«Σβήσε το φως!»

«Μην αφήνεις αναμμένο το φως!!», «Μη ξεχνάς την βρύση ανοιχτή!!» «Να κλείνεις την πόρτα πίσω σου!», «Σβήσε τώρα τη σόμπα…» και άλλα πολλά.
Σχεδόν καθημερινά, ενίοτε και περισσότερο από μια φορά, άκουγαν τα τρυφερά, νεανικά αυτιά μας τις ενοχλητικές αυτές….«παρατηρήσεις»  -όπως τις λέγαμε τότε- των γονιών!
Τετραμελής οικογένεια ήμασταν, μόλις είχαμε εγκατασταθεί στα Χανιά ερχόμενοι από ακριτικό, ορεινό χωριό, όπου είχαμε μεγαλώσει χωρίς νερό στο σπίτι, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα, με  ξυλόσομπες και τζάκι για θέρμανση το χειμώνα…
Και ξάφνου, απ’ τη μια μέρα στην άλλη γίναμε κάτοικοι μεγάλης πόλης!
Αποκτήσαμε με δόσεις τη πρώτη μας ηλεκτρική κουζίνα και ψυγείο,  κρεμάσαμε τη λαμπίτσα με το μονίμως μαυρισμένο γυαλί και το ισχνό της φως   στην αποθήκη, και δόστου να πατάμε διακόπτες! Ξεχάσαμε και τη γκαζιέρα που πολύ μας παίδευε και βρώμιζε το τόπο, στ’ αχρείαστα και  η τσίγκινη σκάφη όπου μας έκανε το Σαββατιάτικό μας μπάνιο η μαμά, και δώστου ν’ αδειάζουμε τον θερμοσίφωνα με το ζεστό, τρεχούμενο νεράκι του. Κι όσο για το στέγνωμα των μαλλιών που παλαιότερα χρειαζόσουν ένα ολόκληρο απόγευμα για να τα στεγνώσεις,  ας είν΄ καλά  το λεγόμενο «μπιστολάκι» που όλα τα ταχτοποιεί στο λεπτό!
Γίναμε λοιπόν άνθρωποι της πόλης εν μια νυχτί…
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1964 τόσο, μας έφερε κι ο Αϊ-Βασίλης -στον οποίο παραδόξως ακόμα πιστεύαμε-  το πρώτο μας ρολογάκι χειρός κι έγινε μακρινό παρελθόν η τρομακτική εκείνη…καμπανοκρουσία  των πρώτων παιδικών μας χρόνων, που μας σήκωνε απ’ το κρεβάτι και μας έστελνε άρον-άρον στο σχολείο.
Ποιος μας έπιανε όμως, τώρα πιά!!
Κι έπειτα, είχε  μόλις πάρει ο απέναντι γείτονας …αυτοκίνητο!
Το πάρκαρε ακριβώς κάτω απ’ το παράθυρό μας, και το κοιτούσαμε με μισό μάτι πίσω απ’ τις κλειστές γρίλιες τις ωρίτσες εκείνες τις ήσυχες που αναλωνόταν να το περνά δυο-τρία χέρια νερό με το λάστιχο, και να το γυαλίζει μ’ επιμέλεια μην αφήνοντας ούτε μια σπιθαμούλα του βρεγμένη…
Λίγο μετά κατέφθασε στην περιοχή  και το  μαγικό κουτί, η πρώτη τηλεόραση της γειτονιάς!
Κάθε  που έπαιρνε μπρος  χαλούσε το κόσμο στο στενάκι, προκαλούσε ωστόσο την  αθρόα προσέλευση φίλων και γνωστών στο διπλανό σπίτι, η    όλη υπόθεση μας θύμιζε βεβαίως την ανεπάρκειά μας, αλλά και  μας γέμιζε ελπίδες…
Που θα πάει; Δεν θα τα καταφέρναμε κι εμείς κάποτε να πάρουμε δικό μας, ωραιότερο και καλύτερο αμάξι; Κι ίσως και μια τηλεόραση τόση δα μεγάλη, να βλέπουμε θαύματα και πράγματα;
Μεγάλες προσδοκίες κι επιθυμίες στο ξεκίνημα μιας νέας ελπιδοφόρου εποχής…
Μόνο ο πατέρας -παλαιών αρχών και πιστεύω, που μας ζούσε τότε  μ’ ένα μισθό, ο οποίος παραδόξως έφθανε και περίσσευε!-  να μας ενοχλεί κάθε λίγο και λιγάκι με τις εμμονές του…
Θα μου πείτε γιατί τα θυμήθηκα όλ’ αυτά;
Γιατί, εκεί που κάθομαι μπρος στο σομπάκι μου στο πιο  μικρό δωμάτιο του σπιτιού, μ’ όλες τις πόρτες κλειστές για να  μη χάνεται η ζέστη του, και σκέφτομαι «Να βάλω ή να μη βάλω θερμοσίφωνα για να λουστώ, μήπως καλύτερα  να ζεστάνω λίγο νερό στο βραστήρα και να περάσω το κεφάλι  μου ένα γρήγορο χεράκι; Ή να μείνω άλουστη, μα δεν θα με βλάψει!» σαν ν’ ακούω τη  φωνή του να επαναλαμβάνει τ’ αυτονόητα!
«Μην ξοδεύεις άσκοπα!», «Μην σπαταλάς τη τροφή!», «Αποταμίευε απ’ το χαρτζιλίκι σου», «Μην επαναπαύεσαι γιατί θα ‘ρθουν ξανά καιροί δύσκολοι, σχεδόν κατοχικοί!!»
Δίκιο δεν είχε;
Τώρα τ’ ακούμε συνεχώς στα διαφημιστικά φιλμάκια στο κουτί και κουνάμε μετανοιωμένοι το κεφάλι! Μα τότε -στο ξεκίνημα της επίπλαστης ευημερίας των παραπλανητικών δεκαετιών που  θ’ ακολουθούσαν- ποιος  θα δεχόταν έτσι εύκολα τις συμβουλές κάθε σοφού κι έμπειρου γονιού;
Μετανοιωμένοι λοιπόν, που δεν προβλέψαμε τα δύσκολα, που ακόμα κι όταν κατιτί καταλαβαίναμε αδιαφορούσαμε, που επιτρέψαμε στα δεινά να συσσωρευτούν και να γίνουν αβάσταχτα…
Όμως ποτέ δεν είναι αργά!
Ας πούμε  ότι «Ό,τι έγινε…έγινε!» κι ας φτιάξουμε για τους εαυτούς μας και για τη χώρα μας μια καινούργια ζωή!
Πιο συνετή, πιο δημιουργική, πιο νοικοκυρεμένη…
Πρωτίστως απαλλαγμένη  από καθετί περιττό και ζημιογόνο!!