ‘ρχεται. Όσο ο πόλεμος αγριότερος, ο Πούτιν εμφανίζεται ανεξέλεγκτος δίχως ίχνος ανθρωπιστικής παιδείας και ηθικής.
Η Ε.Ε. με τις ΗΠΑ λογάριαζαν οτι οι κυρώσεις θα ανάγκαζαν τους ολιγάρχες Ρώσους να πείσουν τον Πούτιν ν’ αλλάξει ρότα στο Ουκρανικό, για να μη χάσουν τις περιουσίες τους.
Αλλά, όπως φαίνεται, και αυτοί οι υπερπλούσιοι Ρώσοι επιχειρηματίες δεν επηρέασαν τον “σύγχρονο τσάρο”. Και τούτο διότι οι ολιγάρχες δεν λειτουργούν ομαδικά. Υπάρχουν και σ’ αυτούς συμφέροντα και διχασμός.
