Η πράσινη µετάβαση είναι ίσως το µείζον, µαζί µε τα θέµατα ειρήνης, επίδικο των επερχόµενων ευρωεκλογών. Στην ερχόµενη ευρωβουλή, θα παρθούν αποφάσεις για τη νέα ΚΑΠ, τον ενεργειακό µετασχηµατισµό και τα συνδεόµενα µε αυτά θέµατα της άρσης των ανισοτήτων, της λιτότητας, της τεχνολογικής υστέρησης της ΕΕ σε σύγκριση µε ΗΠΑ και Κίνα και της ∆ηµοκρατίας.
Σήµερα, υπάρχει ένα (ρευστό) «πράσινο µπλοκ» που συζητά και επιδιώκει την εµφατική στήριξη της πράσινης µετάβασης. Μπλοκ στο οποίο συµµετέχουν δυνάµεις της Αριστεράς, της Οικολογίας και της Σοσιαλδηµοκρατίας. Σφόδρα αντίθετη στην πράσινη µετάβαση είναι η ακροδεξιά και µεγάλο µέρος των παραδοσιακών ∆εξιών και Φιλελεύθερων κοµµάτων. Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του νόµου για την αποκατάσταση της Φύσης, όπου, παρά τη λυσσώδη αντίδραση της ακροδεξιάς και την επίσηµη αντίθεση του (δεξιού) Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος, ο νόµος, έστω όχι όσο φιλόδοξος θα έπρεπε, πέρασε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Στη σύγκρουση εκεί, διαµορφώθηκε συσχετισµός δυνάµεων µε κεντρική αναφορά στις επώδυνες επιπτώσεις της κλιµατικής κρίσης που όλοι βιώνουν.
Η σύγκρουση µεταξύ του δίπολου Αριστεράς – ∆εξιάς αφορά όχι τόσο την ιδέα για την (αναγκαία) πράσινη µετάβαση για την αντιµετώπιση της κλιµατικής κρίσης, αλλά τους όρους µε τους οποίους θα γίνει. Με λίγα λόγια η ∆εξιά δείχνει την (κατ’ επανάληψη αποτυχηµένη) λύση του «µαγικού χεριού» της αγοράς, ευνοώντας µεγάλα επιχειρηµατικά συµφέροντα σε βάρος των πολλών, ενώ η Αριστερά αντιτάσσει την ανάγκη η µετάβαση να γίνει συµπεριληπτικά, προς όφελος των πολλών και λιγότερο ευνοηµένων.
Στην προσέγγιση της Αριστεράς καθοριστικό ρόλο ενέχουν οι κάθε µορφής συλλογικότητες: οι (άγρια δυσφηµισµένοι) αγροτικοί συνεταιρισµοί, που σήµερα µε δειλά βήµατα ανασυγκροτούνται στη βάση των συµφερόντων των αγροτών αντί της τυφλής κοµµατικής στήριξης. Αλλά και άλλες συλλογικότητες όπως οµάδες παραγωγών, οµάδες καταναλωτών και όλοι σε δίκτυα όπου θα αλληλο-ενηµερώνονται, εκπαιδεύονται, στηρίζονται. Στις συλλογικότητες αυτές θα στηριχθεί η µετάβαση της πρωτογενούς παραγωγής από το χρεωκοπηµένο µοντέλο της βιοµηχανοποίησης και των εξαγωγών (αλλά και των «ακατανόητων» εισαγωγών π.χ. σκόρδα Κίνας και λεµόνια Αργεντινής) σε ένα νέο, µε αξίες την τοπική παραγωγή και κατανάλωση, την αυτάρκεια και τη δίκαιη αµοιβή των παραγωγών. Σε ένα νέο µοντέλο όπου η καλή ποιότητα του περιβάλλοντος είναι αναγκαία προϋπόθεση.
Αντίστοιχα, για την ενεργειακή µετάβαση, εκεί που η ∆εξιά προτάσσει στήριξη της αγοράς, των πολυεθνικών των ορυκτών καυσίµων, του λόµπι των πυρηνικών αλλά και των φαραωνικών εγκαταστάσεων ΑΠΕ, η Αριστερά έχει ως κεντρικό θέµα στην αντιπρότασή της συλλογικότητες, όπως οι ενεργειακές κοινότητες κάθε µορφής και σύνθεσης. Οι ενεργειακές κοινότητες και η δηµοκρατική διασπορά της παραγωγής είναι οι ράγες στις οποίες θα πρέπει να κινηθούµε, ώστε η ενεργειακή µετάβαση να µας περιλάβει όλους, αφήνοντας ισχυρό θετικό αποτύπωµα στο περιβάλλον. Το όραµα των µεγάλων επιχειρήσεων για ακόµη περισσότερα κέρδη, θα αφήσει ως µόνο αποτέλεσµα την οικονοµική και ενεργειακή φτωχοποίηση των πολλών και ακόµη χειρότερη ποιότητα περιβάλλοντος από αυτήν στην οποία µας έχει ήδη φέρει.
Με λίγα λόγια, η πράσινη µετάβαση είτε θα έχει ταξικό πρόσηµο, µε ισχυρή µεροληψία υπέρ των πολλών, είτε θα επιφέρει ακόµη περισσότερα δεινά για τους λαούς της Ευρώπης. Στις συγκρούσεις που θα διαµορφώσουν τις πολιτικές, ενισχυµένη Αριστερά αποτελεί την εγγύηση για θετική έκβαση για τους πολλούς.
*Ο Πέτρος Λυµπεράκης, είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής µε τη Νέα Αριστερά
