Συμφωνία της Κνωσού

Ποιους ωφέλησε, το λαό ή τους Βρετανούς «συμμάχους», τους Έλληνες «πατριώτες» και τους Ναζί κατακτητές;
Το τιμωρό χέρι του Λαού δεν θα επιτρέψει την υλοποίηση των ανιστόρητων σχεδιασμών του Περιφερειακού Συμβουλίου

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2020 το Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης στη συνεδρίασή του με τηλεδιάσκεψη ψήφισε κατά πλειοψηφία (παρατάξεις Αρναουτάκη ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ και Μαρκογιαννάκη ΝΔ), με τη μειοψηφία των 2 μελών της Λαϊκής Συσπείρωσης ΚΚΕ (ο τρίτος, ο βουλευτής Μαν. Συντυχάκης που βρισκόταν στη Βουλή παρότι ενημέρωσε ότι μπορούσε να συμμετέχει δεν του δόθηκε η δυνατότητα και αποκλείστηκε) και του Μιχάλη Κριτσωτάκη ΛΑΕ, να καθιερωθεί η 10η Μαΐου ως δημόσια εορτή τοπικής σημασίας και η αναγνώρισή της ως ημέρα “Ευρωπαϊκής Ειρήνης” σε ανάμνηση της Συνθήκης Ειρήνης, η οποία υπογράφηκε στην Κνωσό, μεταξύ των Συμμάχων και των δυνάμεων του άξονα, «σηματοδοτώντας τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου».

Mια απαράδεκτη και ντροπιαστική για την ιστορία της Κρήτης και γενικότερα απόφαση που έγινε δεκτή και ψηφίστηκε, μετά από εισήγηση του αντιπεριφερειάρχη πολιτισμού Κώστα Φασουλάκη, στον οποίο έγινε πρόταση από τον καθηγητή-συγγραφέα Αντώνη Σανουδάκη ή Σανούδο για την αναγνώριση της υπογραφής συνθήκης της 10 Μαΐου 1945 στην βίλα “Αριάδνη” της Κνωσού, «από εκπροσώπους της Βρετανίας, Γερμανίας και Ελλάδας». Για να δούμε όμως, αν αυτά που υποστηρίζουν και ισχυρίζονται είναι αληθινά, ώστε να δικαιολογούν την καθιέρωση της 10ης Μαΐου ως “Ημέρας Ευρωπαϊκής Ειρήνης και ως Δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας”, για την Περιφέρεια Κρήτης.

O Γιώργος Α. Καλογεράκης, δρ. Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Θραψανού κι εξαιρετικός ιστορικός ερευνητής σ’ ένα διαφωτιστικό άρθρο του στην εφημερίδα του Ηρακλείου “Πατρίς”, γράφει:

«Το απόγευμα της Τετάρτης 9 Μαΐου 1945, ένα μικρό αεροπλάνο τύπου fieseler storch, μετέφερε τον τελευταίο Γερμανό Διοικητή του Φρουρίου Κρήτης Χανς Μπέντακ, (15 Οκτωβρίου 1944 – 10 Μαΐου 1945), στο αεροδρόμιο Ηρακλείου. Τον συνόδευε ο Επιτελάρχης των γερμανικών δυνάμεων Κατοχής. Στο αεροδρόμιο τους περίμενε ο Βρετανός αξιωματικός Σύνδεσμος Λοχαγός Άλεξ Ρέντελ ή Αλέξης, τους επιβίβασε σε στρατιωτικό αυτοκίνητο και τους οδήγησε στη βίλα Αριάδνη στην Κνωσό.

Στη βίλα βρίσκονταν: α) Ο Γεώργιος Φουντουλάκης, Υποστράτηγος, Στρατιωτικός Διοικητής Κρήτης. β) Ο Επιτελάρχης της Μεραρχίας Μιχαήλ Σγουρός. γ) Ο Λοχαγός Γεώργιος Κάββος, Διευθυντής του 2ου Γραφείου Πληροφοριών της Στρατιωτικής Διοικήσεως Κρήτης. δ) Ο Ανδρέας Απλαδάς, Διοικητής του αεροδρομίου Ηρακλείου. ε) Ο Βρετανός Ταξίαρχος Κίρκμαν, ως εκπρόσωπος του Αρχιστρατήγου της Μεσογείου Στρατηγού Αλεξάντερ. Έφτασε στην Κρήτη με πολεμικό πλοίο που προσέγγισε στο λιμάνι της Αγίας Γαλήνης. στ) Ο Αντ/ρχης Τομ Νταμπάμπιν ή Ιωάννης, ως εκπρόσωπος του Συμμαχικού Στρατηγείου Μέσης Ανατολής. ζ) Ο Ταγματάρχης Τζακ Σμιθ Χιουζ, ως εκπρόσωπος του Γραφείου Κρητικών Υποθέσεων τα χρόνια της κατοχής, (Φορς 133). η) Ο Ταγματάρχης Ραλφ Στόκμπριτζ ή Σήφης, ως εκπρόσωπος της Ιντέλιντζες Σέρβις. θ) Ο Λοχαγός Άλεξ Ρέντελ ή Αλέξης, Βρετανός αξιωματικός Σύνδεσμος τα χρόνια της κατοχής στην Κρήτη. Στις δέκα και μισή το βράδυ, υπογράφηκε η συνθηκολόγηση των Γερμανικών και Ιταλικών ενόπλων δυνάμεων στην Κρήτη. Η συνθηκολόγηση, σύμφωνα με το έγγραφο, τίθονταν σε ισχύ από την επόμενη ημέρα 10 Μαΐου, στις 10 η ώρα το πρωί».

Εκτός από τη συμφωνία που δίδεται ολόκληρη σε άλλο σημείο παραθέτουμε και το παρακάτω: «[…] στο άρθρο 6 του παραρτήματος της συνθηκολόγησης αναφέρεται ότι «Ο Γερμανός διοικητής θα ανακτήσει άπαντα τα όπλα και πυρομαχικά από πρόσωπα ελληνικής εθνικότητας. Μέχρι δε να φύγουν οι Γερμανοί, ο Γερμανός διοικητής θα ευθύνεται διά την διατήρησιν της πειθαρχίας των υπό διοίκησιν ή έλεγχον του δυνάμεων. Οι Γερμανοί θα παραμένουν ένοπλοι κάνοντας εξορμήσεις με τανκς από τον τομέα Οχυρά θέσις Χανίων χτυπώντας αντάρτες και πολίτες».

Ο αντιπεριφερειάρχης Κ. Φασουλάκης υιοθετώντας πλήρως και αμάσητα όσα του κατέθεσε ο Α. Σανουδάκης τα οποία του ήρθαν μάλλον ως «μάνα εξ ουρανού», στην εισήγησή του αναφέρει: «Από τον καθηγητή και συγγραφέα κ. Αντώνιο Σανουδάκη, δέχτηκα τον προηγούμενο Μάιο την εισήγηση με αρ. πρωτ. 91878/18-5-2020 για την καθιέρωση της 10ης Μαΐου ως ημέρας “Συνθήκης Ειρήνης της Κνωσού στην Περιφέρεια Κρήτης”. Σύμφωνα με αυτήν, η 10η Μαΐου αποτελεί την ημέρα, η οποία σηματοδοτεί τη λήξη του πολέμου, που έμεινε γνωστός ως Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Κατ’ επέκτασιν λοιπόν προσδιορίζει την απαρχή της Ευρωπαϊκής Ειρήνης. Σε συνεχεία αυτής της πρότασης, προτείνουμε την καθιέρωση της 10ης Μαΐου, ως Δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας, και την αναγνώρισή της ως ημέρας «Ευρωπαϊκής Ειρήνης», σε ανάμνηση της Συνθήκης Ειρήνης, η οποία υπογράφηκε στην Κνωσό, μεταξύ των Συμμάχων και των δυνάμεων του άξονα, σηματοδοτώντας τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου». Ακολουθεί το Ιστορικό πλαίσιο από το οποίο παραθέτουμε σημεία που δεν αναφέρει ο Καλογεράκης. «Σύμφωνα με την παραπάνω εισήγηση, στις 9 Μαΐου 1945, στη “Βίλλα Αριάδνη” της Κνωσού, υπογράφτηκε η συνθήκη της “Οχυράς θέσης” Χανίων, τα οποία παρέμεναν υπό γερμανική Κατοχή, παρά το γεγονός ότι είχε προηγηθεί η απελευθέρωση της υπόλοιπης Κρήτης, ήδη από τον Οκτώβριο του 1944». […] «Είναι λοιπόν πιθανόν να μην υπήρξε τυχαία η επιλογή της “Βίλλας Αριάδνη”, ως τόπου υπογραφής της σχετικής συνθήκης. Η Βίλλα Αριάδνη χτίστηκε ως κατοικία του αρχαιολόγου S. A Evans, που αποκάλυψε και ανέδειξε την Κνωσό, και κατά τη διάρκεια της Κατοχής καταλήφθηκε για να αποτελέσει την έδρα των γερμανικών δυνάμεων». […] «Η Κνωσός όμως υπήρξε, επιπλέον, η πρωτεύουσα του Μινωικού Πολιτισμού. Του πολιτισμού που καθιερώθηκε να χαρακτηρίζεται ως ο “πρώτος ευρωπαϊκός πολιτισμός”, ο οποίος μεταξύ των σπουδαίων επιτευγμάτων του, σύμφωνα με τους μύθους αλλά και σύμφωνα με τα αρχαιολογικά δεδομένα, εισέφερε την “Μινωική Ειρήνη/ Pax Minoica”, στον τότε κόσμο. Μια μακρά, δηλαδή, περίοδο Ειρήνης για ολόκληρη σχεδόν την Μεσόγειο, με άμεσο αντίκτυπο στην οικονομική άνθιση και την ευημερία των λαών και των εθνών της εποχής. Η απόδοση τιμής στο σημαντικό αυτό επετειακό γεγονός δεν είναι πρώτη φορά που απασχολεί τις τοπικές αρχές και την κοινωνία». Έχει εορταστεί και από το Δήμο Ηρακλείου (Ασλάνης, 9 Μαΐου 1995) και από την τότε Νομαρχία Ηρακλείου (Γαρεφαλάκης, 15 Μαΐου 1999), όπως άλλωστε κατ’ επανάληψη έχει προβληθεί από τον ίδιο τον Σανουδάκη.

«Έχοντας, λοιπόν, υπόψη όλα τα παραπάνω, και δεδομένου ότι: Σε διεθνές επίπεδο την 8η και 9η Μαΐου τιμούνται αντίστοιχα ως ημέρες μνήμης των θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και Ημέρα της Ευρώπης, και επομένως, η ανακήρυξη της 10ης Μαΐου ως “Ημέρας Ευρωπαϊκής Ειρήνης” θα αποτελούσε τρόπον τινά το επιστέγασμα των εορτών των δύο προηγούμενων ημερών». Και ο αντιπεριφερειάρχης εισηγείται: «Την καθιέρωση της 10ης Μαΐου ως Δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας, και την αναγνώρισή της ως “Ημέρας Ευρωπαϊκής Ειρήνης”, για την Περιφέρεια Κρήτης, καθώς και τον εορτασμό της εξέχουσας αυτής επετείου, στον χώρο της Κνωσού, όπου γεννήθηκε κατά στους προϊστορικούς χρόνους, αλλά και αποκαταστάθηκε, το 1945, η ευρωπαϊκή Ειρήνη […]».

Ο καθηγητής – ιστορικός Α. Σανουδάκης μετά την επαίσχυντη αυτή απόφαση, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεχόμενος τα συγχαρητήρια «για την ιστορική αυτή πρωτοβουλία του», περιχαρής απαντά: «Ένα χρέος ξοφλιούμε, για τις προηγούμενες γενιές». Εννοεί βέβαια τη συνεχή προσπάθειά για την ευόδωση του στόχου του από το 1991, αλλά και την αξιοσημείωτη, έντεχνη παραχάραξη των γεγονότων καθώς και τη συνέπειά του στην καλλιέργεια του αντικομμουνισμού.

Ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Ιστορίας στο Α.Π.Θ. σε άρθρο του σχετικό με το θέμα, μεταξύ άλλων, σημειώνει: «Σύμφωνα λοιπόν με κατά πλειοψηφία (μειοψήφησε, ποιος άλλος, η παράταξη του ΚΚΕ) απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, μετά από εισήγηση της πλειοψηφίας των ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ, αποφασίστηκε ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε στην Κρήτη. Μετά από αυτήν την συνταρακτική ανακάλυψη η 10η Μαΐου -νέα ημερομηνία λήξης του πολέμου- αποφασίστηκε να εορτάζεται επίσημα στην Κρήτη ως Ημέρα της Ευρωπαϊκής Ειρήνης! Η νέα επέτειος επισημοποιήθηκε, μάλλον πρόσθεσε μια επιπλέον εορταστική αργία και μάλλον θα οδηγήσει σε φιέστες όπου, υποθέτουμε, θα προσκληθούν οι εκπρόσωποι των νικητριών δυνάμεων του πολέμου – ίσως και οι Γερμανοί, οι οποίοι πρωταγωνιστούν σε καινοτόμες ανακαλύψεις περί της ιστορίας της δεκαετίας του σαράντα. Για να ανεύρουμε μια περίπου λογική εξήγηση των παραπάνω θα χρειαστεί μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της εποχής. Η ναζιστική Γερμανία συνθηκολόγησε “άνευ όρων” στις 9 Μαΐου 1945. Η συνθηκολόγηση βρήκε γερμανικά στρατεύματα αποκλεισμένα σε ζώνες ή σε θύλακες που είχαν αφεθεί πίσω όταν υποχώρησαν οι γερμανικές στρατιές. Μερικοί από αυτούς τους θύλακες είχαν απομείνει και στην Ελλάδα: στην περιοχή των Χανίων, στην Μήλο, τη Ρόδο και σε μερικά νησιά των Δωδεκανήσων. Εφόσον ο πόλεμος είχε τελειώσει τα στρατεύματα αυτά έπρεπε να αφοπλιστούν και οι στρατιωτικοί που τα συγκροτούσαν να κλειστούν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων. Δεν έγινε παντού έτσι. Στη πιο διάσημη αυτών των περιπτώσεων, στην Νορβηγία, οι 400.000 Γερμανοί στρατιώτες παραδόθηκαν μεν, κλήθηκαν να παραμείνουν στην θέση τους δε -ένοπλοι- υπό συμμαχική διοίκηση ώστε να αναλάβουν την καταστολή και την σύλληψη των Γερμανών ή των Νορβηγών ναζί! Με τον τρόπο αυτό θα εμπόδιζαν την νορβηγική Αντίσταση να «κάνει ό, τι θέλει» αλλά και θα εμπόδιζαν τυχόν προέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Νορβηγία. […] Η συμφωνία της “Βίλλας Αριάδνη” στο Ηράκλειο στις 10 Μαΐου 1945 είχε τον ίδιο χαρακτήρα. Τα γερμανικά στρατεύματα της Κρήτης παραδόθηκαν στους Βρετανούς (οι Έλληνες αξιωματικοί ήταν μάλλον διακοσμητικοί) αλλά με βάση τους όρους της συμφωνίας πέρασαν κάτω από συμμαχική (Βρετανική) διοίκηση και διατήρησαν τις θέσεις και τα όπλα τους μέχρι τον Ιούλιο του 1945. Η αποστολή τους ήταν να εμποδίσουν τυχόν κινήσεις του ΕΛΑΣ (ο ΕΛΑΣ της Κρήτης είχε εξαιρεθεί από την Συμφωνία της Βάρκιζας καθώς κρατούσε το μέτωπο με τους Γερμανούς στα Χανιά), και την τυχόν διαρροή του οπλισμού τους στον λαό της Κρήτης. Οι ακροδεξιοί τρομοκράτες είχαν αρχίσει την φονική τους δράση στην Κρήτη (Αποκόρωνας, Ρέθυμνο, Κοξαρέ, ύπαιθρος Ηρακλείου) και υπήρχαν στους Βρετανούς ανησυχίες μήπως τα όπλα των Γερμανών δώσουν δυνατότητες στον λαό να αντισταθεί. Λογικά μιλώντας ουδείς πόλεμος ολοκληρώθηκε στις 10 Μαΐου 1945 στο Ηράκλειο. Αντίθετα μόλις ξεκινούσε ένας νέος – πάλι ενάντια στον λαό της Κρήτης όπως στα 1941. Και οι Γερμανοί, με τη συμφωνία της “Βίλλας Αριάδνη” κλήθηκαν να συνεισφέρουν σε αυτόν παρατείνοντας την κατοχή τους στο νησί της Κρήτης για μερικές ακόμα εβδομάδες. Ήταν η τελευταία τους προσφορά στην ελληνική άρχουσα τάξη και στους αποικιοκράτες Βρετανούς. Η Περιφέρεια Κρήτης αποφάσισε κάτι το απίστευτο. Να εορτάζεται ως τοπική εθνική εορτή η παράταση της γερμανικής παρουσίας και Κατοχής στην Κρήτη για δύο ακόμα μήνες. […] Στον βωμό αυτού του στόχου κάθε αθλιότητα -όσο γελοία και αν είναι- επιτρέπεται».

Η Λαϊκή Συσπείρωση Κρήτης στις ανακοινώσεις της επικρίνει με σφοδρότητα την απόφαση του Περιφερειακού Συμβουλίου χαρακτηρίζοντάς την «απαράδεκτη» και το λιγότερο «ντροπιαστική». Και συνεχίζει η ΛΑ. ΣΥ. : «[…] την προηγούμενη μέρα, στις 9 Μάη 1945, τη “Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης” είχε μπει ο σοβιετικός στρατός στο Βερολίνο και έδωσε το τελικό χτύπημα στο ναζιστικό καθεστώς. Αντίθετα, την επόμενη μέρα στις 10 Μάη, στην Κρήτη, οι Άγγλοι που ήδη είχαν πλήρη έλεγχο στην ελληνική κυβέρνηση και σε ορισμένες τοπικές ένοπλες ομάδες -και τις είχαν στρέψει εναντίον των δυνάμεων του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ- συμφώνησαν με τα τμήματα του γερμανικού στρατού κατοχής που είχαν απομείνει, να παραμείνουν στην Κρήτη και μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, να συνεχίσουν τις μάχες τους εναντίον των μονάδων του ΕΛΑΣ στα Χανιά και να διευκολύνουν αργότερα την αποχώρησή τους! Στα Χανιά οι Γερμανοί παρέμειναν ως τον Ιούλιο του 1945, με βάση αυτή τη συμφωνία! Αυτή η διαπραγμάτευση των Άγγλων “συμμάχων” και των Ελλήνων “πατριωτών” με τους ναζί, που κατάληξε στη “συμφωνία της Κνωσού” είχε στόχο να συνεχίσουν από κοινού τον αγώνα για την εξόντωση των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Χρόνια τώρα η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπαθεί να διαγράψει από τη μνήμη των λαών την 9η Μάη ως “Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης” και τη μετονόμασε “Μέρα της Ευρώπης”. Θέλει να ξεχάσουν οι λαοί, ότι οι κομμουνιστές ήταν οι μεγαλύτεροι αντίπαλοι του φασισμού που πρωτοστάτησαν στην ανατροπή του, για να πλασάρουν το παραμυθάκι πως φασίστες και κομμουνιστές είναι το ίδιο πράγμα, “τα δύο άκρα”… […] Επιβεβαιώνουν πως ο ναζισμός-φασισμός είναι γέννημα θρέμμα του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, είναι δικό τους παιδί, το σκυλί τους που πότε το αφήνουν να γαυγίζει και πότε του τραβάνε τα λουριά, ανάλογα με τις ανάγκες τους».

Σημαντικές είναι οι αναμνήσεις του γυμνασιάρχη Νίκου Καβρουλάκη από τα Καράνου Κυδωνίας, στελέχους του ΕΑΜ, που βρισκόταν σε τακτική επαφή με τον στρατηγό Μαντακα. Σχετικά με το θέμα αναφέρει τη μαρτυρία του Γερμανού στρατιωτικού διοικητή Κρήτης Χανς Μπέντακ στην εφημερίδα «Ελευθερία» της οποίας απόκομμα διατήρησε για πολλές δεκαετίες δίχως όμως να κρατήσει την ημερομηνία. Σε τμήμα της ομολογίας του, τονίζει: «[…] Όταν συντελέσθη η συνθηκολόγηση της Γερμανίας τον Μάιον του 1945, οι Γερμανοί στρατιώται στην Κρήτη ευρισκόμεθα μακράν των διαδραματιζομένων εις τα υπόλοιπα θέατρα του πολέμου. Την 8ην Μαΐου 1945 έλαβα ραδιοτηλεγραφικώς από το Γερμανικό Στρατηγείο την διαταγή να συνθηκολογήσω. Προς τούτο κατευθύνθην εις το Ηράκλειον και υπέστην εκεί από τους Άγγλους -οι οποίοι θα ανελάμβαναν την παράδοσιν μας- μεταχείρισιν απάδουσαν προς τους νόμους του πολέμου και τας στρατιωτικάς συνηθείας. Κατά την συζήτησιν διά την συνθηκολόγησιν μας κατά την οποία παρίσταντο και ανώτεροι Έλληνες αξιωματικοί, υπεχρεώθην από τους Άγγλους να καταστείλω διά των όπλων τας επιθέσεις που εγίνοντο από οργανωμένας κομμουνιστικάς μονάδας. Θα μείνει τούτο εις την ιστορίαν του πολέμου ασφαλώς μοναδικό παράδειγμα: Μια μεραρχία που έχει αναγκασθεί εις παράδοσιν να διατάσσεται από την νικήτριαν δύναμιν να διατηρήσει τα όπλα της διά να αντιμετωπίσει τας επιθέσεις ενός τρίτου! Σκοπός των Άγγλων ήταν να μην θέσουν εις κίνδυνον τας δικάς των δυνάμεις καίτοι αι επιθέσεις του τρίτου αυτού παράγοντος κατηυθύνοντο εναντίον των, όπως ακριβώς και εναντίον μας. Μέχρι τέλους Ιουνίου 1945, οι στρατιώται μου διεξήγαγον με πλήρη εξάρτησιν καθημερινόν αγώνα κατά παρανόμων μονάδων, ο οποίος μας στοίχισε περί τους 50 νεκρούς και 200 τραυματίας. Οι Άγγλοι επέτρεψαν να συμβεί τούτο καίτοι είχα επιστήσει την προσοχήν των επί του γεγονότος, ότι η συνθήκη της Γενεύης διά τους αιχμαλώτους τους, τους έθετε υπό την προστασίαν του νικητού. Ποιος όμως σήμερα γνωρίζει το γεγονός αυτό; Υπήρξε ποτέ μια παρόμοια περίπτωσις στην ιστορίαν του πολέμου; Μόνον αργότερα όταν έφθασαν μερικές δυνάμεις διετάχθη ο αφοπλισμός μας στη Σούδα».

Και ο Ν. Καβρουλάκης μετά τη μαρτυρία του Χ. Μπέντακ, στα συμπεράσματά του, ανάμεσα στ’ άλλα, υπογραμμίζει ότι «Ο ΕΛΑΣ ποτέ δε χτύπησε Άγγλους στην Κρήτη», πως «η ομολογία του Μπέντακ ότι “μέχρι τέλους Ιουνίου 1945 οι στρατιώται διεξήγαγον… καθημερινόν αγώνα”, είναι ψευδής αφού η διάλυση του ΕΛΑΣ επραγματοποιήθει στις 4 Μαΐου του 1945 με ημερησία διαταγή του 14ου Συντάγματος και υπογραφή του Στυλιανού Σφακιωτάκη» και «Ανεξάρτητα από τα αμφίβολα σημεία του κειμένου, τα αναφερόμενα αποκαλύπτουν την πραγματικότητα. Όσοι έζησαν τις φοβερές εκείνες μέρες θα καταλάβουν ενθυμούμενοι τα γεγονότα, το φοβερό έγκλημα που εξυφάνθη από τους Άγγλους πράκτορες εις βάρος της μαρτυρικής Κρήτης […]».

Ακόμη ο Άλμπερτ Σπέερ υπουργός εξοπλισμών του Χίτλερ και άνθρωπος του στενού περιβάλλοντός του, σε γραπτή ομολογία του αναφέρει για τη χρησιμοποίηση από τον γερμανικό στρατό των νησιών εναντίον του ΕΛΑΣ την Άνοιξη του 1944 (τότε που έγινε η απαγωγή του Γερμανού στρατηγού Κράιπε). Όπως επίσης ο ιστορικός Χάγκεν Φλάισερ κάνει λόγο «για περίεργη αγγλογερμανική συμμαχία στα Χανιά ως τον Ιούλιο του 1945».
Κι ενώ αυτά υπογράφονταν στη βίλλα Αριάδνη και κρατήθηκαν μυστικά από τον «εχθρό λαό», πως περνούσε αυτός ο ανυποψίαστος και βασανισμένος λαός, ο «πάντοτ᾿ ευκολοπίστευτος και πάντα προδομένος» (Διον. Σολωμός) στην Οχυρά θέση Κρήτη; Την εικόνα στην κοινωνία εκείνα τα χρόνια τη δίνει ανάγλυφα η εφημερίδα ΛΕΥΤΕΡΙΑ όργανο της Περιφερειακής Επιτροπής ν. Χανίων του ΚΚΕ στο πρώτο της φύλλο τη Δευτέρα 21-5-1945, έντεκα μέρες μετά τη «συμφωνία της Κνωσού». Γράφει με τίτλο ΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: «Η Γερμανία νικήθηκε, ο χιτλερισμός έσβυσε. Και οι αγέρωχοι ναζίδες που τρομοκράτησαν και σκόρπισαν τον όλεθρο στην Ευρώπη, σκύφτουν δουλόπρεπα κάτω από την δύναμη των νικητών συμμάχων. Οι Σκλάβοι Λαοί ελεύθεροι πανηγυρίζουν τώρα μεθυσμένοι από τη χαρά της Νίκης, της Λευτεριάς, της Ειρήνης. Πάνω από τα ερείπια, τις φρικαλεότητες και τα εγκλήματα της γερμανικής θηριωδίας, πνέει ένας ζωογόνος αέρας αναδημιουργίας κι ένας καινούργιος κόσμος αναγεννιέται από το μεγαλείο της θυσίας των αγωνιστών του αντιφασιστικού αγώνα, θεμελιωμένος στις βασικές αρχές των συμμάχων – ολοκληρωτική συντριβή του Φασισμού και Δημοκρατική Αναγέννηση των λαών. Εδώ όμως; Εδώ στα Χανιά συμβαίνουν παράξενα πράματα. Δώδεκα μέρες μετά την δίχως όρους παράδοση των Γερμανών, ο Λαός δεν μπόρεσε να χαρεί τη λευτεριά του. Οι Γερμανοί είναι ακόμα κύριοι, αφεντάδες, καταχτητές κι ο βασανισμένος, ο κουρασμένος λαός κατέχεται από ένα διαρκή εκνευρισμό και μια έντρομη αγωνία. Οι εγκληματίες πολέμου, οι δολοφόνοι του κρητικού Λαού που έδωσε τόσες θυσίες στον εθνικό και συμμαχικό αγώνα. Τα γερμανικά τανκς και τα πολυβόλα που τρομοκρατούσαν κι αιματοκύλισαν το Λαό, διασχίζουν τους δρόμους της πόλης. Εξασκείται η ίδια τρομοκρατία, σκοτώνονται οι πολίτες, η Γκεστάπο κατεβάζει με τη βία τις συμμαχικές σημαίες. Οι Γερμανοί μαζί με τα πυρομαχικά καίνε ολάκερα αυτοκίνητα φορτωμένα ξεπουλούν σαν νοικοκύρηδες στους συνεργάτες τους μαυραγορίτες τα είδη που έχουν ληστέψει και λεηλατήσει από το Λαό. Οι ελληνικές αρχές δεν εγκαθίστανται, ο ελληνικός στρατός κι η χωροφυλακή δεν έρχονται και στο μεταξύ παντού εκκρεμότητα, χάος. Ο λαός που έχει τσακισθεί από τη γερμανική βαρβαρότητα και τις συνέπειες της σκλαβιάς πεινά, αγωνιά και ζει μέσα στην ίδια εξαθλίωση. Κι όταν ο αιμόφυρτος αυτός λαός διαμαρτυρηθή, ρωτήση, του απαντά η αρμόδια συμμαχική υπηρεσία στερεότυπα: «Για λόγους τεχνικούς οι Γερμανοί εξακολουθούν να έχουν την διοικητική εξουσία». Και ο ηρωικός λαός που δεν καταλαβαίνει τίποτα απ’ αυτά, ο σεμνός κι αξιοπρεπής χανιώτικος Λαός εξανίσταται ακόμη και πικραίνεται. Πικραίνεται γιατί η συμβολή του στον αγώνα αξιούσε μεγαλύτερη τιμή, μεγαλύτερη προσοχή και προπάντων σεβασμό της εθνικής του φιλοτιμίας, του πόνου του. Δεν ανέχεται την γερμανική κατάκτηση. Οι τάφοι είναι ακόμα νωποί των χιλιάδων θυμάτων τους, ο Νομός των Χανίων κι ολάκερη η Κρήτη έχει βουτηχτεί στο πένθος και τον όλεθρο. Χωριά ολάκερα έχουν καταστραφεί από την μανία των Ούνων και οικογένειες ξεκληρίστηκαν. Ο λαός απαιτεί να παύσει αυτό το χάος, ν’ αφαιρεθεί η εξουσία από τους Γερμανούς. Να εγκατασταθούν οι ελληνικές αρχές, οι Γερμανοί να κλειστούν στα συρματοπλέγματα. Είναι ζήτημα τιμής για τον Κρητικό Λαό να δη τους δημίους του, σκλάβους ταπεινωμένους ρακένδυτους στα στρατόπεδα όπως κρατούσαν εκείνοι τα ελληνικά και τα συμμαχικά στρατεύματα. Να δικαστούν όλοι οι εγκληματίες πολέμου εδώ στα Χανιά. Οι στρατηγοί, τα επιτελεία, η Γκεστάπο, τα στρατοδικεία – κι αυτοί θα μαρτυρήσουν και τους συνενόχους των. Διαφορετικά εγκυμονούνται κίνδυνοι για την ησυχία και την τάξη, κίνδυνοι για τη ζωή του λαού. Ολάκερη η ανθρωπότητα φρικιά σήμερα για τα ακατονόμαστα εγκλήματά τους κι απαιτεί εκδίκηση, τιμωρία. Οι Χανιώτες μπαίνουν μέσα στην έκθεση του ελληνοβρετανικού τμήματος πληροφοριών και πιάνεται η αναπνοή τους μπροστά στις φρικαλεότητες των στρατοπέδων της Γερμανίας. Έξω συναντούν τα τέρατα αυτά πάνοπλα να κομπάζουν. Δαγκώνουν τα χείλη των και πίνουν το αίμα τους, για να συγκρατηθούν, για να πειθαρχήσουν στην εντολή των συμμαχικών στρατευμάτων. Μα η πρόκληση των δημίων είναι φοβερή και ο πονεμένος Λαός δεν ανέχεται πια την ερμαφρόδιτη αυτή κατάσταση. Οι σύμμαχοι έχουν υποχρέωση να καθαρίσουν την ατμόσφαιρα των Χανίων από το αποπνιχτικό άρωμα του γερμανισμού.

Με τον Οκτώβρη του 1944 με την απελευθέρωση των υπόλοιπων νομών της Κρήτης στο νομό Χανίων συνεχίστηκαν οι συγκρούσεις των δυνάμεων του ΕΛΑΣ με τους κατακτητές Γερμανούς οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία συνεχίζουν να μακελεύουν τους αντάρτες που αντιστέκονται. Οι πιο σημαντικές: Η Μάχη Μυλωνιανών Βαρυπέτρου (15-10-44), η Μάχη της Παναγιάς ή των Κεραμειών (12-11-44), η μάχη του Βαφέ (8-12-44), η μάχη Καμάρας Κολένι (26-3-45), η μάχη στον Άστρικα (Μάρτης (1945), καθώς και 2 εκτελέσεις κατοίκων του Αλικιανού μετά τη συμφωνία της Κνωσού.

Εν κατακλείδι και συμπερασματικά:

1) Η Λαϊκή Συσπείρωση Κρήτης ζήτησε από το Περιφερειακό Συμβούλιο να καταργήσει την απαράδεκτη αυτή απόφασή του κι αυτοί για τρεις απανωτές συνεδριάσεις αρνούνται να συζητήσουν το θέμα και το παραπέμπουν σε τέταρτη. Τι ζητούν από τον Κρητικό λαό; Να σταματήσει να ιστορεί, να θυμάται, να μαθαίνει και να φυλάει «ως κόρην οφθαλμού» την πραγματική κι αληθινή ιστορία του και όχι την αλλοιωμένη και διαστρεβλωμένη που του σερβίρουν οι διάφοροι σπιούνοι αναθεωρητές της ιστορίας για ίδιον ή αλλότριο όφελος;

2) Γιατί δεν απαντούν δημόσια ο Περιφερειάρχης και οι περιφερειακοί σύμβουλοι που ψήφισαν την επαίσχυντη αυτή απόφαση, μα και οι λαλίστατοι συμβουλάτορές τους που τώρα έχουν πάθει αφωνία, ποια είναι τα βαθύτερα αίτια (πολιτικά ή άλλα) της υποστήριξης μιας τέτοιας ξεδιάντροπης απόφασης;

3) Και ο Περιφερειάρχης και οι περιφερειακοί σύμβουλοι οφείλουν να πετάξουν στο καλάθι των αχρήστων τις ανοησίες, τις φαιδρότητες και τα εφευρήματα των περισπούδαστων συμβουλατόρων, περί της «Μινωικής Ειρήνης/Pax Minoica», ότι «Η αναγνώριση της επετείου και οι σχετικές τιμητικές εκδηλώσεις αφενός θα τιμούν το ιστορικό γεγονός, ως γεγονός μείζονος σημασίας για την ιστορική πορεία της Κρήτης της Ελλάδας και της Ευρώπης» και τις άλλες περικοκλάδες που υπάρχουν στο κείμενο της εισήγησης!!! Γελοιότητες. Η Ιστορία δε γράφεται με σκοπιμότητες του παρόντος που δεν αντιστοιχούν στην πραγματικότητα του παρελθόντος.

Ας αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και ας επιδείξουν γενναιότητα να πάρουν πίσω την απόφαση της 17-9-2020. Οι καιροί ου μενετοί. Η ιστορία καταγράφει και η κρίση της, ενίοτε, είναι αδέκαστη σαν του Τερτσέτη και του Πολυζωΐδη.