Μετά από μία συναρπαστική περιοδεία με τριάντα τρεις παραστάσεις που είδαν περισσότεροι από 50.000 θεατές σε όλη την Ελλάδα και τρεις θριαμβευτικές sold out παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε συμπαραγωγή με το Θέατρο Πορεία παρουσιάζουν εκ νέου, έπειτα από περυσινό καλοκαίρι, στα Χανιά, τον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου.
Με αφορμή τις νέες αυτές παραστάσεις, που θα πραγματοποιηθούν 4 και 5 Ιουλίου στο Θέατρο της Ανατολικής Τάφρου (ώρα έναρξης 9.30μμ), οι “Διαδρομές” μίλησαν με τον σκηνοθέτη Άρη Μπινιάρη για τη διαχρονικότητα της αρχαίας τραγωδίας και το πως μπορεί να προσεγγίσει κανείς τα έργα αυτά, αλλά και την ανθεκτικότητα της τέχνης του θεάτρου μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που ολοένα και περισσότερο μετουσιώνεται σε έναν νέο ψηφιακό κόσμο.
«Το συγκεκριμένο έργο τόλμησε στην εποχή του να είναι επίκαιρο και γι’ αυτό αντέχει ίσως μέσα στον χρόνο. Και λέω τόλμησε γιατί όταν γράφτηκε ο Αισχύλος χρησιμοποίησε πρόσωπα και στοιχεία από τη μυθολογία της εποχής του για να μιλήσει για κάτι κοινωνικοπολιτικό. Αυτό το έργο φέρει λοιπόν τον σπόρο και την ορμή αυτής της τόλμης και γι’ αυτό μας αφορά μέχρι σήμερα. Παράλληλα βέβαια ο Αισχύλος θέτει ζητήματα όπως η εξουσία, η βία, η εκμετάλλευση των αδύναμων κ.λπ. που με τον ένα ή άλλο τρόπο εξακολουθούν να απασχολούν τις σημερινές κοινωνίες», σημείωσε ο κ. Μπινιάρης απαντώντας στην ερώτησή μας για το “μυστικό” της διαχρονικότητας του “Προμηθέα δεσμώτη”.
Ερωτηθείς πώς μπορεί να ξεπεράσει κανείς το δέος που προκαλεί η “αναμέτρηση” με τέτοια κείμενα ο κ. Μπινιάρης τόνισε σχετικά: «Σίγουρα στην προσέγγιση δεν πρέπει να ακολουθήσεις φόρμες που ανήκουν σε άλλη εποχή. Χρειάζεται να σεβαστείς την ουσία με μια επικαιροποίηση των εκφραστικών μέσων ώστε να περάσει στο κοινό η ιστορία. Δεν μπορείς δηλαδή να απευθυνθείς στο σημερινό κοινό που έχει συνηθίσει να κινείται με άλλες ταχύτητες, να εκφράζεται και να επκοινωνεί, μέσα από νέους τρόπους να χρησιμοποιήσεις αισθητικές φόρμες μιας άλλης εποχής. Από εκεί και πέρα, ο σεβασμός στην ουσία του έργου, δεν αναιρεί το ό,τι μπορεί να αισθάνεσαι δέος. Απλώς χρειάζονται σύγχρονοι τρόποι έκφρασης για να μπορέσει το έργο να “μιλήσει” στο σημερινό κοινό και να μην καταστεί ένα μουσειακό είδος».
Κλείνοντας την κουβέντα μας ρωτήσαμε τον κ. Μπινιάρη πώς το θέατρο, μια κατεξοχήν “χειροποίητη” τέχνη, που βασίζεται στην αμεσότητα και τη σωματικότητα, επιβιώνει σε έναν κόσμο που “ψηφιοποιείται” όλο και περισσότερο: «Νομίζω ότι ακριβώς επειδή η εποχή μας γνωρίζει συγκλονιστικές αλλαγές, με μια πρωτόγνωρη τεχνολογική έκρηξη, με την ανάδυση της τεχνητής νοημοσύνης κλπ οι άνθρωποι έχουν ανάγκη την επαφή με τέχνες που μας γειώνουν και με μορφές έκφρασης και επικοινωνίας που χαρακτηρίζονται από αμεσότητα. Για παράδειγμα να δει μια συναυλία ζωντανά, μια θεατρική παράσταση που είναι “χειροποίητη” όπως είπατε, να δει χορό κ.λπ. Προσωπικά πάντως είμαι αισιόδοξος, δεν με τρομάζουν αυτές οι αλλαγές».
Να σημειώσουμε ότι τη μετάφραση του έργου έχει κάνει ο Γιώργος Μπλάνας, ενώ ανάμεσα στους εξαιρετικούς ηθοποιούς της παράστασης, τον ρόλο του Προμηθέα ερμηνεύει ο Γιάννης Στάνκογλου, τον ρόλο του Ωκεανού ο Αλέκος Συσσοβίτης και τον ρόλο του Ερμή ο Ιωάννης Παπαζήσης.
