Τ’ αγρίμια πεινάνε…

Κουβεντιάζοντας προ ημερών με συνομηλίκους φίλους που πέρασαν τη ζωή τους στην περιοχή Σαμαριάς – Αγίας Ρουμέλης, μου επεσήμαναν το γεγονός ότι τ’ αγρίμια, οι κρητικοί αίγαγροι, πεινάνε και είναι κι αυτός ένας κίνδυνος για τη διατήρησή τους.
Στα παλαιότερα χρόνια, στην περιοχή Σαμαριάς, υπήρχαν πολλοί πρίνοι και βελανίδια που αποτελούσαν μια από τις αγαπημένες τροφές των αγριμιών. Μέσα στο παχύ στρώμα των πευκοβελόνων έσκαβαν με τα πόδια τους στο έδαφος και έβρισκαν αυτά τα βελανίδια.
Τα τελευταία χρόνια και χωρίς φυσικά γι’ αυτό να έχει την ευθύνη κάποιος πέρα από τη φυσική εξέλιξη, τα κυπαρίσσια και κυρίως τα πεύκα, έχουν γεμίσει όλες τις εκτάσεις όπου φύτρωνε η τροφή των αγριμιών ή όπου υπήρχαν πρίνοι. Αυτή η τεράστια επέκταση των πεύκων δημιούργησε στο έδαφος στρώμα από πευκοβελόνες, που σε σημεία ξεπερνά και το μισό μέτρο πάχος έτσι που δεν φυτρώνουν πλέον τα φυτά της διατροφής των ή δεν τα βρίσκουν.
Ως βεβαιώνουν, λοιπόν, οι φίλοι, τ’ αγρίμια άρχισαν να “μεταναστεύουν” από Σαμαριά προς φαράγγι Αγίας Ειρήνης – Κουστογέρακο ή προς τον Αγιο Ιωάννη Σφακίων και Ποταμό, αλλά ακόμη και προς τις κορυφές, έτσι που έχουν γίνει πολύ πιο ευάλωτα στο λαθροκυνήγι.
Ο αγαπητός μου Γιώργης Τζάτζιμος, που διαφεντεύει το μιτάτο του Κουρουποτού ακόμη, ότι στον δυσπρόσιτο αυτό χώρο, επειδή έχει πολύ χόρτο και σφεντάμους, συγκεντρώνονται γύρω – γύρω αμέτρητα αγρίμια το τελευταίο διάστημα.
Μήπως θα ’ναι καλό κάποια σύσκεψη να έχουν οι όποιοι αρμόδιοι για να ερευνήσουν το θέμα και πώς θα το αντιμετωπίσουν;