Δεν επρόλαβε να ολοκληρωθεί το φετινό, εορταστικό δωδεκαήμερο και σημάδεψε με το φευγιό ντου τη καινούργια χρονιά ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ, ο Δάσκαλος και Λαογράφος, απού κέρδισε με την αξία ντου την εργατικότητα ντου και το πνευματικό κύρος ντου, την αιώνια μνήμη. Οι γενιές απού θα ‘ρχονται θα τον ευγνωμονούνε και θα τον μακαρίζουνε κι οι γι ιστορικοί ερευνητές θα βρούνε πολλές ιστορικές αλήθειες από τσ’ ευαιστησίες τσ’ αυθόρμητης απλοϊκής δημοτικής ποίησης (τα ριζίτικα και τσοι μαντινάδες) απού των άφηκε κληρονομιά.
Κι εγώ, ο ταπεινός κι ασήμαντος, Σταμάτη Αποστολάκη σε κατευοδώνω στο μεγάλο ταξίδι όθε την αιωνιότητα, σ’ ευγνωμονώ για τα καλά σου λόγια για μένα. Γιατί εκτός από Δάσκαλος και Λαογράφος ήσουνα και ΑΝΘΡΩΠΟΣ και από καρδιάς σου εύχομαι την αιώνια αναπάψει. Και στσοι οικείου σου να μακροημερεύουνε και νάχουνε υγεία να θυμούνται τον εδικό ντωνε άθρωπο. Κι εμείς εδά «οι ζώντες οι περιλειπόμενοι…» θεσ. Α δ΄ 15 γιατί, όπως λέει ο λαός, η ζωή συνεχίζεται, συνεχίζομε το σεργιάνισμα στο καινουργιοφερμένο ετήσιο κύκλο, απού αέναα γυρίζει από τοτεσάς απού η βροντερή φωνή του δημιουργού είπε κι εγεννηθήκανε, πάντα τα ορατά και τ’ αόρατα. Κι η γι αθρώπινη διανόηση ονομάτισε μερόνυχτα κι εβδομάδες, μήνες, εποχές και χρόνους. Απού ο ερχομός του Χριστού τσοι χώρισε σε προ Χριστού και μετά Χριστού αιώνες. Κι ενώ στραταρίζομε τα χειμωνιάτικα μερόνυχτα του Γενάρη, αισιόδοξα μηνύματα μας εφέρνει η συμπεριφορά του καιρού. Που και για τουτηνέ τη χρονιά, όπως εδείξανε οι βροχεράδες, επαράτεινε το Έλεος του ο Θεός. Κι επιτέλους εξεκολλήσανε τα συννεφάκια από τα δελτία καιρού απού μας εδείχνουνε οι μετεωρολόγοι στσοι τηλεοράσεις κι εφέρανε την πολυπόθητη βροχούλα και επί της γης απού φέρνει την αισιοδοξία στσ’ αγρότες μας κι αναζωογονεί και δροσερεύει το ζωικό και φυτικό βασίλειο. Μα και με το χιονάκι απού εσκόρπισε στσοι κορφές τσοι μαδάρας εξαναζωντανέψανε για λίγο οι γι ελπίδες μας πως θα ζωηρέψουμε οι δροσοπηγές κι οι ποταμοί θαν απλώσουνε στσοι κοίτες τωνε. Κι οι γι’ υπόγειες δεξαμενές απού έχτισε, ο τα πάντα εν σοφία εποίησε, θα γεμίσουνε. Και τσοι καλοκαιρινούς μήνες θα φέρουνε κι επαέ στα κατωμέρια το θεϊκό δώρο το νεράκι με τα θεάρεστα έργα άρδευσης, απού η γι αθρώπινη σοφία εκατασκεύασε.
Γιατί κι οι γι αθρώποι όταν κάνουνε καλή χρήση του επίσης θεϊκού δώρου του Θεού, του νου ντωνε κάνουνε έργα θαυμαστά απού καλυτερεύουνε το αύριο ντωνε. Κι όι πολέμους μουδέ να χτίζουνε καινούργιους πύργους τση Βαβέλ. Κι ετσά προχωρούμε το σεργιάνισμα μας και σε τούτηνε την ετήσια διαδρομή, με πολλά εμπόδια και ξαφνικές δυσκολίες και με την αυξημένη επιθετικότητα των ιών κι ιώσεων και μ’ ούλο το συγγενολόι του παμπόνηρου και πολύ ευέλικτου κορωνοϊού. Απού εκτός από τσοι δυσκολίες και τσοι κιντύνους απού επροκαλέσανε και προκαλούνε μαζί και με τσ’ άλλους ιούς και ιώσεις. Εχωρίσανε και την ανθρωπότητα σ’ εμβολιαστές κι αντιεμβολιαστές. Φαινόμενο καλά περίεργο κι ανεξήγητο για μένα τον αδαή κι ασπούδαχτο. Εγώ πιστεύω ότι η παρουσία τουτονά τω μικροσκοπικώ μιαρώ είναι θεϊκή παρέμβαση, για να καταλάβουμε οι γι αθρώποι πως πρέπει να κατεβούμε από τα καλάμια τσ’ αλαζονείας και να μην υπαιρερόμεθα, όπως λέει κι ο Απόστολος Παύλος, Κορινθ Β 12,7 «εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί, Άγγελος Σατάν ίνα με κολαφίζη ίνα μη υπεραίρομαι».
Ας πάψομε επιτέλους να θωρούμε τσ’ ασκιές μας τα πρωινά απού ‘ναι μεγάλες, να παίρνει ο νους μας αέρα. Γιατί η αλήθεια είναι πως είμαστε δημιουργήματα κι όι δημιουργοί. Και με τη πρέπουσα σύνεση σε νοήμονα όντα. Και με μεγάλο σεβασμό ν’ ακλουθήξομε σε τούτονε το φετινό σεργιάνισμα τη στράτα τση σοφής και δοκιμασμένης παράδοσης, απού οι από αιώνες εμπειρίες και τα πεντακάθαρα μυαλά τω προγόνω μας εθέσανε σε εφαρμογή. Με τη θρησκεία: απού μας ανεβάζει πάνω από τα χώματα τσοι λάσπες και τα πηλά. Την οικογένεια: το μεγάλο θεματοφύλακα τση παράδοσης, όπως την ευλόησε ο Χριστός στη Κανά με το Μέγα μυστήριο του γάμου, όπως ο Απόστολος Παύλος το αποκαλεί Εφ. Ε 22 και πατρίδα: που όπως οι σοφοί πρόγονοι μας επιστεύανε. «Πατρός τε και μητρός και των άλλων απάντων τιμιώτερο και ιερώτερον η πατρίς».
Με αυτές τσοι σκέψεις μου θέλω να θυμήσω πως η ζωή μας θα ξαναπορπατήσει σ’ αθρώπινα μονοπάθια και θα ξανασυναναστραφούμε με την ευτυχία. Και μ’ αισιοδοξία ατενίζω τον ερχομό των αποκράδω ύστερα από τη συνεχιζόμενη και πάλι καλοκαιρία και ζωντανεύει η γι ελπίδα μου πως θαν είναι αποκλειστες οι φετινές, για νάναι καλή η σοδειά τούτησές τση φετινής χρόνια, όπως τη θέλει και προφητεύει ο λαός μας: χαράς τα γεννα τα στεγνά, τα φώτα φωτερά τσ’ αποκρές αποκλειστες και τη Λαμπρή να βρέχει. Ευχόμαστε ολόψυχα, γιατί ο φετινός Γενάρης η αλήθεια του Θεού παραήτανε φιλικός με τσ’ Αλκυόνες, μ’ αποτέλεσμα τα βουνά να μη φορούνε τσοι χειμωνιάτικες τωνε φορεσιές και το φυτικό και ζωικό βασίλειο ν’ αναζητούνε τη βροχούλα κι οι ποταμοί να χάνουνε τη ζωηράδα ντωνε. Ας ελπίσομε πως κι αυτή τη φορά ο Θεός κι αν αργεί, δε ξεχνά. Και θα παρατείνει το έλεος του και πάλι.
Θεέ μου βλέπε μας το νου μας! Καλό Σεργιάνισμα στον φετινό ετήσιο κύκλο Αναγνώστριες κι αναγνώστες μου κι αναζήτηχτοι.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Οθέ = προς
Στραταρίζομε = περπατούμε
Μιαρά = διάφορα μικροσκοπικά ζωάκια και ζωύφια
Ασκιές = σκιές
