Ο δισκοβόλος μου είναι διάφανος, μικροσκοπικός, ενσωματωμένος θαρρείς, μέσα στα δικά του όρια…
Ωστόσο η γυμνή φιγούρα του -που παραπέμπει σε αρχαίους αθλητές- εκπέμπει δύναμη μεγάλη, την οποία αντιλαμβάνεσαι τις μέρες τις ηλιόλουστες που το ραφάκι πλημμυρίζει φως.
Όταν μάλιστα τον μετακινήσεις προς το παράθυρο, για να τον τοποθετήσεις πάνω σε χαρτιά που όλο σου ξεφεύγουν, μοιάζει ολότελα να ζωντανεύει!
Κι αν τον σηκώνεις ψηλά -αντίθετα στον ήλιο- και τον κοιτάξεις απ’ όλες τις πλευρές, τον βλέπεις απτόητο να λυγίζει μέση και γόνατο, να στρέφει πίσω το φορτωμένο χέρι, κι ύστερα να φέρνει το δίσκο εμπρός και να τον πετά …
Σου φαίνεται πως μάχεται δίκαια, καλά! Με πείσμα σίγουρα, κι επιμονή.
Έστω και αν δεν μπορεί να κάνει ούτ’ ένα βήμα έξω απ’ το αδιαπέραστο κουβούκλιό του, τον κρυστάλλινο κύβο όπου τον έχει ρίξει η μοίρα του!
Τι κι αν είναι ένα μικρό, εξυπηρετικό αντικείμενο, ένα απλό «πρές-παπιέ»; Τι και αν είναι -όταν δεν το χρησιμοποιείς- ένα διάφανο, εντυπωσιακό στολίδι στο ράφι δίπλα στο γραφείο σου;
Άψυχος, αλλά γεμάτος ψυχή!
Αυτό ακριβώς που επιδίωκε να καταφέρει ο καλλιτέχνης-δημιουργός του.
Να σου θυμίζει ο εγκλωβισμένος μέσα στο κρύσταλλο αθλητής τ’…αθλήματα τα…δικά σου! Τις προσδοκίες, κι όλ’ αυτά που αναδεύονται βαθιά μέσα σου, και διακαώς θα επιθυμούσες να δεις να υλοποιούνται…
Να σου θυμίζει επίσης τους περιορισμούς, την έλλειψη αυτοπεποίθησης, τις συνεχείς αναβολές που σ’ εμποδίζουν να υπερπηδήσεις τα εμπόδια και να φτάσεις στους στόχους σου!
Εκμεταλλεύσου κάθε ακτίνα φωτός…«δισκοβόλε της ζωής», σπάσε τα δεσμά σου, και προχώρα!
