«Συν Αθηνά και χείρα κίνει»!

«Η ελπίδα είναι μια “κακεντρεχής γριά”!», ακούσαμε πρόσφατα να μας λέει σε κάποιο ντοκιμαντέρ γνωστός καλλιτέχνης. Δεν μας εκπλήττει αυτό το…καινούργιο που μας ξεφούρνισε ο πολυπράγμων δημιουργός! Κάτι θα ξέρει κι αυτός, έτσι γερά που έχει πιάσει τον ταύρο απ’ τα κέρατα και πορεύεται μ’ επιτυχία στη ζωή! Αργότερα μάλιστα ξεστόμισε κι εκείνο το «Ελπίζεις, ελπίζεις και…πήζεις!!», που σε πολλές σκέψεις μας έβαλε! «Λες να έχει δίκιο;» σκεφτήκαμε. «Μήπως η πονηρή αυτή…υπερ-αιωνόβια κυρία, η…καθησυχαστική, μας παίζει στα πέντε δάχτυλα όταν υπόσχεται πράγματα που ξέρουμε καλά πως δύσκολα θα μας συμβούν, καθόμαστε εκεί και περιμένουμε να μας χτυπήσει η καλή η τύχη τη πόρτα, τίποτα δεν γίνεται, αποθαρρυνόμαστε, απελπιζόμαστε κι εκείνη μάλλον το διασκεδάζει; Μήπως όλοι μας, οικτρά παραπλανημένοι, την αφήνουμε να κάνει τα δικά της και ξεχνούμε εκείνο το σοφό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει!» των αρχαίων ημών προγόνων, που όλα τα είπαν κι όλα τα έγραψαν -για να μην έχουμε βεβαίως, εμείς οι σύγχρονοι γραφιάδες τίποτα να παρουσιάσουμε σαν καινούργιο; Γνωστό το πόσο υπεδραστήρια ήταν η θεά της σοφίας, που πάντα έβαζε το χεράκι της κι άλλαξε στον καιρό της, πολλάκις τον ρου της ιστορίας και την τύχη γνωστών ηρώων μας. Πολύ καλά επίσης ξέρουμε πως άμα δεν κουνήσεις το δαχτυλάκι σου τίποτα δεν κουνά! Τίποτα δεν προχωρεί… Τίποτα δεν φτάνει μέχρι εσένα, όσο κι αν το επιθυμείς… Εδώ βεβαίως, θα μου πείτε πως η ζωή φέρνει συνήθως πολλές αναποδιές, πως χρειαζόμαστε στα δύσκολα κατιτί να μας παρηγοράει, «φρούδες ελπίδες» ας πούμε, μέχρι να βγει η ψυχή μας! Εξάλλου, κατά το πώς ισχυρίζονται οι περισσότεροι «Η ελπίδα δεν πεθαίνει». Ή καλύτερα «Πεθαίνει τελευταία»! Σωστό κι αυτό! Πεθαίνει τελευταία ή τη χάνουμε ολότελα, αλλά αφού μας έχει…«πεθάνει» πρώτα εμάς στο…περίμενε και στο…πήξιμο! Γι’ αυτό λοιπόν κι εμείς δεν θα επιτρέψουμε ξανά στην κυρία αυτή να μας ταλαιπωρεί και να μας εμπαίζει! Η ζωή είναι μπροστά μας με τα καλά και τα κακά της! Μας καλεί να την παλέψουμε! Τολμήστε λοιπόν!