Στρατόπεδο “Μαρκοπούλου”: Η επόμενη μέρα

Eνα αίτημα δεκάδων ετών, αυτό της παραχώρησης του στρατοπέδου Μαρκοπούλου στο Δήμο Χανίων αλλάζει σελίδα, αφού σύμφωνα με την τελευταία συμφωνία που εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο Χανίων, ενοικιάζεται στο Δήμο για τα επόμενα 99 χρόνια.
Δεν έγινε βέβαια παραχώρηση όπως θα θέλαμε. Κάθε χρόνο θα πρέπει να πληρώνουμε χαράτσι 5% επί της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου, στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, που ακόμα κανείς δεν ξέρει το ύψος της, αφού ακόμα δεν ξέρουμε την ακριβή επιφάνειά του οικοπέδου, αλλά ούτε την επιφάνεια και την αξία των υπαρχόντων κτισμάτων…
Όσον αφορά τις υποσχέσεις αλλά και τη συμφωνία των εμπλεκομένων (πρωθυπουργού, κυβέρνησης, υπουργών, βουλευτών, Δημάρχου) οι πολίτες και μνήμη έχουν, αλλά και κριτήριο για να κρίνουν πολιτικά το ζήτημα.
Εκτός αυτού όμως, θα πρέπει να δούμε πρακτικά την επόμενη μέρα. Εννοώ δεν θα πρέπει όλοι εμείς που ήμασταν υπέρ της παραχώρησης χωρίς ανταλλάγματα να πιάσουμε το μοιρολόι της χαμένης ευκαιρίας και να μην κάνουμε τίποτα, αλλά να δούμε πώς θα αποκτήσουμε ένα πάρκο, (έστω και νοικιασμένο) άξιο των αγώνων μας. Εξ άλλου τόσα χρόνια το αίτημα του κινήματος πολιτών δεν ήταν μόνο η παραχώρηση του στρατοπέδου στο Δήμο, αλλά και να γίνει πάρκο. Από δω και πέρα λοιπόν ξεκινάει ο πραγματικός αγώνας, γιατί αν και θα περίμενε κανείς ότι είναι δεδομένο τι θα γίνει, αφού υπάρχουν τέσσερεις ομόφωνες αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου (που αναφέρουν ρητά να γίνει πάρκο και το πολύ ένα σχολείο), αλλά και η βούληση χιλιάδων δημοτών που εκφράζεται μέσα από τα κινήματα, αυτό δεν είναι δεδομένο.
Τα αγκάθια που θα πρέπει να προσπεράσουμε είναι η οικονομοτεχνική μελέτη, η οποία σύμφωνα με το νόμο είναι υποχρεωτική για να προχωρήσει η ενοικίαση, αλλά και οι διάφορες «επιχειρηματικές» φωνές, όχι κάποιων στρατιωτικών, που θέλουν να βγάλουν λεφτά, αλλά των «δικών μας».
Όσον αφορά την οικονομοτεχνική μελέτη (το …master plan που λένε) δεν πρέπει να έχει μόνο οικονομικά και τεχνικά κριτήρια αλλά και κοινωνικά. Το ζήτημα δηλ. δεν είναι μόνο «πώς θα βγει το ενοίκιο», αλλά με ποιο τρόπο θα αναπτυχθεί η κοινωνία και η πόλη, πώς ο χώρος αυτός θα  δώσει την ανάσα που λείπει και που δεν μετριέται σε ευρώ, αλλά είναι εξ ίσου σημαντική, όπως η χωρίς ανταλλάγματα άθληση, η ψυχαγωγία, η ηρεμία, η ξεκούραση, που δίνει ένα πάρκο, πράγματα απαραίτητα για τους πολίτες.
Για τις «επιχειρηματικές» φωνές, ο ίδιος ο Δήμαρχος πριν λίγες μέρες ανέφερε για την «εξοικονόμηση, που θα έχει ο Δήμος από την αξιοποίηση των υφιστάμενων ακινήτων του στρατοπέδου, που θα τον απαλλάξει από ενοίκια πολύ μεγαλύτερης αξίας, που καταβάλλει σήμερα σε μισθωμένα ακίνητα». Επίσης στην τελευταία συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου ανέφερε ότι «θα γίνει διαβούλευση για τις χρήσεις που θέλουμε να έχει το στρατόπεδο, έτσι ώστε να προχωρήσει ανάλογα και η τροποποίηση του γενικού πολεοδομικού σχεδίου». Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν έχει στο μυαλό του μόνο τις χρήσεις που επιτρέπονται σε χώρους πρασίνου (κυλικείο, αναψυκτήριο) αλλά και άλλες. Κάποιος όμως που έχει όραμα για την πόλη δεν πρέπει να αντιμετωπίσει το ζήτημα στενά οικονομίστικα, αλλά τι θα θέλουμε στο τέλος να έχουμε. Και αυτό που θέλουμε δεν είναι κι άλλα τσιμέντα, από αυτά χορτάσαμε, όπως και από λόγια. Επίσης ας μη θυμηθεί τώρα ο κάθε πικραμένος που θέλει στέγαση, την εύκολη λύση να χτίσει στο άδειο χωράφι. Κτίρια αχρησιμοποίητα  στα Χανιά υπάρχουν, ας τα συντηρήσουμε για να τα χρησιμοποιούμε.
Το στρατόπεδο Μαρκοπούλου είναι η τελευταία ευκαιρία να αποκτήσει η πόλη ένα μεγάλο πάρκο. Ας μην την πετάξουμε, αυτό οφείλουμε στις επόμενες γενιές.