Συνθέτες μιας ζωής

Κρατώ στα χέρια μου την ολόφρεσκη ποιητική συλλογή της Χρυσάνθης Χατζή με τίτλο : «Συνθέτες μιας ζωής».
« Κρατήσαμε τους έρωτες των παιδικών μας φίλων για να χουμε λόγους ύπαρξης».
«Οι μέρες γεννούνε καθημερινά αιώνες και μεις χανόμαστε στα βάθη μας».
Λόγια που διαβάζονται ξανά και ξανά εφόσον μία φορά δεν αρκεί. Ανάταση ψυχής, απρόσμενη ταραχή αλλά συγχρόνως και αγαλλίαση προκαλεί ο συγκεκριμένος ποιητικός λόγος. Προβληματισμοί όπως: « Ποιος είναι αυτός που πλέκει το υφάδι να γιάνει τις πληγές μας» βρίσκουν τις απαντήσεις τους και είναι απαντήσεις –λύσεις σε πολλά υπαρξιακά θέματα. Η ποιήτρια εμπνέεται προφανώς από ανατολές , από ζαφειρένιες θάλασσες, από γαλάζιους θρήνους, από χειμώνες «Είναι νωρίς ακόμη για χειμώνες. Οι ήλιοι δεν προλάβανε να ταχτοποιήσουν τις εκκρεμότητές τους» και γράφει έντονα, ορμητικά, ενθαρρυντικά «Δεν θέλω να μαντέψω το αγέρι από πού θα φυσήξει».
Όσο διαβάζω τόσο και μια μελωδία αρχίζει να βγαίνει από τις λέξεις του βιβλίου… ίσως οι ίδιες οι λέξεις να είναι από μόνες τους μια γλυκιά μελωδία… σκέφτηκα. Πιάνω στα χέρια μου το CD με τη μουσική του Τάσου Καρακατσάνη, το ακούω και διαπιστώνω ότι αγκαλιάζει με σεβασμό τους στίχους, τους συντροφεύει στο συναρπαστικό τους ταξίδι, προσφέροντας και αυτός τη δική του εαρινή θάλασσα στη μαγική απόδραση. Απαγγελίες καθηλωτικές, τραγούδι από εξαιρετικές φωνές και μουσική που « στάζει φρέσκιες αναμονές». Ο απόηχος της άψογης συνεργασίας βγαίνει γλυκός και αισιόδοξος σαν ένα “όνειρο που ήρθε σήμερα και μου είπε καλημέρα!»
Μόνο περηφάνια πρέπει να νιώθουν όλοι οι συντελεστές για την ποιοτική και ολοκληρωμένη δουλειά που έκαναν και να παίρνουν δύναμη από το έργο τους για να υπηρετούν την τέχνη με ευθύνη, σοβαρότητα και συνέπεια…. όπως κάνουν χρόνια τώρα…