Συνεργασίες; Ναι µεν… αλλά!

Στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει µια υποβόσκουσα εσωκοµµατική αντιπολίτευση, η οποία προέκυψε συγκυριακά κυρίως ένεκα της συνεργασίας που επέφερε τα γνωστά ανατρεπτικά αποτελέσµατα των Αυτοδιοικητικών εκλογών του δεύτερου γύρου.
Το φαινόµενο των συνεργασιών είναι εγγενές. Παράγοντες κάθε κόµµατος επιζητούν την ενσωµάτωση άλλων µικρότερων κοµµάτων παρόµοιας ιδεολογικής τοποθέτησης µε το δικό τους. Θέλουν την ψήφο των εκλογέων τους, όχι όµως την παρουσία των στελεχών τους µε τον φόβο απώλειας των πρωτείων τους. Τούτο πέτυχε ο Ανδρέας Παπανδρέου που δηµιούργησε το ΠΑΣΟΚ, το επανέλαβε και στον ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος το διεµβόλισε κι έγινε κι αυτός “ΠΑΣΟΚ” ως προς την αποκτηθείσα πολιτική δύναµη.
Τώρα ήρθε η ώρα το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ που φιγουράρει ως δηµοκρατική παράταξη, ποντάροντας στην κρίση που διέρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΡΟΟ∆ΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, να βάζει στόχο ώστε να γίνει Αξιωµατική Αντιπολίτευση, που είναι το τελευταίο σκαλοπάτι ν’ ανέβει στην εξουσία.
Όµως στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν εσωκοµµατικές δυνάµεις, που οι µεν θέλουν τη συνεργασία µεταξύ τους και οι δε µάχονται να µην πάρει σάρκα και οστά αυτή η σύµπραξη. Χαώδης σύγχυση!
Αν υποθέσουµε ότι ήθελε επιτευχθεί τέτοια συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ για κοινή πορεία, το ερώτηµα πλανάται, µε ποιον αρχηγό θα βαδίσει το νέο διπολικό δηµιούργηµα! Ποιοι µπορούν να πάρουν τέτοια πολιτική απόφαση; ∆εν πρέπει να λειτουργήσουν τα όργανα του κόµµατος και να ληφθεί έγκριση απ’ το Συνέδριο; Προβλέπεται κάτι τέτοιο από κάθε καταστατικό ή παραβιάζονται τα συλλογικά κεκτηµένα, µε αποτέλεσµα να οξύνονται οι εσωκοµµατικές κρίσεις;
O κ. Σκουρλέτης θεωρεί πως «άλλο η συγκρότηση αριστερών και προοδευτικών συµµαχιών και άλλο η συγχώνευση και µεταλλαγή της αριστεράς µε την κεντροαριστερά». Στον ίδιο παρονοµαστή τοποθετείται και ο πρώην υπουργός κ. Σπίρτζης, ο οποίος θέλει «να ενώσουν τις δυνάµεις τους ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές…»
Γιατί λέει «ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν πρόκειται να κυβερνήσουν µόνοι τους».
Η ενότητα σ’ ένα κόµµα είναι ο συντονισµός των οµάδων, ώστε να υπάρχει αρραγής και αδιάσπαστος συντονισµός συµφωνιών και επειδή ένα κόµµα είναι συλλογικό όργανο δεν µπορεί ο αρχηγός του να διαµορφώνει έωλες αποφάσεις περί συνεργασιών χωρίς τη βάσανο των διοικητικών οργάνων και του Συνεδρίου.