Λόγω της φύσης της δουλειάς μου ως διοικητικού υπαλλήλου στη Φοιτητική Μέριμνα Σχολών Ηρακλείου του Πανεπιστημίου Κρήτης, έρχομαι σε καθημερινή επαφή με αρκετούς φοιτητές του Ιδρύματός μας. Η συνομιλία μαζύ τους μου ξαναφέρνει στο νου και τα δικά μου φοιτητικά χρόνια στα τέλη των ’80s και αρχές της δεκαετίας του ’90.
Όσο, λοιπόν, περνούν τα χρόνια και απομακρυνόμαστε από τη μέρα της αποφοίτησης από το πανεπιστήμιο, ενθυμούμενος την φοιτητική μας ζωή με όσα την χαρακτήριζαν και τους ανθρώπους με τους οποίους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη, νιώθω ότι πιο πολύ τους συμφοιτητές μας μάς ένωναν και μας έφερναν τότε κοντά όσα ζούσαμε εκτός σχολής παρά οι παρακολουθήσεις των κοινών μαθημάτων.
Έτσι, υπήρχαν από τις στιγμές των φοιτητικών ετών αυτές που θα επιθυμούσαμε να ξαναζούσαμε και εκείνες που δεν θα θέλαμε να ξανάρθουν. Όλες τους, όμως, ανεξαιρέτως λειτούργησαν σαν δάσκαλοι για την έκτοτε ζωή μας.
Οι συζητήσεις και οι αναζητήσεις μας για να υπερβούμε τις κάθε λογής δυσκολίες της νιότης και της ζωής, οι για χαλάρωση ώρες του καφέ και του φαγητού, το δάκρυ και το γέλιο στις μοναδικές ομαδικές στιγμές μάς έφεραν κοντά, εφόσον όπως σε καθετί στη ζωή όλα ξεκινούσαν από μέσα μας και αποκτούσαν και έχουν αξία και θέση στον ιστορικό χρόνο οσάκις τα μοιραζόμασταν και μοιραζόμαστε με όσους τότε θεωρούσαμε και τελικά η ζωή μάς δώρισε ως φίλους καρδιάς…
Κάναμε φιλίες τότε, όχι γιατί συνυπήρχαμε, αλλά επειδή ακούγαμε τις καρδιές μας. Και ο χρόνος μάς δικαίωσε. Και μας δικαιώνει…
Ως εκ τούτου, ακόμη κι αν έχω βρει αρκετούς συμφοιτητές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ανταλλάζουμε νέα, προτάσσω πάντα και περισσότερο τη διά ζώσης επαφή των αλλοτινών φίλων και, όπου ή αν αυτό δεν είναι δυνατόν, τις συχνές τηλεφωνικές συνομιλίες προς αναζωπύρωση των νεανικών δεσμών… Αυτό μάλιστα συνιστώ και στους σημερινούς φοιτητές…
