«Eνας ταξιδιωτικός σάκκος./ Σακ βουαγιάζ επί το ελληνικότερον./ Περιεχόμενο: μια γερή δόση φιλότιμο,/ δυο χούφτες όνειρο,/ διπλά πτυχία, δυο -τρεις γλώσσες,/ ένα – δυο μάστερς, ένα διδακτορικό,/ μια ντουζίνα πορτοφαγώματα,/ δυο φιαλίδια συμπυκνωμένη πίκρα,/ άλλα δυο απεσταγμένη απογοήτευση,/ δυο μπουκαλάκια δάκρυα,/ το ένα για μύρο, το άλλο για after shave,/ λίγη ελπίδα σε κονσέρβα,/ δυο μπλουζάκια με τυπωμένη πάνω τους/ τη γαλανόλευκη και το γνωστό/ I love Greece/ και εικοσιπέντε χρόνια νιότης αρμυρής,/ έτοιμος γι’ αναχώρηση./ Για πού: Δεν έχει σημασία!/ Ιγγλετέρα, Γερμανία, Καναδάς ή Αυστραλία,/ όπου να ‘ναι. Όποια πόρτα ανοίξει!/ Όποια πόρτα μας δεχτεί…». Το ποίημα “Ταξιδιωτικός Σάκκος”, του Ι. Α. Χαρκιολάκι (Από την ποιητική του συλλογή “Φρα-παιδιές ευκατάνυκτες”, Αθήνα 2013).
Με “γνώρισε” από την ποιητική μου συλλογή “Οταν γίνεις ποίημα”, με το που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2013, την οποία του έδωσε ένας κοινός μας φίλος. Τον είχα “γνωρίσει” λίγους μήνες πριν απ’ τα ποιήματά του που κυκλοφορούσαν ευρύτατα στο Διαδίκτυο – ένα απ’ αυτά και το παραπάνω. Τηλεφωνηθήκαμε, ανταλλάξαμε μηνύματα, βιβλία και γράμματα, γίναμε φίλοι “διαδικτυακοί” στην αρχή, πραγματικοί στη συνέχεια. Για τον μητροπολίτη Προικονήσου Ιωσήφ Χαρκιολάκι, που διαμένει τα τελευταία χρόνια στον Πειραιά, ο λόγος. Δεν διανοούμαι να μην τον συναντήσω, όταν πηγαίνω στην πρωτεύουσα. Το πρωί της περασμένης Κυριακής, 6 Οκτωβρίου (είχα πάει για την παρουσίαση του βιβλίου λευκώματος για το Συνδικαλιστικό Κίνημα του ομ. καθηγητή Σήφη Μπουζάκη, στην Παλιά Βουλή, το Σάββατο και για την παρουσίαση της ποιητικής μου συλλογής “Οπως το ψωμί” στη Χαλκίδα, τη Δευτέρα) η τελευταία φορά. Στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας του Πειραιά, όπου ιερουργούσε, στο παρακείμενο Γηροκομείο, όπου εψάλη χοροσταντούντος του, επιμνημόσυνη δέηση στην προτομή του Νικηταρά (φωτ.), για τα 170 χρόνια απ’ τον θάνατό του και στο Αρχονταρίκι της Ενορίας (αυτή κι αν είναι “ενορία εν δράσει…”) όπου μας δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουμε για ένα περίπου δίωρο. Από τα δικά μας (εν αρχή ην η… περιποίησις της ποίησης) μέχρι τα συμβαίνοντα εν Ελλάδι και ανά τον κόσμο.
Τυχερός όποιος ακούει ομιλούντα απ’ τον άμβωνα των εκκλησιών ή απ’ το όποιο βήμα τον μητροπολίτη Ιωσήφ Χαρκιολάκι. Τυχερός όποιος διαβάζει τα βιβλία του, τα πεζά και τα ποιητικά. Τυχερός όμως, προπάντων, όποιος συνομιλεί μαζί του…
Ο μητροπολίτης Προικονήσου Ιωσήφ, κατά κόσμον Εμμανουήλ Α. Χαρκιολάκις γεννήθηκε το 1955 στη Σητεία, πήρε πτυχίο Θεολογίας απ’ το Πανεπιστήμιο Αθηνών και Διδακτορικό στη Φιλοσοφία από Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας. Εργάστηκε ως τραπεζικός στην Αθήνα, ως ιεροκήρυκας στη Μεταμόρφωση Αττικής, ως ιεροκήρυκας στη Λευκάδα και στην Κρήτη και δίδαξε Λειτουργική και Ελληνική Γλώσσα στη Θεολογική Σχολή του Αποστόλου Ανδρέα στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας. Διάκονος χειροτονήθηκε το 1979, πρεσβύτερος το 1981 και Επίσκοπος Αριανζού το 1989, ενώ το 2003 εξελέγη μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας και το 2008 προήχθη σε μητροπολίτη Προικονήσου και διαμένει, λόγω του εμπεριστάτου της Μητροπόλεώς του στον Πειραιά, όπου προσφέρει τις υπηρεσίες του ως ιεροκήρυκας στην οικεία Μητρόπολη. Τίτλοι βιβλίων του: “Λαϊκή και θρησκευτική παράδοση στο έργο του Φώτη Κόντογλου”, “Πάσχα στ’ Αγιον Ορος”, “Οσμή ζωής”, “Μετά βαθυτάτης υποκλίσεως”, “Ηδυσμένω λόγω”, “Γιορτές στη Βασιλεύουσα”, “Κεράμιον ύδατος”, και “Φρα – παιδιές ευκατάνυκτες”! (Πηγή: biblionet.gr).
«Διαβάζοντας τους στίχους σας διακρίνω έναν άνθρωπο βαθύτατα πιστό, που συμπάσχει με το ποίμνιό του, όπου κι αν ευρίσκεται, στην Κρήτη, τον Αθω, την Αυστραλία, την κυρίως Ελλάδα. Παντού και πάντα η προσευχή, ο καλός λόγος, ο παρηγορητικός, η ειρωνεία για τα επιφανειακά, που στην εποχή μας δυστυχώς, αποτελούν πλημμυρίδα». Τα που γράφει στον Ιωσήφ Χαρκιολάκι η Κλαίρη Ν. Αγγελίδου. «Η γραφή του Χαρκιολάκι είναι ταυτόχρονα “στρατευόμενη” και “θριαμβεύουσα” (με την θεολογική έννοια των όρων), επειδή ακριβώς είναι αγωνιστικά προσγειωμένη στην πραγματικότητα, αλλά συνάμα εν εγρηγόρσει θεάται Ουρανό». Τα που έχει γράψει για τα ποιήματά του ο π. Παναγιώτης Καποδίστριας.
«Πέστε τα μου όλα ενώπιον του Αη Νικόλα!/ Δεν αντέχω να σας νιώθω στο λουτρό/ να με χαϊδεύετε ανέμελα,/ ωσάν να μην συμβαίνει τίποτε! Οι τελευταίοι στίχοι απ’ το ποίημα “Τα μυστικά του σφουγγαριού” του Ι.Α. Χαρκιολάκη. Εχουμε να κουβεντιάσουμε και γι’ αυτούς τους στίχους σας Σεβασμιότατε, όταν με το καλό, ξανασυναντηθούμε. Εις το επανιδείν!
