ΕΔΩ και δεκαπέντε χρόνια, η χώρα μας μπήκε στη δίνη αλλεπάλληλων κρίσεων (οικονομική, κυβερνητική, αξιακή, υγιεινομική), με επιστέγασμα την πολεμική σύγκρουση στο κατώφλι της Ευρώπης και την ανασφάλεια και την ακρίβεια των πάντων που αυτή επιφέρει.
ΠΟΛΛΑ τα κοινωνικοπολιτικά προβλήματα που συσσωρεύτηκαν. Άγχος και αγωνία για το τι τέξεται η επιούσα, ενεργειακός βραχνάς, επανιεραρχήσεις σχέσεων-συμμαχιών, καταστροφές πόλεων και πολιτισμών, νεκροί, προσφυγιά… Παρανοϊκοί πολιτικοί, μάλιστα ομόδοξοι, με παράλογους πολέμους επιδιώκουν την ικανοποίηση φαντασιακών κόσμων.
ΠΡΙΝ καν προφτάσουμε να πάρουμε ανάσα από την οικονομική κρίση (2019), ήλθε η πανδημία που θέρισε στον τόπο μας πάνω από 25.000 άτομα. Και τώρα ο πόλεμος με όλες τις παρενέργειές του σε όλη την Ευρώπη, σ’ εμάς και τον κόσμο.
ΣΕ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ επίπεδο, περάσαμε κρίση ταυτότητας (με την ΕΕ, ή μόνοι;), αλλά και αγάπης ή μίσους για το χώρο που λέμε Ελλάδα (“αγαπώ τη χώρα μου, μισώ αυτό το κράτος”!). Είχαμε μια “αιμορραγία” με τη μετανάστευση 500.000 νέων επιστημόνων, ενώ και το κοινωνικό status άλλαξε μορφή (αύξηση πολιτικών γάμων και διαζυγίων, αύξηση “εργένηδων”, αύξηση εγκληματικότητας, αύξηση αυτοκτονιών, γυναικοκτονίες). Οι λοιμωξιολόγοι βρέθηκαν στο προσκήνιο κι ο θάνατος οριζόντια και κάθετα. Τώρα τη σκυτάλη πήραν οι διεθνολόγοι, οι στρατιωτικοί αναλυτές, οι δημοσιογράφοι και τα καταιγιστικά γεγονότα…
ΔΕΝ είναι δυνατόν να μη συσχετίσει κανείς όλες αυτές τις καταστάσεις μεταξύ τους στη δημιουργία της τωρινής ψυχοσύνθεσής μας. Κυρίαρχο στοιχείο και στις τρεις περιπτώσεις είναι ο φόβος και η ανασφάλεια για τη ζωή. Μπορεί η πανδημία να μη τιθασευτεί ολοκληρωτικά, όμως θα έχει περιοριστεί με τους εμβολιασμούς. Αλλά οι ζημιές που θα αφήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα είναι μόνο οικονομικές…
ΟΛΑ τα παραπάνω δεν αποτελούν, άραγε, τις γενεσιουργές αιτίες, ώστε να έχουμε γενιές κουρασμένες, ολιγομίλητες, “γερασμένες”, “χαμένες” στα κινητά ή τα λάπτοπ τους, χωρίς να μπορούν να “μεταφράσουν” ψύχραιμα τα συμβαίνοντα γύρω τους, χωρίς να αντιδρούν όπως θά ’πρεπε;
