Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα. Γιατί με τα όνειρα πετάς στα σύννεφα. Αυτό που με συναρπάζει, και νομίζω τον καθένα, είναι να γοητεύει τους άλλους. Αν τυχόν καταφέρνει να γοητεύει και τον ίδιο του τον εαυτό, ε τότε αυτό παραπάει.
Ναρκισσισμός νομίζω καλείται τούτο. Κι επειδή στη ζωή μαθαίνουμε ότι δε γίνεται να τους γοητεύουμε όλους, έχουμε μάθει να θεωρούμε εχθρούς, στην καλύτερη περίπτωση αντιπάλους, αυτούς που δεν καταφέρνουμε να κερδίσουμε. Κηρύττουμε τότε τον πόλεμο που είναι συνεχής και ανελέητος.
Τους αντιπάλους τους πολεμάμε αλλά δεν τους εξοντώνουμε κι έτσι αργά ή γρήγορα αυτοί επανέρχονται ενοχλητικοί και απειλητικοί. Αυτό γίνεται όταν λέμε ξεκόβω από τον τάδε ή τον δείνα. Επανέρχονται και σαν απλή σκέψη που μας τριβελίζει το νου. Σε μερικούς αυτό το γεγονός εξελίσσεται σε σοβαρό πρόβλημα. Οπότε συμβουλεύονται ειδικούς στη διαχείριση συναισθημάτων, βάζουν δηλαδή συνδιαχειριστές στην καθημερινή τους συναλλαγή με τον κόσμο, προκειμένου να κρατήσουν σε μια ισορροπία τον ψυχισμό τους, και να μη βρεθούν εκτός τόπου και χρόνου σε κάποιες φάσεις της ζωής τους.
Παλαιότερα είχα ακούσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σχολιασμό για την διαπαιδαγώγηση των μαθητών και αναφερόταν για τη συναισθηματική νοημοσύνη ως υπέρτατο αγαθό, πέραν των γνώσεων και των δεξιοτήτων που δύναται να τους προσφέρει το σχολείο.
Η συναισθηματική διαχείριση, μπαίνει από πολύ νωρίς στο παιχνίδι της καθημερινότητας για κοινωνικοποίηση η οποία συντελείται βέβαια σε κάθε ηλικία. Κι επειδή τα πιο πολλά τα μαθαίνουμε μικροί, καλό, ιδανικό θα έλεγα είναι να μάθει κανείς να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του από νωρίς. Γιατί κακά τα ψέματα όσο μεγαλώνει κανείς, μετά τρέχει και δε φτάνει.
