Έχετε επιχειρήσει να μιλήσετε με ένα έφηβο -ευκαιρία είναι τώρα που τέλειωσαν και οι εξετάσεις- για τα συναισθήματα που του δημιουργούνται στο άκουσμα της λέξης “σχολείο”; Προκαλεί έκπληξη το πόσο μεγάλο είναι ποσοστό των νέων παιδιών που μιλούν με απέχθεια και πολλές φορές μίσος για αυτό που τους προκαλεί η επαφή με την Εκπαίδευση.
Δεν μπορούμε να το αποδεχθούμε, μπορούμε όμως να το εξηγήσουμε.
Χωμένοι σε γκρίζες αίθουσες και κτήρια, περιορισμένοι σε τσιμεντένιες αυλές, συμπιεσμένοι από ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα που καλλιεργεί την “παπαγαλία” και -με εξαιρέσεις- περιορίζει την κριτική σκέψη, και ωθεί τους μαθητές σε ένα ατέλειωτο ανταγωνισμό που τους θέλει “κυνηγούς” των βαθμών, των διακρίσεων με κάθε τρόπο, της στείρας απομνημόνευσης αντί της ουσιαστικής γνώσης, της εισαγωγής τους στον προθάλαμο της διαρκούς αναζήτησης πιστωτικών μονάδων, πτυχίων, μεταπτυχιακών, master, διδακτορικών, διαβατηρίων για το εξωτερικό…
Ζωντανά “πειραματόζωα” των εκάστοτε πολιτικών ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας και των επιτροπών εξετάσεων τα μέλη των οποίων ειδικά με τα θέματα που βάζουν στις πανελλήνιες, σε κάνουν να απορείς για το αν πραγματικά έχουν περάσει ποτέ έξω από σχολική τάξη. Σίγουρα δεν μπορούμε να αποδεχθούμε τη μανιχαϊστική τους αντίληψη για την εκπαίδευση, οπωσδήποτε όμως οφείλουμε να την καταλάβουμε.
Γιατί διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε ποτέ να την αλλάξουμε…
