Είπαμε. Οσο βαστεί τούτο το ακροβατικό με τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να δίνουν μάχες με τα θεριά τσ’ Ευρώπης και να παίζουν τυφλόμυγα με τη Μέρκελ και τους άλλους, με την αδρεναλίνη να σκαρφαλώνει αψηλά, και την κατακρεουργημένη εθνική μας υπερηφάνεια να επανέρχεται, να μας απειλούν και να αντιστεκόμαστε, θα σπάω την κούτρα μου να σας λέω μικρές ιστοριούλες με τα πάθια μου που τα θυμούμαι και γελώ, μπας και αλλάζει η διάθεσή σας λίγο – λίγο.
Εχω και τον Θανάση που φωνάζει.
– Ετούτα να τα εύθυμα είναι χρειαζούμενα στην εποχή μας. Γράφε τα.
Πήρα θάρρος, γιατί από τη φύση μου ντροπιάρης κι ανιχνευτής του σωστού δρόμου κι ας βγάζει σ’ αγκαθερά μονοπάτια είμαι, δε με κρατεί τίποτα.
Αα. Έχω ακόμα ένα κουσούρι. Δε μπορώ να πω ψέματα μηδέ να παρανομήσω. Είναι πάνω απ’ τις δυνάμεις μου. Όσες φορές θέλησα να πω κανένα ψεματάκι οι γυναίκες μου βάζανε τα γέλια.
– Μπαμπά στραβώνει η μύτη σου.
Οπότε, για να μην στραβώσει ολότελα ή να μη μεγαλώνει σαν του Πινόκιο, δεν λέω ποτέ μου. Ούτε αυτά τα ωραία που σάζουν τη ζωή μας. Οχι. Φοβάμαι τη μύτη μου την προδότρα.
Μιλώ με την καρδιά μου, χωρίς να ζυγίζω, συνήθως, τα λόγια μου, και να δεις, όλο την πατάω.
Οπως τότε. Στρατιώτης, εν σωτηρίω έτει 1.960 μ.Χ., μόλις είχα τελειώσει γεωπόνος κι ήθελα να βοηθήσω την πατρίδα μου. Τότε βέβαια, στρατιώτης, σήμαινε χειρότερα απ’ τους σημερινούς φυλακισμένους. Για να πάρουμε άδεια, ήταν ολόκληρη ιστορία. Μια φορά το χρόνο και να δούμε. Είχαμε βέβαια καμιά διανυκτέρευση και σπανιότατα εικοσιτετράωρη άδεια. Μεγάλη υπόθεση.
Είδανε, που λες, αυτοί με τα πολλά γαλόνια και τ’ αστέρια στους ώμους τα χαρτιά μου, καλός λέει, είναι τούτος, αντέστε τον στον ολάκερο Αρχηγό Στρατού τον Καρδαμάκη που ζητούσε γεωπόνο.
Οπως καταλαβαίνετε τα έβρεξα απ’ το φόβο μου και διέθεσα μια ολόκληρη μέρα να γυαλίζω στέμμα, κουμπιά, ζώνη, άρβυλα μέχρι και τα νύχια μου.
Με το έμπα, λες κι ήταν όνειρο, στο γραφείο του στο ΓΕΣ, τράβηξα μια προσοχή και χαιρετούρα, που τρόμαξα για την… παλικαριά μου. Κουνήθηκε ολάκερο το …Πεντάγωνο!
– Κάτω το χέρι, γεωπόνε, μου είπε… φοβισμένος!
Στάθηκα σε σκέτη προσοχή, έβλεπα αστράκια και δίπλα μου τον ταξίαρχο και το συνταγματάρχη από τη μονάδα που υπηρετούσα ως οπλίτης πεζικού, να με κοιτούν σαν εξωγήινο πλάσμα και να τρέμουν μην και πετάξω καμιά κοτσάνα. Κάτι που το συνηθίζω ως τα σήμερα. Γι’ αυτό και μένω πάντα στάσιμος.
– Σας ακούω, είπα μουδιασμένα και τον κοίταξα στα μάτια.
Αυτό ήταν. Με συμπάθησε.
– Θα σε στείλω στο δάσος, χάραξε και απόμεινα στήλη άλατος.
– Μάλιστα, απάντησε… κάποιος από μέσα μου.
– Θα μείνεις εκεί τρεις μήνες και θα ετοιμάσεις πεύκα, βελανιδιές κι ό,τι άλλο νομίζεις για το Αρχηγείο στον Αγιο Αντρέα.
– Ροβινσώνας Κρούσος στο βουνό, δηλαδή, τόλμησα να πω.
Και να δεις, αντί να με στείλει παραμεθόριο, γέλασε. Οι από δίπλα μου, γουρλώσανε τα μάτια τους και θέλανε να με πνίξουν, ενώ εγώ, ηρέμησα. «Δικός μου είναι», σκέφτηκα.
– Ξηρά τροφή, απομόνωση, συγκέντρωση και δουλειά. Κατάλαβες γεωπόνε; ξανάπε.
– Πού θα κοιμάμαι αρχηγέ μου; πέταξα τη δεύτερη κοτσάνα.
– Στα δέντρα.
– Ταρζάν δηλαδή.
– Ακριβώς, είπε περιπαιχτικά, και γύρισε στο συνταγματάρχη.
– Δώστε του αιώρες και τα σχετικά. Εν τάξει;
– Στις διαταγές σας είπε ο συνταγματάρχης.
Εγώ, για άλλη μια φορά μπερδεύτηκα τα έκανα μούσκεμα.
– Συγγνώμην, αλλά, επιστημονικά, δεν γίνεται να μεταφυτέψω άγρια δέντρα δίπλα στη θάλασσα, είπα, σκευόμενος την αιώρα και τη σκληρή ζωή κει πάνω.
– Στη Γαλλία ήμουνα, αυτό έκαναν. Γίνεται.
– Μα εκεί έχουν τα μέσα.
– Ό,τι θέλεις στη διάθεσή σου. Αυτοκίνητα, στρατιώτες… Σύμφωνοι;
Πήγα να πω στις διαταγές σας, δε μου βγήκε, αντέδρασα.
– Θα το κάνω αρχηγέ μου, γιατί είστε καλός άνθρωπος.
Κείνη την ώρα ένοιωσα μια τρύπα να με καταπίνει και τους διπλανούς μου αστεροσκέπαστους να με στύβουν σαν ατίθασο πλασματάκι.
Χτύπησα το πόδι μου, χαιρέτησα με πάθος, έκανα μεταβολή κι ως άνοιγα τη βαριά ξύλινη πόρτα να φύγω, γυρίζω και του λέω.
– Θα το κάνω αρχηγέ μου αλλά αν δεν πιάσουν, δε φταίω εγώ;
– Είσαι αριστούχος γεωπόνος. Θα ..
– Και, η ιδέα δικιά σας, θα πετύχουμε.
Εδώ, όλοι γελάσαμε.
Τρεις μήνες, λοιπόν, στην αιώρα να κοιμάμαι, έγινε ένα μικρό θαύμα. Θα τα πούμε άλλη μέρα.
* gkamvysellis@yahoo.gr
