– Αστέρι που λαμπύριζες
ψηλά στον ουρανό,
την προσευχή που σου ‘στειλα,
την άκουσες, θαρρώ…
– Ολου του κόσμου τα παιδιά
π’ από ψηλά κοιτάς,
θέλω να ‘ναι χαρούμενα,
“ποτέ” μην το ξεχνάς…
– Σαν ήμουνα μικρό παιδί,
τον ουρανό, με θαυμασμό κοιτούσα…
– Με απορία ρώταγα,
με προσευχή παρακαλούσα….
– Τι να συμβαίνει άραγε
όταν βλέπομε στον ουρανό
να σβήνει εν’ “αστέρι;”
– Μήπως με κάποια ανθρώπινη ψυχή, που λίγο πριν, σεργιάνιζε στης “Γης” τα μέρη, δικό της ήταν ταίρι και προς τη “Γη” γοργά πέφτει και χάνεται…
– “Να γίνει θέλει πεφταστέρι;”.
