Ο τόπος.
Παραλιακή τουριστική ζώνη με μεγάλα συγκροτήματα ξενοδοχείων, συνδεδεμένη με οικισμούς της ενδοχώρας, κάπου στην Ρόδο, στην Χαλκιδική, μάλλον στην Κρήτη, και διαπερνάται από την εθνική οδό, «…με τα έρημα τουριστικά καταστήματα και τα νεομπρουτάλ με νύξεις δωρικής ελληνοπρέπειας και μεσογειακής εξωστρέφειας ξενοδοχεία».
Ως σταθερό διαχρονικό υπόβαθρο οι καλλιέργειες και τα χωριά, και κοντά στα μεγαθήρια ξενοδοχεία, αλλά και νταμάρια, αλάνες, αδιέξοδα, παράγκες. Η ιδιαίτερη αυτή συνεκτικότητα ορίζεται από δύο φυσικούς χώρους: η θάλασσα αποκομμένη από την δόμηση που την κάνει μη ορατή, αλλά παρούσα μέσω της αλμύρας της, και πίσω «το χιόνι που ποτέ δεν λιώνει», όπως το θέτει η συγγραφέας. Μια φλούδα γης, αντιπροσωπευτική μιας άλλης αποξένωσης, επιμήκης, χωρίς προοπτική, χωρίς σταθερό κέντρο αναφοράς.
Τα ονόματα.
Στην παραλία τα Dolphin Beach Hotel, Marin Dream Hotel, Perla Beach Resort και μαζί τα χωριά Δροσιά, Αζίλακας, Παναγία Γαλήνη, Κυπαρισσάκι. Στο σχολείο ο Αδάμ, ο Φρίξος, ο Πετροσήφης, ο Ευτύχης, ο Ερρίκος, και μαζί τους η Τριανταφυλλιά, η Ματίνα, η Αρχόντισσα αλλά και παιδιά μεταναστών από την Βουλγαρία, ο Ίβο, η Ράντα, η Σιλβέστρα.
Ο χρόνος.
Φθινόπωρο – Χειμώνας, οποιοσδήποτε χειμώνας.
Η γλώσσα.
Τα ελληνικά, ως υπόβαθρο, με πολυτονικό της συγγραφέως, με αμέτρητα ορθογραφικά λάθη οι εκθέσεις των μαθητών. Καθαρές και εμπεριστατωμένες οι περιγραφές και δίπλα μια αργκό που εμπλέκει αμερικανιές, νεολογισμούς καφετέριας της Θεσσαλονίκης και επιλογές από την κρητική διάλεκτο. Ένα συνονθύλευμα πραγμάτων ασύνδετων που η Λίλα Τρουλινού προσπαθεί να τα φέρει σε επικοινωνία, να οργανώσει ένα κολάζ όπως εκείνο της γλώσσας των νεαρών πρωταγωνιστών της.
Τα παιδιά κινούνται σε άδειους δρόμους και παραλίες τον χειμώνα, οι μεγάλοι προσκολλημένοι στο μεροκάματο και στις ψυχώσεις τους, μια καθηγήτρια Νέων Ελληνικών παρατηρεί τον τόπο, τους ανθρώπους και επιστρέφει σε τακτά διαστήματα για να μεταφέρει στον αναγνώστη τις εμπειρίες από την καθημερινότητα των μαθητών της, μέσα από τις εκθέσεις τους. Όμως αυτό δεν την φτάνει. Η τραχιά της πραγματικότητα μεταφέρεται σε ποιήματα, σαν τις ανακεφαλαιώσεις του χορού σε αρχαία τραγωδία, αφηγήσεις σε ρυθμό ράπ, με σουβλερές λέξεις – αγκάθια μπλέκονται με τις φαινομενικά πιο αθώες αναζητήσεις των εφήβων που σύντομα γίνονται κι αυτές αγκάθια, και στροβιλίζονται.
Όμως περισσότερο από τα αγκάθια, αυτό που περιγράφεται εδώ, είναι το ασταθές έδαφος. Βότσαλα παντού, χαλίκια και πετραδάκια, σε ανηφόρες όπου οι άνθρωποι ολισθαίνουν. Τα πόδια συνεχώς πατούν σε βότσαλα, και υποχωρούν. Μια κοινότητα αιμορραγεί από τις πατούσες, ενώ ο κάνθαρος ξεραίνει τους φοίνικες. Περιμένουν άλλοτε τον δενδροχειρούργο, άλλοτε τον αστυνόμο, για να μπούν πάλι σε τάξη τα πράγματα, να ανατραπεί η άρρωστη μεταμόρφωση του τόπου, των ονομάτων, των σωμάτων και των ψυχών. Στην Λίλα Τρουλινού «δεν αρέσουν τα νεκρά ζώα που μοιάζουν με ζωντανά φυτά, ούτε τα υδρόβια που καταντούνε αερόφυτα!», όμως τον τόπο δεν τον ορίζει εκείνη.
*Ο Νίκος Σκουλέτης είναι αρχιτέκτων μηχανικός I.U.A.Venezia – Ph.d. Ε.Μ.Π. Αθήνα Αναπληρωτής καθηγητής – Σχολή Αρχιτεκτόνων μηχανικών, Πολυτεχνείο Κρήτης.
