Στην επικαιρότητα βρίσκεται και πάλι το θέμα του Στρατοπέδου Μαρκοπούλου. Το δίχως άλλο πρόκειται για ένα από κείνα τα θέματα που μάθαμε να ζούμε μαζί τους και να μας απασχολούν κυρίως επειδή δεν έχει δοθεί καμία λύση αν και κάποια στιγμή υπήρχαν ιδανικές συνθήκες για κάτι τέτοιο…
Οποιος μελετήσει την ιστορία του, θα μπορέσει να αντιληφθεί γιατί σήμερα έχουμε βρεθεί σε αυτή τη “δεινή” θέση να μην έχει παραχωρηθεί το πρώην αυτό στρατόπεδο στον δήμο – στην τοπική κοινωνία…
Κατ’ αρχήν να σημειώσουμε ότι η περίπτωσή του πέρασε από χίλια μύρια κύματα, υφάλους κ.ά. ώσπου να… καταφέρουμε κάποια στιγμή να ομονοήσουμε εμείς εδώ τοπικά, να συστρατευθούμε και τελικά να ξεκινήσουμε τη διεκδίκηση του συνόλου του στρατοπέδου.
Ομως, αυτή η “μη συστράτευση” όλων μας -από την πρώτη στιγμή- ενδεχομένως να ήταν ένας από τους καθοριστικούς – ανασταλτικούς παράγοντες ώστε να βρισκόμαστε συνεχώς πολλά βήματα πίσω σε σύγκριση με άλλες περιοχές τη χώρας που όχι μόνο τους αποδόθηκαν τα στρατόπεδα που διεκδικούσαν -κυρίως από το Υπουργείο Εθνικής Αμυνας- αλλά πλέον αυτά αποτελούν πολύ σημαντικά κομμάτια του ιστού των πόλεών τους ως χώροι πρασίνου, πολιτισμού κ.ά.!
Κάποιες από αυτές τις πόλεις είναι η Κοζάνη, η Πρέβεζα, η Καλαμάτα, με την περίπτωση της τελευταίας, να είναι ιδιάζουσα αφού ίσως αποτελεί το χαρακτηριστικότερο δείγμα που επιβεβαιώνεται το ρητό «αν έχεις μπάρμπα στην Κορώνη».
Κι αυτό επειδή «την παραχώρηση του χώρου 108 στρεμμάτων του στρατοπέδου, μαζί με τα κτίσματα στο Δήμο Καλαμάτας για αξιοποίηση εκπαιδευτικών, πολιτιστικών και ψυχαγωγικών δραστηριοτήτων» είχε υπογράψει ως υπουργός Εθνικής Αμυνας ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος -με καταγωγή από τη Μεσσηνία- σύμφωνα με δελτίο Τύπου που υπάρχει στο Αρχείο των “Χ.Ν.”.
Με αυτόν τον τρόπο ο τότε υπουργός συνέβαλε «στη δημιουργία και λειτουργία των Παν. Σχολών της Καλαμάτας» και τιμήθηκε μαζί με άλλους (που επίσης είχαν συμβάλει στην ίδρυση των Σχολών) από τον Δήμο Καλαμάτας σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε τον Σεπτέμβριο του 2009 στο Δημοτικό Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας όπου τους απονεμήθηκε το μετάλλιο της πόλης.
Ακόμη να σημειωθεί ότι τα κτήρια όπου στεγάζονται και λειτουργούν οι Σχολές, παραχωρήθηκαν από τον Δήμο στο Πανεπιστήμιο, ενώ ανακαινίστηκαν και εξοπλίστηκαν «σε χρόνο ρεκόρ χάρη στην ευγενική και γενναιόδωρη προσφορά του Ιδρύματος Α.Γ. Λεβέντη […] και των κ.κ. Βασιλείου Κωνσταντακόπουλου και Κωνσταντίνου Αρνόκουρου», διαβάζουμε στο ίδιο Δελτίο Τύπου του Δήμου Καλαμάτας που ανακοίνωνε την προαναφερθείσα τιμητική εκδήλωση.
Ενας από τους λόγους που αναφερόμαστε με λεπτομέρειες στην περίπτωση της Καλαμάτας είναι απλά για να επισημάνουμε την καλή συνεργασία τόσων πολλών φορέων με επικεφαλής τον Δήμο βέβαια, που οδήγησε στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα. Η διεκδίκηση λοιπόν έγινε από τον Δήμο που αργότερα προχώρησε σε παραχώρηση χώρων όπου ήταν αναγκαίο για το καλό της περιοχής.
Στα καθ’ ήμας μας υπήρξαν διαφορετικά μπαϊράκια ή όπως το αποκαλούμε εδώ “διαφορετικά καπετανάτα” και η ιστορία μας έχει δείξει ότι οδηγεί στα… γνωστά αποτελέσματα…
Αξίζει όμως να αναφερθούμε και στην περίπτωση της Πρέβεζας όπου ακολούθησαν μια διαφορετική οδό από αυτήν της Καλαμάτας έχοντας όμως ίδιο αποτελέσματα. Την απόδοση… στρατοπέδων στον Δήμο.
Για την περίπτωση της Πρέβεζας είχε μιλήσει στο ΤΕΕ Δυτικής Κρήτης τον Απρίλιο του 2009 ο τότε δήμαρχός της Μιλτιάδης Κλάπας, ο οποίος είχε έρθει στην πόλη μας ως προσκεκλημένος «της “Πρωτοβουλίας Χανιωτών” και της Συνέλευσης των κατοίκων του στρατοπέδου Μαρκοπούλου προκειμένου να εξηγήσει το πώς ο Δήμος της Πρέβεζας κατάφερε να πάρει στρατόπεδα[…] και να τα μετατρέψει σε ελεύθερους χώρους για τους πολίτες χωρίς να καταβάλει κανένα αντίτιμο στις Ενοπλες Δυνάμεις», όπως στα “Χ.Ν.” της 7-4-2009.
Ακρως ενδιαφέροντα τα όσα είχε πει τότε ο πρώην δημάρχος που μάλιστα σχολιάστηκαν τις επόμενες ημέρες από επιστολογράφους και αρθρογράφους μέσα από τις σελίδες των “Χ.Ν.”.
Μιλώντας λοιπόν για τη διαπραγμάτευση μεταξύ Δήμου και Υπουργείου Εθνικής Αμυνας είχε αναφέρει: «εμείς αρνηθήκαμε τη διαπραγμάτευση, αποφασίσαμε τη μετατροπή των στρατοπέδων σε χώρους πρασίνου χωρίς ανταλλάγματα στο στρατό και όσο η συμφωνία μας αυτή δεν προχωρούσε, κάναμε μια ειρηνική κατάληψη του στρατοπέδου, σε μερικά σημεία ρίξαμε τους τοίχους και ενσωματώσαμε τους χώρους στην πόλη, δημιουργήσαμε χώρους πολιτισμού και εκδηλώσεων, χώρους πρασίνου. Θέλαμε να κατοχυρώσουμε στη συνείδηση της πόλης ότι ανήκουν σε αυτή και πρέπει να τους αξιοποιήσει. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι δεν θα πρέπει να δούμε τους χώρους αυτούς ως απόθεμα, τράπεζα γης, αλλά αφού απελευθερωθούν να αξιοποιηθούν για να καλύψουν το έλλειμμα πρασίνου που έχουν οι πόλεις. Είναι δυο διαφορετικές λογικές που πρέπει να συγκρουστούν».
Αξιοσημείωτη όμως ήταν και η επισήμανσή του για τα “αντανακλαστικά” των πολιτών εν συγκρίσει με το κράτος – τις αρχές κ.λπ..
Ετσι, κάνοντας λόγο για την παράδοση που έχει η Πρέβεζα στη διεκδίκηση στρατοπέδων, αναφέρθηκε «στη συμβολή των ομάδων πολιτών και των κινήσεων των δημοτών στην προσπάθεια του Δήμου. “Οι πολίτες βρίσκονται πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από τις αρχές και αυτό είναι καλό. Πιστεύω ότι θα πρέπει να αξιοποιούνται απο τις δημοτικές αρχές, να υπάρχει διάλογος και συζήτηση. Αν δεν υπήρχε η αγωνία -και η κριτική τους ακόμα- να πάμε πιο γρήγορα, ίσως να μην προχωρούσαμε με τόσο γοργά βήματα”, σημείωσε καταλήγοντας πως θα πρέπει να υπάρξει σύγκρουση με τις λογικές της κεντρικής εξουσίας που θέλει να χρησιμοποιεί χώρους όπως τα πρώην στρατόπεδα για να της αποφέρουν κέρδη», αναφέρεται στο συγκεκριμένο δημοσίευμα!
Τέλος οφείλουμε να σημειώσουμε ότι ανά την Ελλάδα υπάρχουν ακόμη πολλοί δήμοι που εξακολουθούν να διεκδικούν τους χώρους των πρώην στρατοπέδων στις περιοχές τους…
