Άααχ τι τραβάω με την περιβαλλολατρεία μου!!
Oπου πάω, σπίτι μου, στης κόρης μου, στου γείτονα ή στου γκαρδιακού μου φίλου, παντού, όχι καντήλια και κεριά, ούτε εξημμένα πνεύματα και βεγγαλικά, μα φώτα· ηλεκτρικούς λαμπτήρες σβήνω. Ποτέ δεν ανάβω γιατί πάντα αναμμένα τα βρίσκω. Ρε μανία! Λες κι είναι αστεράκια θεόσταλτα (έχω ένα αστέρι, αστέρι αστεράκι που λάμπει ψηλάα….) τσάμπα, ανώδυνα και ζωογόνα.
Δε φτάνει που τους κάνω οικονομία, φωνάζουν κι από πάνω!
―Σταμάτα μπαμπά να κλείνεις τα φώτα. Μ’ αρέσουν.
―Δηλαδή κι η γιαγιά που κοιμάται μέσα, φως θέλει; Για να βλέπει όνειρα; Αντιλέγω.
―Καλά αυτό σβήστο. Τα άλλα όχι!
Με κοροϊδεύουν κι όλας.
―Έρχεται ο οικολόγος. Τα φώτα!! Φωνάζουν μόλις με δούνε.
Αμ, ο άλλος; Ο Αμερικάνος; Αυτός κι αν δεν είναι. Λείπει απ’ το σπίτι, κοιμάται, ξυπνάει, η τηλεόραση να παίζει και τα φώτα αναμμένα. Το κομπιούτερ, πρίντερ, φαξ, μαξ, ακόμη και το πλυντήριο πιάτων, τα πάντα να λειτουργούν, ή stand by.
Πήγα να του μιλήσω ένα πρωινό, παίξανε τα μάτια του, «προσωρινός είναι στο Miami», θα σκέφτηκε, γλύτωσα το χέ…., ή το βρίσιμο. Του έκλεισα μια μέρα το κομπιούτερ μη φθείρεται και σπαταλάει ενέργεια, άκουσα τα σχολιανά μου.
Και δε λέω, εντάξει ρε φίλε, έχεις λεφτά, σου περισσεύουν ή μη δεν έχει σημασία, θέλεις να τα πετάς, πρόβλημά σου. Δεν με ενδιαφέρει.
Εκείνο όμως που με ενδιαφέρει, και πολύ μάλιστα, και αγανακτώ, και διαμαρτύρομαι, είναι που ξοδεύεις άσκοπα πολύτιμη ενέργεια. Δεν την ξοδεύεις απλά· τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, κι άλλων αερίων τις λογαριάζεις; Και η ενέργεια δεν είναι δικιά σου. Είναι και δικιά μου, και των παιδιών μου, όλων μας, και των γενεών που έρχονται. Όσες προλάβουν ακόμα να έρθουν, πριν από μια σίγουρη επικείμενη βιβλική καταστροφή. Γιατί με τα μυαλά που κουλαντρίζουμε, θα ‘ρθει κι αυτή, αλλά τουλάχιστον ν’ αργήσει. Να τη βγάλουν και τα εγγόνια μας.
Πρέπει να το καταλάβουμε, και όσο είναι ακόμα καιρός, να αλλάξουμε τακτική. Προτού είναι αργά. Να προστατεύουμε το περιβάλλον.
Όπως συμβουλεύουμε το φίλο μας: «Κόψε το τσιγάρο, πριν στο κόψει ο γιατρός».
Πάμε στο μαγαζί και ψωνίζουμε· παίρνουμε το λογαριασμό και βλέπουμε, ή πρέπει να βλέπουμε, αν έγινε κάποιο λάθος. Ουέ κι αλίμονο αν κάτι τέτοιο συνέβηκε. Φωνές, διαμαρτυρίες, μπορεί και προσφυγή στο Σύμβουλο του καταναλωτή, και καλά κάνουμε. Ναι· πρέπει να διεκδικούμε με πολιτισμένο τρόπο και την τελευταία δεκάρα. Είναι ο κόπος μας, είναι το ψωμί των παιδιών μας. Και επί πλέον, χτυπάμε την ηθελημένη ή αθέλητη αισχροκέρδεια.
Γιατί λοιπόν δεν σταματάμε και την άκρως επικίνδυνη σπατάλη χρημάτων και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι; Θα μου πεις, «μια λάμπα!», ναι, μια λάμπα. “Φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι”. Εδώ όμως, δεν λέμε μόνο για αποταμίευση χρημάτων.
Ας το καταλάβουμε, κι ας δράσουμε αμέσως. Ο καθένας χωριστά, κι όλοι μαζί. Οι εκπομπές από τη χρήση οικιακής ενέργειας, ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό για τη τρύπα του όζοντος και την υπερθέρμανση του πλανήτη.
Φωνάζουμε, για εξοικονόμηση ενέργειας. Μη μου πεις πάλι,
―Μα εγώ! Τι να κάνω μόνος μου;
Δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε πολλοί. Εκατομμύρια! Φτάνει να το συνειδητοποιήσουμε, και να προχωρήσουμε· γιατί με κοντά πανταλονάκια σαν ήμασταν τραγουδούσαμε Γιάννη Ρίτσο:
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
……
Ο κύκλος θα γινότανε
πολύ-πολύ μεγάλος
κι ολόκληρη τη γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Άντε λοιπόν, μπας και μας δουν εμάς τους αδύναμους οι τρανοί και ζηλέψουνε (ευτυχώς ο ανεκδιήγητος Τραμπ έφυγε) και καταλάβουνε πως έχουμε απ’ αυτούς πιότερο μυαλό.
Γιατί αλήθεια, τόσες ενεργειοβόρες σπατάλες;
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω, όχι γιατί τόσα φώτα σε κοινόχρηστους χώρους, σε βιτρίνες, στο τίποτα και πουθενά, αλλά γιατί βρε αδερφέ να ανάβουν πολλές ώρες ή κι ολόκληρη τη μέρα; Για να δείξουμε πως είμαστε ¨η γη της επαγγελίας¨ και να μας κόβουν τις επιδοτήσεις, να ‘χουμε λόγο για απεργίες και καταλήψεις; Ίσως. Είναι κι αυτό ένα είδος καταναλωτικής κοινωνίας
Και καλά· δεν μας νοιάζουν τόσο αυτά. Θα περάσουν. Εκείνο όμως που δύσκολα ή φοβάμαι ποτέ, γιατί δεν συνεννοούμαστε, δεν θα γιατρευτεί, είναι αυτή η άμοιρη ΓΗ μας, που με τη μόλυνση αρρωσταίνει κάθε μέρα περισσότερο, και το βλέπουμε από τα ακραία καιρικά φαινόμενα και όχι μόνο.
Αλήθεια. Μπήκατε καταχείμωνο σε κανένα Δημόσιο γραφείο; Χαμάμ. Μου δημιουργείται η εντύπωση ρε παιδιά κι ας με συχωρήσουν αν σφάλω, πως πολλοί Δημόσιοι Υπάλληλοι πάνε στα γραφεία τους, όχι να δουλέψουν, γιατί δεν υπάρχει λόγος, αλλά για να ζεσταθούνε το χειμώνα και να δροσιστούνε το καλοκαίρι. Ένα ακόμη σύμπτωμα, νοσούντος οργανισμού.
Το άφησα τελευταίο, αν και δεν εξαντλείται ένα τέτοιο θέμα σε δυο αράδες, το κράτησα που λέτε για φινάλε, γιατί αρέσει.
Δεν είμαι πουριτανός, και λόγω τιμής, αρέσκομαι στο πολυύμνητο καλλίγραμμο ωραίο γυναικείο σώμα, και δη ημίγυμνο.. Μάλλον σε όλους αρέσει, και κυρίως στο τέως ισχυρό αμιγές φύλο. Και η Ελληνική τηλεόραση, που, να λοιπόν, έχει και τα καλά της, μας προμηθεύει με μπόλικο, χυμώδες υλικό. Είναι εκπομπές πολλές, θαρρώ κυρίως πρωινές, που οι τηλεμανείς ή μη, απολαμβάνουν οπτικά τα αποκαλυμμένα κρίσιμα, καλλίγραμμα, φυσικά ή τεχνητά, μικρά ή μεγάλα κομμάτια σάρκας, υποθέτω αχνιστής, των ωραία μακιγιαρισμένων και σκηνοθετημένων κοριτσιών. Αυτό ¨βεβαίως-βεβαίως¨, (θυμάστε τον Τσαγανέα στο «ξύλο βγήκε απ’ τον Παράδεισο»;), το ξέρουν πολύ καλά, καλλίτερον εμού, οι αρμόδιοι των καναλιών, γιατί πουλάει, και, ¨περάααστε κόσμεε!¨ όπως στη Βαρβάκειο.
Κι ενώ αυτά συμβαίνουν προς τέρψιν ημών των Ιθαγενών, εγώ ο αιωνίως γκρινιάρης, ξαναφωνάζω και διαμαρτύρομαι.
―Έλεος!! Γιατί αυτή η απελπιστική σπατάλη ενέργειας που τη χρειαζόμαστε να συντηρήσουμε τον πλανήτη μας;
Γιατί αλήθεια πρέπει οι, αποκαλούμενες τηλεπερσόνες, και οι φιλοξενούμενες υπάρξεις να εμφανίζονται ημίγυμνες, ή έστω ξεμανίκωτες ακόμα και στα δελτία ειδήσεων, και στα δελτία καιρού, όταν μάλιστα συμβαίνει να μιλάνε για Πολικό ψύχος; Ξέρετε τι ενέργεια ξοδεύεται, τι βλαβερά για την ατμόσφαιρα αέρια εκπέμπονται, για να είναι αυτά τα τεράστια στούντιο τόσο ζεστά;
Και μιλούν για οικονομία, από μας τους πληβείους, στο πετρέλαιο;
Το ολιγότερο, δεν είναι πρόκληση;.
Να ξεστομίσω κι εγώ ο μηδαμινός από τη στήλη τούτη ΑΙΣΧΟΣ; Δεν πιστεύω όλοι ομαδικώς να μου κάνουν αγωγή;
Ας θυμηθούμε όμως αυτό που ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είπε το 1936, μετά τη τρομερή καταιγίδα στην ηπειρωτική Ευρώπη, και βγήκε αληθινός.
Η εποχή της αναβλητικότητας, των ημίμετρων, της αναβολής των λύσεων, της καθυστέρησης, φτάνει στο τέλος της. Τη θέση της θα πάρει η εποχή των επιπτώσεων.
Οι επιπτώσεις ήρθανε απειλητικές. ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ!!!
