Το Facebook: Τι σκέφτεσαι;
Εγώ: Τίποτα.
Το Facebook: Δεν υπάρχεις!
Εγώ: Πολύ φοβάμαι πως ναι…
Όταν ο Ντεκάρτ διατύπωνε το περίφημο αξίωμά του “Cogito, ergo sum”, “Σκέφτομαι, άρα υπάρχω”, δύσκολα θα μπορούσε να φανταστεί πως θα ήταν δυνατόν αυτό να εφαρμοστεί-παραφραστεί στην δυστοπική κοινωνία του μακρινού και μυστηριώδους -για τον διάσημο φιλόσοφο- 2020.
Και όμως! Σε μια χρονική στιγμή, κατά την οποία η εξάρτησή μας από την τεχνολογία, εξάρτηση για την εκπαίδευση, την εργασία, την κατανάλωση, τις σχέσεις με το δημόσιο και πρωτίστως για την ανθρώπινη επικοινωνία και διόραση, διαρκώς γιγαντώνεται, τότε τι θα συνέβαινε άραγε αν κάποιος αποφάσιζε να… αποσυνδεθεί;
Τι θα γινότανε αν σταματούσαμε να “κοινοποιούμε” τη ζωή μας, αν αρνιόμασταν να δημοσιεύουμε καθημερινά τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αν καταργούσαμε τα σχόλια και τα λάικ, τις φατσούλες και τα γραπτά μηνύματα, αν απλά απενεργοποιούσαμε για λίγο τη διαδικτυακή μας σύνδεση; Αν το πράσινο μικροσφαιρίδιο, παράδοξο σύμβολο και επιβεβαίωση συνάμα της σύγχρονης ύπαρξής μας σταματούσε να εμφανίζεται στις οθόνες των “φίλων” μας, τότε θα μας αναζητούσε άραγε κανείς ή αναπόφευκτα θα διαγραφόμασταν από τη μνήμη τους σαν ένα αχρείαστο πια αρχείο, απορριφθέν στον κάδο των ψηφιακών τους απορριμμάτων;
Καθώς η εικονική επαφή προβάλλει ως μονόδρομος, τότε πώς θα μπορούσε κάποιος να επιβιώσει κοινωνικά αποκλειστικά και μόνο στον αληθινό κόσμο; Και εν τέλει, αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε, πλην όμως σταματήσουμε να “συνδεόμαστε”, τότε μήπως αυτόματα θα σταματήσουμε και να… υπάρχουμε;
