Είµαστε οι πολίτες που στο οπτικό µας πεδίο, στα συναισθηµατικά µας ερεθίσµατα, στις σκέψεις που µας κατακλύζουν, αυτό που κυριαρχεί είναι η απορία, τα τεράστια γιατί, τα οποία γίνονται τεράστια όταν συγκρούονται µε τη λογική.
Είµαστε οι πολίτες που συµπορπατούµε µε τον πόνο, την αγανάκτηση, την απαισιοδοξία για όλα όσα θα µπορούσαµε να έχουµε, αλλά µόνοι µας γκρεµίζουµε, για να πνιγόµαστε στην απογοήτευση που προκαλούν οι καταστροφές, στον θρήνο που επιβάλλουν οι απώλειες λόγω πολέµων, συγκρούσεων, δυστυχηµάτων, στα όσα βιώνουµε από τη διολίσθηση θεσµών ή και αξιών.
Γίνονται έρευνες για να διαπιστωθεί ποια είναι εκείνα που έχουν υποσταλεί µέσα µας, ποια διατηρούνται, τι ελπίζουµε, προσδοκούµε ως άνθρωποι, την ίδια ώρα που στις αυλές των σπιτιών, στα προαύλια των εκκλησιών, στις πλατείες των χωριών, των πόλεων, στα ανταµώµατά µας, ακούς πως χάθηκε το νιάσιµο, εξαφανίστηκε η τιµιότητα και η πρεπιά, χάσαµε τη µεταξύ µας επαφή, µεταλλαχτήκαµε κοινωνίες και άνθρωποι σε κολλώδη υποκείµενα – µε την έννοια του όρου φυσικά – που ασχολούνται µε ωφελιµιστικά και όσα µας βολεύουν.
Υπάρχει αποστροφή για όλη αυτή την κατάσταση και την ίδια στιγµή ως εκ του θαύµατος, υπάρχει η συµµετοχή. Οι αντοχές έδωσαν τη θέση τους στις ανοχές κι ο κάθε κλονισµός, όπως είναι καταγεγραµµένο, κρατάει ώρες ή µερικά 24ωρα.
∆εν υπάρχει καµία νύξη για επαναπροσδιορισµό µιας και το βράδυ που θα βρεθούµε σε κάποιο πανηγύρι ή σε κάποιον πρόγαµο, οι ευχές είναι δεδοµένες τσουγκρίζοντας τα ποτήρια. “…άντε µε το καλό να ξαναβρεθούµε”, “…άντε βρε, στην υγειά µας”.
Ναι να ξαναβρεθούµε, ναι να έχουµε την υγειά µας, αλλά γεννάται το ερώτηµα… Θα είµαστε οι ίδιοι; Θα είµαστε καλύτεροι; Οι παλιοί µας, λέγανε τη φράση “…κάτσε κάτω κι άκου”, οι υπόλοιποι καθόντουσαν κι άκουγαν. Ξεκινούσαν να αλλάξουν τον κόσµο κι είχανε χαµόγελο στα χείλη.
Σήµερα µήτε κάποιοι καλούν τον κόσµο να κάτσει να ακούσει, καµία όρεξη για έναν άλλον κόσµο, χάθηκε το χαµόγελο. Γίναµε εξπέρ σε µνηµόσυνα, σε αποτεφρωτήρια κι αντί να βάλουµε όλοι ένα χεράκι να κάψουµε την ανοχή που ενδυθήκαµε, καθρεπτιζόµαστε και βαυκαλιζόµαστε. Ψωνίζουµε από κινέζικα σάιτ κοψοχρονιάς ακουστικά, για να αποµονωθούµε περισσότερο στον κόσµο που µας επιβάλλεται η συµµετοχή, µε ανοχή.
