«Στο βιβλίο της Γλώσσας της Ε΄ δημοτικού η έβδομη ενότητα είναι αφιερωμένη στη “Μουσική”. Η ενότητα περιλαμβάνει αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία που έχουν θέμα τη μουσική και γίνεται μια γνωριμία με τα μουσικά όργανα και τη συμφωνική ορχήστρα. Επιπλέον, τα παιδιά μπορούν να διαβάσουν τους στίχους τριών γνωστών τραγουδιών, να τα απαγγείλλουν και στη συνέχεια να τα ακούσουν. Στο τέλος της ενότητας οι μαθητές καλούνται να περιγράψουν πίνακες ζωγραφικής γνωστών ζωγράφων Στην τάξη οι μαθητές συζήτησαν για τη σχέση τους με τη μουσική και όλοι μαζι αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε διαθεματικά την ενότητα και να συνδυάσουμε όλες τις τέχνες που αναφέρονται στο βιβλίο: τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Ετσι, τα παιδιά χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες. Καθεμιά από αυτές επέλεξε να ασχοληθεί με ένα τραγούδι. Αφού το διάβασαν κλήθηκαν να εικονογραφήσουν όποια στροφή από το ποίημα επιθυμούσαν. Στην επόμενη δραστηριότητα οι μαθητές παρατήρησαν πίνακες ζωγραφικής γνωστών ζωγράφων. Επιλέχθηκαν τρεις πίνακες του Πάμπλο Πικάσο, καθώς το όνομα και το έργο του ήταν σχετικά οικείο στα παιδιά. Οι μαθητές παρατήρησαν τους πίνακες και εμπνεύστηκαν από αυτές για να φτιάξουν τις ιστορίες τους. Με αφορμή τους πίνακες, έπρεπε να σκεφτούν μια φανταστική ιστορία που κρύβεται πίσω από αυτόν»… Τα που έγραψε η δασκάλα της Ε2 τάξης του 2ου Δημ. Σχ. Ηρακλείου Ελένη Ιορδανίδου για να «συνοδεύσει τις εργασίες των μαθητών της που μου έστειλε για τον Παιδότοπο. Με μεγάλη χαρά σήμερα η δημοσίευσή των. Οταν υπάρχουν δάσκαλοι-ες, όπως την Ελένη που “βιώνει”, όπως βιώνει και υπηρετεί τη Δασκαλοσύνη, πώς να μη δηλώνω αισιόδοξος! Δεν αποπαίδισεν ο Διδασκαλικός Κλάδος, δόξα τω Θεώ!
Σας χαιρετώ με αγάπη όλους!
Βαγγέλης Θ. Κακατσάκης
δάσκαλος
Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΗΣΗ ΠΟΥ ΜΙΛΑ…
Τα τραγούδια που εικονογραφήσαμε ήταν το «Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι» της Μ. Κριεζή από τη ραδιοφωνική εκπομπή «Εδώ Λιλιπούπολη», «Τα μικρά παιδιά» της Αρλέτας και το ποίημα «Αν όλα τα παιδιά της Γης» του Γ. Ρίτσου.
Αν όλα τα παιδιά της Γης
Αν όλα τα παιδιά της γης
πιάναν γερά τα χέρια
κορίτσια, αγόρια στη σειρά
και στήνανε χορό,
ο κύκλος θα γινότανε
πολύ πολύ μεγάλος κ
ι ολόκληρη τη γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ. […]
Θα ’ρχόνταν τότε τα πουλιά,
θα ’ρχόνταν τα λουλούδια,
θα ’ρχότανε κι η Άνοιξη
να μπει μες στον χορό
κι ο κύκλος θα γινότανε
ακόμα πιο μεγάλος
και τρεις φορές τη γη μας
θ’ αγκάλιαζε θαρρώ.
Στίχοι:
Γιάννης Ρίτσος
Τα μικρά παιδιά
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που κρατούνε στο χέρι τους
σαν τον ήλιο τον χάρτινο
τις ελπίδες μας…
Τα μικρά παιδιά, τα μικρά παιδιά,
που μπερδεύουν τα λόγια τους,
που μιλούν με νοήματα
στα παιχνίδια τους.
Μες σε κήπους και χώματα
με λουλούδια ή λάσπη
έναν κόσμο ζουν,
τον πιο όμορφο.
Στίχοι – τραγοὐδι: Αρλέτα
ΟΤΑΝ ΕΜΠΝΕΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
Οι πίνακες με τους οποίους ασχοληθήκαμε ήταν του πασίγνωστου Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο. Οι μαθητές παρατήρησαν τους πίνακες και εμπνεύστηκαν από αυτούς για να γράψουν τις ιστορίες τους.
Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι,
στα δρομάκια τα παλιά
αντηχήσανε κιθάρες,
μαντολίνα και βιολιά.
Κι όλοι οι παιδικοί μου φίλοι
μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι
Κάνανε μαζί βαρκάδα
στη μεγάλη φεγγαράδα. […]
Μια βραδιά στο Πόρτο Λίλι,
στα δρομάκια τα παλιά
αντηχήσανε κιθάρες,
μαντολίνα και βιολιά.
Στίχοι: Μ. Κριεζἠ
Ο Κλωντ με το αλογάκι του
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παιδάκι που το λέγανε Νικόλα. Ζούσε σε μια φτωχή οικογένεια και για παρέα είχε μόνο ένα μικρό κουκλάκι. Κάθε φορά που κοιμόταν, ονειρευόταν να αποκτήσει ένα ξύλινο αλογάκι που μιλάει.
Μια μέρα εκεί που περπατούσε είδε στη βιτρίνα ενός παιχνιδάδικου ένα υπέροχο ξύλινο αλογάκι. Χάρηκε τόσο πολύ, που έκλαψε από τη χαρά του. Μα τι κρίμα, όμως, δεν μπορούσε να το πάρει, αφού η οικογένειά του ήταν πολύ φτωχή και ίσα ίσα που έβγαζαν το ψωμί τους.
Πέρασαν δυο μήνες και πλησίαζαν τα Χριστούγεννα. Το παιχνιδάδικο δεν τα πήγαινε και τόσο καλά κι αποφάσισε να κλείσει. Έτσι, πέταξε τα παιχνίδια έξω στον δρόμο. Την παραμονή των Χριστουγέννων, όταν ο πατέρας γύριζε από τη δουλειά του, είδε το ξύλινο αλογάκι και σκέφτηκε να το κάνει δώρο στον γιο του, μιας και δεν είχε τίποτα άλλο να του προσφέρει.
Επιτέλους έφτασαν τα Χριστούγεννα! Ο Νικόλας πήρε το δώρο που ήθελε. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο φτωχός μπορεί να είναι ο πιο πλούσιος στην καρδιά!
Γιουσέφ Μπ.
Οι τρεις μουσικοί
Ξημέρωνε μια μέρα πολύ σημαντική για το Πόρτο Λίλι. Ήταν η μέρα του καρναβαλιού, η μέρα κατά την οποία λάμβανε χώρα το πιο σημαντικό έθιμο της πόλης. Και γιατί ήταν σημαντικό; Θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως.
Πριν πολλά πολλά χρόνια ζούσαν στο Πόρτο Λίλι τρεις πολύ καλοί φίλοι. Αυτοί ήθελαν να κάνουν κάτι, για να γίνουν διάσημοι. Σκέφτηκαν λοιπόν να φτιάξουν ρούχα που θα φαίνονται αστεία. Αφού έφτιαξαν τα ρούχα τους, βγήκαν έξω από το σπίτι τους. Όλοι τους κοιτούσαν άφωνοι. Ξαφνικά, έβγαλαν ένα βιολί κι ένα κλαρίνο και άρχισαν να παίζουν ευχάριστες μελωδίες. Ήρθε το βράδυ και οι τρεις φίλοι επέστρεψαν σπίτι τους απογοητευμένοι, γιατί κανείς δεν τους έδωσε σημασία.
Πέρασε μια μέρα, δεύτερη, τίποτα… Όμως την τρίτη μέρα το πρωί βγήκαν έξω και είδαν όλους τους ανθρώπους της πόλης ντυμένους με περίεργα ρούχα σαν τα δικά τους. Κοιτούσες ευθεία έβλεπες μια μεγάλη σειρά από αρλεκίνους, κοιτούσες αριστερά έβλεπες ανθρώπους ντυμένους σαν μοναχούς, κοιτούσες δεξιά έβλεπες πιερότους. Το είδαν αυτό οι φίλοι κι έτρεξαν να βάλουν τις στολές τους. Έπειτα άρχισαν να τραγουδούν όλοι μαζί και να χορεύουν.
Από τότε η μέρα η μέρα αυτή που ονομάστηκε καρναβάλι, ήταν η πιο σημαντική του Πόρτο Λίλι. Κάθε χρόνο πρόσθεταν και μια στολή. Κι αυτό το έθιμο ακόμη υπάρχει.
Αντρέι Α.
