Συντρίμμια, οι ζωές, οι ψυχές, τα κτήρια. Κατά χιλιάδες οι ζωές, πολλές χιλιάδες μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, κι ακόμα περισσότερες, λέει, απ’ όσες ανακοινώνονται…
Όπως και να ’χει, η τραγωδία δεν υπολογίζεται σε αριθμούς.
Μόνο με τον ανείπωτο απροσμέτρητο πόνο…
…Ο “σεισμός φονιάς” που κλόνισε συθέμελα την νοτιοανατολική Τουρκία και την πολυλαβωμένη Συρία, συγκλόνισε την υφήλιο, όπως ήταν φυσικό, αλλά και “πιστοποίησε” οδυνηρά, ξανά, το ότι ο άνθρωπος παραμένει ανίσχυρος, αμήχανος κι αδαής, μπροστά στο υπέρτερόν του!
Μπροστά στην ανώτερη ισχύ, όταν βεβαίως “προδιατίθεται” εχθρικά, για κείνο. Τον άνθρωπο. Τη ζωή του, τη δημιουργία του. Ο “έγκατος θυμός”, ελευθερώθηκε ακατάσχετος, ανάλγητος και τραχύς, να σπείρει τον όλεθρο και το πένθος θανάτων!!
Κι η “διαχείριση”(;) της φρίκης, πια, ζήτημα των πληγέντων(!)(;)
…«Εξαφνικόν και Πανώλεθρον».
Δεν την ήξερα τη φράση. Απευκταία φράση, για τον ξαφνικό και κακό θάνατο, που δεν αξίζει για γονείς, παππούδες, μωρά παιδιά, αθλητές, εγκύους, λέει… Τη λένε στην Ιωνία. Την πονεμένη Ιωνία, που κατέχει από πόνο και δάκρυ. Αχ, Μικρασία…
Ήταν τίτλος της Πέπης Ρηγοπούλου, σε άρθρο σχετικό, με τη συμφορά, που όλες της οι παράμετροι βρίσκονται εν δυνάμει!
Οι εκκλήσεις της αγωνίας για τη ζωή που φεύγει, κάτω από τα ερείπια…
Ο ξεκληρισμός ολόκληρων οικογενειών!
Το βαρύ ψύχος, που αποτελειώνει πολλούς που έχουν σωθεί!
Την απόγνωση όσων δικών περιμένουν με αγωνία την ανάσυρση των αγαπημένων τους, και τους βλέπουν νεκρούς!!
Τους εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους, που εκτίθενται άποροι, έρημοι, “γυμνοί” και γυμνοί, στην καρδιά του χειμώνα!
Ωστόσο η Αλληλεγγύη, παγκόσμια αλληλεγγύη που γονάτισε στο δράμα, είναι μια ελπίδα…
Αφού η “αποτελεσματική εικόνα” της χαράς, τη στιγμή που ανασύρεται από τον φονικό σωρό μια ζωή, διέρχεται τον πλανήτη ως νίκη! Και θέλω να δώσω τρεις εικόνες με το βάλσαμο της παρηγοριάς ως ελάχιστο δρόσο της ψυχής! Ποιος είπε πως η αισθητική δεν έχει ήθος στον συνειρμό της; Όταν βλέπεις, ας πούμε, το εκπαιδευμένο σκυλί να τριγυρίζει “συνεργάσιμο”, πρόθυμο και “υπεύθυνο” τα χαλάσματα, για να “οδηγήσει” τους διασώστες, με την απαράμιλλη όσφρησή του, εκεί, όπου και το οριακό ενδεχόμενο σωτηρίας… Την εικόνα της μικρούλας που λάμπει το βλέμμα και τα σκουλαρικάκια στα αυτάκια της, ανυψωμένη θριαμβικά στην αγκαλιά του πυροσβέστη, κι εκεί όπου, τα δύο χέρια!…
Τα δυο χέρια που σμίγουν ζεστά, υποσχετικά…
Το χέρι που προβάλλει έξω από το “φθονερό καταπλάκωμα” ιδρωμένο, ικετικό και μόνο, και το χέρι, το ελεύθερο που μεταγγίζει απ’ έξω, την Ανθρωπιά, ως έξοχη, σταθερή και ζωτικά «φυσική» πηγή θερμότητας!!
Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ!!
«Παιδιά, θρέμματα της Γης, είμαστε όλοι, όπου γης!»
επίλογος σχολίου, του Πέτρου Μανταίου.
